Παρά τον τίτλο η ανάρτηση αυτή δεν είναι σινεφίλ. Θα μπορούσες να την πεις κινηματογραφική γιατί πολύ απλά κάποια πράγματα καλό είναι να συμβαίνουν μόνο στο σινεμά και όχι στην πραγματικότητα. Αφορμή στάθηκε η είδηση των ημερών για ένα παιδάκι που παρασύρθηκε με το φουσκωτό του μονόκερο στη θάλασσα μεταξύ Ρίου και Αντίρριου - μια περιπέτεια με αίσιο τέλος ευτυχώς καθώς διερχόμενο φέρι με κατάλληλους χειρισμούς του καπετάνιου έσωσε την κατάσταση. Αιφνής πολύς κόσμος έσπευσε να καταδικάσει τους άτυχους γονείς με έντονες εκφράσεις περί αμέλειας και όχι μόνο. Πόσο απλά όμως είναι τα πράγματα; Δύο ιστορίες στις οποίες ήμουν μάρτυρας δείχνουν ότι η "κακιά στιγμή" μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε.
Σκηνικό πρώτο: είκοσι και πλέον χρόνια πριν παραθερίζαμε στο Φανάρι Κομοτηνής. Για όσους δε γνωρίζουν είναι από τους πιο γνωστούς παραθαλάσσιους προορισμούς της ευρύτερης περιοχής. Είχαμε επισκεφτεί την περιοχή για πρώτη φορά, πράγμα που σημαίνει ότι δε γνωρίζαμε καλά τα νερά και τις συνθήκες. Μία μέρα που κολυμπούσαμε παρέα με τα ξαδέρφια μας παρέσυρε το κύμα ένα φουσκωτό στρώμα που είχαμε και παίζαμε. Ο ξάδερφός μου, έφηβος τότε και καλός κολυμβητής, έσπευσε να το προλάβει. Οι ριπές του ανέμου διαρκώς το έφερναν και πιο μακριά. Το θέαμα ήταν ελαφρώς σαδιστικό. Κάθε φορά που το πλησίαζε μία νέα ριπή το έστελνε πιο πέρα. Εμείς παρακολουθούσαμε απέξω και του φωνάζαμε να γυρίσει, καθώς χωρίς να το αντιληφθεί είχε αρχίσει να απομακρύνεται επικίνδυνα. Ο πατέρας μου και ο πατέρας του βούτηξαν στη θάλασσα για να τον πλησιάσουν, διαισθανόμενοι τον κίνδυνο. Ευτυχώς κάποια στιγμή κατάλαβε ότι είναι μάταιος ο αγώνας και σταμάτησε σχετικά εγκαίρως. Όταν τον έβγαλαν με βοήθεια από μέσα έτρεμε από την κούραση και την ένταση. Και όλα αυτά για ένα φουσκωτό στρώμα που τελικά διεκδίκησε και πήρε η θάλασσα στα ανοιχτά.
Σκηνικό δεύτερο: δέκα περίπου χρόνια πριν παραθερίζαμε στα παράλια νομού Λάρισας. Για όσους δε γνωρίζουν πρόκειται για μία ενιαία παραλία περίπου 13 χιλιομέτρων όπου "βλέπει" ανοιχτά στο Αιγαίο Πέλαγος. Εδώ τα νερά τα γνωρίζαμε, είναι βαθιά, καθαρά και αλλάζουν από το πρωί ως το απόγευμα. Υπάρχουν μέρες που η θάλασσα δύσκολα πλησιάζεται, άλλες όμως που είναι τόσο ήρεμη και καθαρή που θυμίζει πισίνα. Το σκηνικό διαδραματίστηκε σε ένα απόγευμα που δεν είχε καθόλου αέρα και η θάλασσα ήταν ακυμάτιστη. Παιδιά, έφηβοι, μεγαλύτεροι απολάμβαναν την ηρεμία και την δροσιά. Ξαφνικά, ένα κατέβασμα ανέμου ήρθε από το πουθενά με κατεύθυνση από την στεριά προς τη θάλασσα. Χωρίς καμία προειδοποίηση, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα παρέσυρε ομπρέλες, πετσέτες, παιχνίδια και φυσικά φουσκωτά. Στο κομμάτι της παραλίας που ήμασταν διακρίναμε 3 φουσκωτά στρώματα και 1 βάρκα να παρασύρονται στα ανοιχτά. Τα 2 στρώματα και η βάρκα παρασύρθηκαν χωρίς κάποιον μέσα. Το τρίτο στρώμα όμως είχε πάνω του έναν νεαρό, περίπου στα 15-16, ο οποίος είτε από φόβο για τον ίδιο είτε επειδή δεν ήθελε να του ξεφύγει το παιχνίδι, γαντζώθηκε πάνω και προσπάθησε να το κατευθύνει. Μάταιη η προσπάθεια, το στρώμα συνέχισε να παρασύρεται ώσπου σχεδόν χάθηκε από τα μάτια μας. Οι γονείς του νεαρού επιχείρησαν να προσεγγίσουν, η ταχύτητα όμως ήταν μεγάλη. Ευτυχώς ειδοποιήθηκε το λιμενικό, το οποίο έφτασε άμεσα και περισυνέλεξε το παιδί χωρίς κάποιο πρόβλημα.
Το βασικό που μένει είναι ότι η λεγόμενη "κακιά στιγμή" έρχεται απροειδοποίητα, ανεξαρτήτως προφυλάξεων. Το να σπεύσουμε να καταδικάσουμε τους γονείς όμως, οι οποίοι πραγματικά βίωσαν μία πολύ άσχημη εμπειρία, είναι άδικο - αν μη τι άλλο. Ότι σε εμάς δεν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο πολλές φορές είναι θέμα τύχης, άσχετα από όποιες προφυλάξεις μπορεί να παίρνουμε. Στο κάτω-κάτω γι αυτό και λέγεται "απρόβλεπτος παράγοντας". Ευτυχώς και στις 3 περιπτώσεις όλα κύλησαν ομαλά, με ή χωρίς την παρέμβαση αυτού που οι αρχαίοι ημών ονόμαζαν "Από μηχανής θεός".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου