Κι όμως φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από τη μαύρη επέτειο του διπλού τρομοκρατικού χτυπήματος στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη. 20 χρόνια από μία ημέρα που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία, στην καρδιά του αποκαλούμενου δυτικού κόσμου. Αρκετά από τα αποτελέσματα της επίθεσης αυτής τα βιώνουμε ακόμη και σήμερα. Οι έλεγχοι στα αεροδρόμια για παράδειγμα ήρθαν και έμειναν έως και σήμερα. Η κατάσταση στο Αφγανιστάν παραμένει επίκαιρη και καυτή όσο ποτέ.
Παρόλο που τότε δεν υπήρχαν τα social media εντούτοις είναι από τις ημέρες που σημάδεψαν τη μνήμη του καθενός. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θυμόμαστε πού ήμασταν πριν 20 χρόνια όταν πρωτοακούσαμε ή είδαμε τον καπνό, ίσως το δεύτερο αεροπλάνο, σίγουρα την κατάρρευση και ό,τι επακολούθησε. Πιθανόν να είναι ένας από τους τρόπους μέτρησης της απήχησης η συλλογική αυτή μνήμη.
Το 2001, λίγες ημέρες πριν το χτύπημα, είχα μόλις πάει στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας στα πλαίσια της ανταλλαγής φοιτητών του προγράμματος Erasmus. Ήταν οι πρώτες ημέρες που μιλούσαμε αγγλικά, που προσπαθούσαμε να εγκλιματιστούμε σε ένα νέο περιβάλλον. Έτυχε εκείνη την ημέρα, την 11η Σεπτεμβρίου 2001, το Erasmus University of Rotterdam να μας έχει γιορτή υποδοχής. Αφού μας καλωσόρισαν επίσημα, μετά ακολούθησε μπουφές με open bar στο χώρο του πανεπιστημίου. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, καθότι φοιτητές και άφραγκοι, δε χάσαμε ευκαιρία να απολαύσουμε τα free drinks.
Εκεί που τρώγαμε και πίναμε στα όρια του μεθυσιού έρχεται η είδηση ότι αεροπλάνο προσέκρουσε σε έναν από τους πύργους του World Trade Center στη Νέα Υόρκη. Στην αρχή δεν καταλάβαμε 4καλά τι μας έλεγαν, πιθανολογούσαμε ότι ήταν κάποια παρανόηση λόγω της μη εξοικείωσης με τα αγγλικά. Φυσικά έπαιξε ρόλο και το μεθύσι με το κρασί και τις μπύρες. Τηλεόραση δεν υπήρχε στο χώρο, οπότε συνεχίσαμε έως ότου τελείωσε το πάρτι. Επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας.
Επειδή κάτι θυμόμουν παρά το βαρύ κεφάλι, άνοιξα μια μικρή τηλεόραση που μου είχαν δανείσει οι Ολλανδοί συγκάτοικοι της πολυκατοικίας στην οποία έμενα. Έβαλα το CNN και εκεί είδα τη φρίκη που έπαιζε σε επανάληψη ξανά και ξανά. Οι πύργοι δεν είχαν ακόμη καταρρεύσει αλλά φαινόταν ότι εκεί πάει το πράγμα, ώσπου και έγινε. Περιττό να πω ότι οι εικόνες με έκαναν σχεδόν να ξεμεθύσω αμέσως. Τις επόμενες ημέρες η πόλη του Ρότερνταμ, όπως και σε πολλές άλλες πόλεις και χώρες, μετατράπηκε σε φρούριο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για το τι επακολούθησε.
Λίγες οι φορές που θυμόμαστε ακριβώς που ήμασταν όταν έγινε κάτι. Εκείνη η ημέρα άλλαξε τον κόσμο και όχι για το καλύτερο. Δεν θα ξαναγίνουμε ποτέ όπως ήμασταν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΝΤΩς ΑΥΤΗ Η ΜΈΡΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΈΤΑΙ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω θυμάμαι άνοιξα την τηλεόραση απο κάτι που έπιασε τ αυτί μου σε συζήτηση χωρίς να ομως συνέχεια.Εκπληξη;σοκ;;δυσπιστία;;; Νομιζα οτι ήταν ...δεν ξέρω πώς να ονομάσω αυτο που πίστεψα αρχικά.Ηταν αδυνατον να χωρέσει το μυαλό μου πώς έπεφτε το ένα αεροπλάνο πίσω απ τ άλλο πάνω σ ε κτίρια που είχαν κόσμο!Επιστημονική φαντασία;κακόγουστο σενάριο;επιτραπέζιο παιχνίδι; Πάντως ήταν τόσο φρικιαστικά μακάβριο για νάναι αληθινό...κι ομως ήταν! 20 χρονια μετά ο φόβος κυριαρχεί παντού ακόμα,και το μέλλον όλο και πιο δυσοίωνο φαντάζει