Η μάχη Κουραμπιέ και Μελομακάρονου σε παραμύθι

 Τα δίπολα στη ζωή είναι αιώνια. Μέρα και νύχτα, άσπρο και μαύρο, θάλασσα και βουνό, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός. Ανάμεσα σε αυτά ένα ξεχωρίζει με εορταστική διάθεση: κουραμπιές και μελομακάρονο. Φανατικοί και των 2 εορταστικών γλυκισμάτων κάθε χρόνο δίνουν ρεσιτάλ επιχειρημάτων για την υπεροχή του ενός ή του άλλου. Υπάρχει πάντα και ο μέσος δρόμος να απολαμβάνει κανείς και τα 2, αλλά μία προτίμηση πάντα υπάρχει.

Από αυτό μάλλον εμπνεύστηκε ο συγγραφέας Κυριάκος Χαρίτος και μας έδωσε ένα ωραίο παραμύθι με τίτλο "Φον Κουραμπιές εναντίον κόμη Μελομακαρόνη. Στη μάχη των 2 γλυκών νικητής στο τέλος είναι ο (spoiler alert). Πάντως #kitsopaido και #kitsopaidyo απολαμβάνουν κάθε γιορτές τη μάχη όπως αυτή περιγράφεται στην παρακάτω αφήγηση.

Η συνέχεια στα ηχεία σας. Διευκρινίζεται ότι η ανάρτηση δεν είναι χορηγούμενη με κάποιον τρόπο, απλώς μας αρέσει η ιστορία.

Αναμνήσεις από Καρρά

 Όσο μεγαλώνουμε, τόσο αυξάνονται νομοτελειακά και οι αποχαιρετισμοί. Στους ανθρώπους οι οποίοι μας μεγάλωσαν, στους ανθρώπους με τους οποίους μεγαλώσαμε, στις στιγμές με τις οποίες έχουμε συνδέσει ορισμένες αναμνήσεις και οι οποίες, παρόλο που φαίνονται ξεχασμένες, αναπηδούν με κάποια αφορμή. Έτσι αναπήδησαν αναμνήσεις και συναισθήματα με το άκουσμα της είδησης για το θάνατο του τραγουδιστή Βασίλη Καρρά.

Η δεκαετία του '80 στα τελειώματά της έφερε μαζί της αρκετούς καλλιτέχνες που τραγουδούσαν τα λαϊκά της εποχής. Ενώ ο Διονυσίου ξεχώριζε, ο Καρράς ήταν ένας από αυτούς που έκαναν καριέρα την δεκαετία εκείνη στα μπουζούκια της εποχής, ως πρόλογος της ευημερίας που ερχόταν τα επόμενα χρόνια.

Πρώτη ουσιαστική επαφή με τον Καρρά είχα στα μέσα της δεκαετίας του '90, μαθητής γυμνασίου - λυκείου. Συμμαθητής και φίλος της εποχής, με τον οποίο καθόμασταν μαζί στο θρανίο τον είχε πολύ ψηλά. Αν και τα ακούσματά μου εκείνο το διάστημα απείχαν πολύ από το είδος που υπηρέτησε ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, λόγω της παρέας άκουγα αναγκαστικά και ολίγον τι ενοχικά. Ήταν η εποχή που κυκλοφόρησε το "Τηλεφώνησέ μου" μια απόπειρα να γίνει πιο νεανικός ενώ συνδέθηκε με την έλευση των μουσικών βίντεο στο πάλαι πότε Tempo.

Λίγο καιρό μετά ξανασυνάντησα τραγούδια του, στα τελειώματα του Λυκείου και στα φοιτητικά χρόνια. Η εποχή των ελληνάδικων, των ξενυχτιών μέχρι πρωίας, οι έντονες καψούρες, το αλκοόλ, όλα συνδέονταν μέσα από τους στίχους και τις μουσικές. Δε θέλει και πολύ να ταξιδέψει κανείς σε αυτή την ηλικία, οι ορμόνες κάνουν πάρτι και ψάχνουν τη διέξοδό τους. 

