Περί επίκλησης του "ανθρώπινου λάθους" ως αποκλειστικής ευθύνης

Λόγω του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη ήδη ακούμε και διαβάζουμε αρκετά για το "ανθρώπινο λάθος". Με μια πρόχειρη αναζήτηση είναι μία έκφραση που χρησιμοποιείται συχνά, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε μεγάλες καταστροφές. Είναι όμως αρκετό για να αποδοθούν οι όποιες ευθύνες;

Όλοι όσοι ασχολούμαστε με management πάσης φύσεως σε επιχειρήσεις, από μικρομεσαίες και άνω, γνωρίζουμε ότι η έννοια από μόνη της δεν στέκει. Ήδη από τον πρώτο εργασιακό σταθμό μου περίπου 20 χρόνια πριν θυμάμαι μια χαρακτηριστική εκπαίδευση που είχαμε κάνει σχετικά με την αποφυγή του λεγόμενου HumanErrorFactor - όπως αποτυπώνεται στην παρακάτω γελοιογραφία.

Τι είχαμε μάθει λοιπόν; Καταρχάς ότι το ανθρώπινο λάθος είναι κάτι δεδομένο. Με βάση αυτό σαν σκέψη αυτό που κάνεις είναι να βάζεις πολλαπλές δικλείδες στο σύστημα ώστε να μην επηρεάζεται με το παραμικρό. Εκπαιδεύσεις, επίπεδα ελέγχου, συστήματα, πολιτικές και ο,τι άλλο.

Αυτό δε σημαίνει ότι θα αποτραπεί, αλλά ότι θα μειωθούν οι πιθανότητες καθώς και η συχνότητα - βασικά ζητούμενα και τα δύο. 

 Και φυσικά εάν συμβεί κάποια "στραβή" που δεν έχει προβλεφθεί, ευθύνονται όλοι οι εμπλεκόμενοι (υφιστάμενοι και προϊστάμενοι, υπεύθυνοι τμήματος ή διαδικασίας), ακόμη και αν δεν έχουν κάνει κάτι - ή μάλλον ακριβώς επειδή δεν έχουν κάνει κάτι. 

 Κάτι επίσης σημαντικό: αφού ολοκληρωθούν οι όποιες έρευνες και βγει το όποιο πόρισμα και ο καταμερισμός των ευθυνών, πρέπει να αναλυθούν όλα τα στάδια και να ακολουθήσει η διόρθωση των διαδικασιών, η εισαγωγή πρόσθετων δικλείδων και η μείωση του περιθωρίου ανθρώπινου λάθους. Μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει κανείς, είτε είναι επιχείρηση, είτε κρατική οντότητα, είτε ό,τι άλλο.

#management #crisis #humanerror #humandevelopment