Ξυπόλητη ανεμελιά

 Προχθές, Σάββατο, καθώς πλησίαζε η ημέρα επιστροφής στη βάση και στην εργασία ένα από τα πρώτα πράγματα που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν ότι θα έπρεπε να φορέσω ξανά κλειστά παπούτσια. Και αυτό με έκανε να νιώσω μια λύπη για το κύριο μέρος των φετινών διακοπών που πέρασαν. Αυτή η επιστροφή στην καθημερινότητα σηματοδοτείται έντονα από τα κλειστά παπούτσια, τουλάχιστον για όσους δεν μπορούμε να φοράμε ανοιχτά στον εργασιακό χώρο.

Σκεφτόμουν άραγε από πού να προέρχεται αυτή η αίσθηση. Μάλλον ξεκινάει από μικρή ηλικία, όπου τα πρώτα βήματα γίνονται ξυπόλητα. Σίγουρα είναι και η αίσθηση της αφής που οξύνεται - με καλό και κακό τρόπο, ειδικά όταν πατάμε αγκάθια ή κάτι αιχμηρό (λέγε με μικρό κομμάτι Lego). Πάντως το περπάτημα ξυπόλητος στην άμμο είναι κάτι που δίνει αυτή την ανεμελιά των παιδικών χρόνων, των διακοπών, όλων των αναμνήσεων μαζί.

Συνήθως, πριν ξεκινήσουν οι διακοπές βάζει κανείς στόχους για το τι θα κάνει. Άλλος τα μπάνια, άλλος τα παγωτά, άλλος τα μέρη. Εμένα τα τελευταία χρόνια στόχος είναι οι ημέρες που δε θα χρειαστεί να φορέσω κλειστό παπούτσι. Έτσι, για το καλό. Παράλληλα, προσπαθώ να το εμφυσήσω στα μικρά δίνοντας το παράδειγμα. Έτσι, για το καλό και πάλι. Μέχρι να επανέλθουμε στην πραγματικότητα.