Αξέχαστο θα μείνει φοιτητικό αυθόρμητο πάρτι σε παραθαλάσσιο μπαρ φίλης που είχε κλείσει. Πίσω από την μπάρα δοκιμάσαμε ό,τι ποτά βρήκαμε, ενώ σε μια διαδρομή για να μας χτυπήσει ο θαλασσινός αέρας, πλανόδιος πωλητής παράνομων CDs μας προμήθευσε με το single "Γύρισε". Μεγάλη επιτυχία, πρέπει να το ακούσαμε στο repeat πάνω από 30 φορές, όσο κρατούσαν οι προμήθειες αλκοόλ. Ιστορία χαραγμένη στο μυαλό για όλους όσοι τη ζήσαμε.

Τα επόμενα χρόνια οι επαφές ήταν ολοένα και πιο αραιές. Καθώς ριχτήκαμε στη μάχη της βιοπάλης, τα ξενύχτια ήταν σαφώς λιγότερα, οι καψούρες λιγότερο εκλαϊκευμένες ενώ ο κόσμος γενικότερα σαν να είχε σταματήσει να χορεύει. Παράλληλα, νέα ονόματα εμφανίζονταν στις πίστες, ονόματα που ήθελες έστω και για λίγο να δοκιμάσεις.

Έκτοτε, μόνο οι τυχαίες εμφανίσεις τραγουδιών στο ραδιόφωνο ή στα ηλεκτρονικά κανάλια θύμιζαν τη νιότη και τα συναισθήματα αυτής. Η στροφή σε διαφορετικά ακούσματα συνδέεται συνήθως με φάσεις της ζωής, αν και πάντα μια ανύποπτη στιγμή μπορεί να φέρει αναμνήσεις. Η χαρακτηριστική φωνή στα όρια του άσθματος όπως εκφράστηκε χαρακτηριστικά στη συνεργασία με τους Πυξ Λαξ πάντα θα ξεχωρίζει.

Διασκεδάζοντας με τον Καραγκιόζη

Με αφορμή τη χθεσινή παράσταση Καραγκιόζη που διοργανώσαμε στο σχολείο την οποία απόλαυσαν μικροί και μεγάλοι, σκεφτόμουν την αντοχή στο χρόνο που έχουν ορισμένα πράγματα. 

Το θέατρο Σκιών, για παράδειγμα, είναι από τα αρχαιότερα είδη θεατρικού θεάματος. Ξεκίνησε από τα βάθη της Ανατολής και έφτασε στη γειτονιά μας κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, από όπου και πηγάζει τις βασικές φιγούρες και ιστορίες - εμπλουτισμένες πάντα με ελληνικό στοιχείο. 

Παρά την επικράτηση άλλων μέσων άμεσης και μαζικής ψυχαγωγίας, παραμένει για τις μικρές κυρίως ηλικίες μια σχετικά οικονομική πηγή χαράς και άφθονου γέλιου, ενώ δίνει τη δυνατότητα αλληλεπίδρασης με το συχνό διάλογο που γίνεται μεταξύ του καραγκιοζοπαίχτη και των θεατών. 

Ακόμη και οι μεγαλύτεροι, παρακολουθώντας μια παράσταση Καραγκιόζη μπορούμε να αφεθουμε και να γίνουμε πάλι παιδιά για μία ώρα. Αν ψάξουμε λίγο, μια παράσταση Καραγκιόζη σίγουρα θα παίζεται κάπου κοντά μας.

Περί επίκλησης του "ανθρώπινου λάθους" ως αποκλειστικής ευθύνης

Λόγω του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη ήδη ακούμε και διαβάζουμε αρκετά για το "ανθρώπινο λάθος". Με μια πρόχειρη αναζήτηση είναι μία έκφραση που χρησιμοποιείται συχνά, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε μεγάλες καταστροφές. Είναι όμως αρκετό για να αποδοθούν οι όποιες ευθύνες;

Όλοι όσοι ασχολούμαστε με management πάσης φύσεως σε επιχειρήσεις, από μικρομεσαίες και άνω, γνωρίζουμε ότι η έννοια από μόνη της δεν στέκει. Ήδη από τον πρώτο εργασιακό σταθμό μου περίπου 20 χρόνια πριν θυμάμαι μια χαρακτηριστική εκπαίδευση που είχαμε κάνει σχετικά με την αποφυγή του λεγόμενου HumanErrorFactor - όπως αποτυπώνεται στην παρακάτω γελοιογραφία.

Τι είχαμε μάθει λοιπόν; Καταρχάς ότι το ανθρώπινο λάθος είναι κάτι δεδομένο. Με βάση αυτό σαν σκέψη αυτό που κάνεις είναι να βάζεις πολλαπλές δικλείδες στο σύστημα ώστε να μην επηρεάζεται με το παραμικρό. Εκπαιδεύσεις, επίπεδα ελέγχου, συστήματα, πολιτικές και ο,τι άλλο.

Αυτό δε σημαίνει ότι θα αποτραπεί, αλλά ότι θα μειωθούν οι πιθανότητες καθώς και η συχνότητα - βασικά ζητούμενα και τα δύο. 

 Και φυσικά εάν συμβεί κάποια "στραβή" που δεν έχει προβλεφθεί, ευθύνονται όλοι οι εμπλεκόμενοι (υφιστάμενοι και προϊστάμενοι, υπεύθυνοι τμήματος ή διαδικασίας), ακόμη και αν δεν έχουν κάνει κάτι - ή μάλλον ακριβώς επειδή δεν έχουν κάνει κάτι. 

 Κάτι επίσης σημαντικό: αφού ολοκληρωθούν οι όποιες έρευνες και βγει το όποιο πόρισμα και ο καταμερισμός των ευθυνών, πρέπει να αναλυθούν όλα τα στάδια και να ακολουθήσει η διόρθωση των διαδικασιών, η εισαγωγή πρόσθετων δικλείδων και η μείωση του περιθωρίου ανθρώπινου λάθους. Μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει κανείς, είτε είναι επιχείρηση, είτε κρατική οντότητα, είτε ό,τι άλλο.

#management #crisis #humanerror #humandevelopment

Μια αγγελία (εργασίας) την ημέρα...

Πριν 5 χρόνια περίπου είχα κληθεί να κάνω μια σύντομη παρουσίαση στο πλαίσιο ενός συνεδρίου Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης. Το θέμα του συνεδρίου και των παρουσιάσεων ήταν οι νέοι και πώς μπορούμε να τους δώσουμε κίνητρα για να παραμείνουν στη χώρα, καθώς ειδικά εκείνη την περίοδο είχε κορυφωθεί το περίφημο brain drain.

Είχα επιλέξει τον τίτλο “Οι νέοι στη χώρα του Φάουστ” θέλοντας να δείξω πώς ουσιαστικά οι μεγαλύτερες γενιές είμαστε κάποιες φορές έως και εχθρικοί απέναντι στους νέους που ξεκινούν τον εργασιακό τους στίβο. Συγκεκριμένα, μία από τις διαφάνειες της παρουσίασης είχε την εξής ατάκα, αναπαριστώντας αγγελία εργασίας η οποία δυστυχώς σε κάποιες περιπτώσεις δεν απείχε από την πραγματικότητα: «Ζητείται νέος/ νέα έως 20 ετών, με 5ετή εμπειρία στο αντικείμενο, να μιλάει 7 γλώσσες, να καταπίνει φωτιές και να έχει κατακτήσει Champions League».

Παρά το χιουμοριστικό της παραπάνω αγγελίας συχνά απαντάμε παρόμοια φαινόμενα σε πραγματικές αγγελίες. Εταιρείες ζητάνε περισσότερα για θέσεις αρκετά κατώτερες, τόσο σε προσόντα όσο και αμοιβή. Ο/η νέος/ νέα που κάνει την αίτηση έχει την προσδοκία πριν τη συνέντευξη για κάτι καλύτερο, προσγειώνεται όμως απότομα όταν ακούει τις πραγματικές την ώρα της συνέντευξης. Από την άλλη, τα τμήματα HR φορτώνονται με περιττό κόπο, καθώς λαμβάνουν πολλά, άσχετα βιογραφικά. Δημιουργείται μια διελκυνστίδα όπου αφενός οι υποψήφιοι στέλνουν αιτήσεις για θέσεις στις οποίες στερούνται προσόντων, αφετέρου οι εταιρείες “φουσκώνουν” τα απαιτούμενα ώστε να λάβουν καλύτερα βιογραφικά, καθώς υπάρχει (η λανθασμένη για εμένα) νοοτροπία ότι “καλύτερα να πάρεις κάποιον καλύτερο και ας αξιοποιηθεί αργότερα”. Αυτό μπορεί να ισχύσει μόνο σε εταιρείες που έχουν δομημένο και ξεκάθαρο career path.

Εξαιτίας της αστοχίας πραγματικών απαιτήσεων και αγγελίας έχω ζήσει άβολες στιγμές και από τις 2 πλευρές, τόσο ως υποψήφιος όσο και ως hiring manager. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο ξεκίνημα του εργασιακού μου βίου να έχω πάει σε αγγελία  για θέση μάρκετινγκ η οποία ήταν τελικά κάτι μεταξύ τηλεπωλήσεων και ponzi scheme - μου πήρε 3-4 λεπτά για να το καταλάβω και κάπου εκεί η συνάντηση έλαβε τέλος. Έχοντας νιώσει την άσχημη αίσθηση του χαμένου χρόνου, έκτοτε στα πλαίσια της αυτοβελτίωσης, στις συνεντεύξεις αφού έχουμε παρουσιάσει τη θέση εργασίας από κοντά, ρωτάω συνήθως τους υποψήφιους εάν η αγγελία ανταποκρίνεται σε αυτά που συζητήσαμε. Γιατί, όπως λέει η γνωστή παροιμία με το μήλο και τον γιατρό, δείχνοντας τη σημασία της σωστής διατροφής με μακροχρόνια αποτελέσματα, έτσι και μια ειλικρινής αγγελία μπορεί να οδηγήσει σε μια καλή μακροχρόνια επαγγελματική συνεργασία.

*Δημοσιεύτηκε αρχικά στην ενότητα HR Stories του Διατμηματικού Μεταπτυχιακού στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών μετά από πρόσκληση του καθηγητή κου Ιωάννη Νικολάου.

Χο χο χο χαρίζοντας χριστουγεννιάτικη χαρά!

 Οι φετινές γιορτές έχουν έως τώρα αρκετές συγκινήσεις. Ο βασικότερος λόγος είναι ότι τα σχολεία είναι ανοιχτά οπότε μπορούν και γίνονται εκδηλώσεις - αυτές οι εκδηλώσεις οι οποίες είχαν χαθεί κατά την διάρκεια των προηγούμενων χρόνων. Διαπιστώνουμε, τελικά, ότι είναι πολύ χρήσιμες και όμορφες για παιδιά και γονείς, καθώς η χριστουγεννιάτικη χαρά που μας χαρίζουν είναι αξεπέραστη!

Χθες απόγευμα είχαμε στο νηπιαγωγείο από το #kitsopaidyo τη χριστουγεννιάτικη γιορτή. Πρώτη φορά για κάποια προνήπια αλλά και νήπια, καθώς τα προηγούμενα χρόνια είτε δε πραγματοποιούνταν καθόλου είτε κεκλεισμένων θυρών. Οι πρόβες έγιναν με μεγάλη δυσκολία, καθώς αρκετά παιδιά έχαναν πρόβες λόγω των φετινών ιώσεων. Υπήρχαν παιδιά και δη προνήπια που έκαναν μόλις 1-2 πρόβες. Παραλάβαμε τις στολές 2-3 ημέρες πριν για σουλούπωμα και ήμασταν έτοιμοι - ή έτσι νομίζαμε. Εκ μέρους του Συλλόγου Γονεών και Κηδεμόνων, όπου συμμετέχω, είχαμε κανονίσει να μοιραστούν δώρα σε όλα τα παιδιά στο τέλος καθώς και δώρα στις δασκάλες. Ένας πατέρας με εμπειρία είχε αναλάβει να υποδυθεί τον Άγιο Βασίλη, ενώ μητέρα η οποία είναι επαγγελματίας ανιματέρ θα έκανε το ζέσταμα.

Το βράδυ πριν τη γιορτή 2 αλλαγές μαζεμένες. Η υπεύθυνη του Συλλόγου που ήταν να φέρει τα δώρα αρρώστησε και δε θα μπορούσε. Ο κλήρος έτυχε σε μένα, ο μόνος άντρας στο ΔΣ του Συλλόγου, να τα πάρω και να τα φέρω. Ως εδώ καλά. Λίγο μετά έρχεται μήνυμα ότι ο πατέρας που θα έκανε τον Άγιο Βασίλη ήταν άρρωστος και αυτός. Οπότε σε ποιον πέφτει πάλι ο κλήρος;

Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από νωρίς. Γονείς, αδερφάκια, παππούδες και φυσικά τα ίδια τα παιδιά που συμμετείχαν στην παράσταση ήταν στις θέσεις τους για τις τελευταίες πινελιές στην ενδυμασία. Μέσα ζέστη, έξω αρκετή ψύχρα καθότι ξαστεριά. Η παράσταση καταπληκτική, δεδομένων των συνθηκών, η προσπάθεια παιδιών και των νηπιαγωγών αξιέπαινη, έως και συγκινητική! Πλησιάζει το τέλος, όπου εμφανίζεται το ξωτικό. Αφού θερμαίνει το κοινό με τραγούδια, παιχνίδια, έρχεται η ώρα για την είσοδο του Άγιου Βασίλη που κουβαλούσε 2 σάκους - έναν με παιχνίδια και έναν με γλυκά για όλα τα παιδιά.

Η αίσθηση του να μπαίνεις σε μία αίθουσα όπου σε κοιτάνε όλοι και σε υποδέχονται με χειροκροτήματα είναι απερίγραπτη. Καθώς πλησίαζα τη σκηνή, κοιτούσα 60+ ζευγάρια μάτια να με κοιτάνε με γλυκιά προσμονή και τη χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους - μιλάμε για παιδάκια 4-5 χρονών, ίσως σε μία από τις πιο γλυκιές και αθώες στιγμές της ζωής τους. Πήρα τη θέση μου στη σκηνή και ερχόνταν ένα-ένα να τους δίνω τα δώρα και τα γλυκά. Μικρά χεράκια να με κοιτάνε στα μάτια και να λένε "Έχει και για μένα, Άγιε Βασίλη, δώρο;". Είναι από τις στιγμές που δεν αλλάζω με τίποτε στον κόσμο.

Αντί υστερόγραφου, η στιγμή που ήρθε χαμογελαστό το #kitsopaidyo και μου ψιθύρισε συνομωτικά στο αυτί "Ξέρω ότι δεν είσαι ο Άγιος Βασίλης, είσαι ο μπαμπάς μου". Χτίζουμε αναμνήσεις, χτίζουμε χαρά. Καλές γιορτές να έχουμε!

Βιβλία Χριστουγέννων κάτω από το δέντρο

 Τα Χριστούγεννα είναι μια καλή αφορμή για μια δόση μαγείας. Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά μαζί με την αγάπη και τη στοργή είναι οι μικρές εκπλήξεις που μπορούν να τα κάνουν χαρούμενα. Αυτό που έχει αξία είναι η προσπάθεια και η διαδικασία και όχι πάντα το κόστος. Τα παιδιά χαίρονται συνήθως με μικρά πράγματα που στους μεγαλύτερους μπορεί να μας φαίνονται πεζά. Για παράδειγμα η χαρά του να ξετυλίγεις μια συσκευασία είναι διαχρονική. Δεν είναι τυχαίο ότι το λεγόμενο unboxing έχει γίνει της μόδας γενικότερα.

Επιστροφή στο θέμα που έχει να κάνει με Χριστούγεννα και παιδιά, συνδυαστικά με το unboxing και τα βιβλία. Εδώ και 3-4 χρόνια, λίγο μετά το στόλισμα του δέντρου, κατεβάζουμε και ορισμένα βιβλία που έχουν να κάνουν με τις γιορτές. Ορισμένα από τα αυτά τα φυλάμε ειδικά για τις γιορτές. Μένουν στο ντουλάπι για 11 μήνες, τον τελευταίο όμως μήνα του χρόνου κυριαρχούν. Τα βιβλία αυτά μπορούν να είναι ξενόγλωσσα, κόμικς, μουσικά βιβλία ή βιβλία ιστοριών για μεγαλύτερους. Δεν έχει σημασία, αξία έχει η χρήση τους. Ορισμένα παραδείγματα στη φωτογραφία που ακολουθεί.

Αφού επιλέξουμε τα βιβλία, το επόμενο σημαντικό βήμα είναι το περιτύλιγμα. Κατά προτίμηση κάτι εορταστικό, χωρίς όμως να είναι απαραίτητο. Είναι το βασικότερο βήμα, μαζί με την καλή διάθεση. Τυλίγουμε τα βιβλία ώστε να έχει νόημα το ξετύλιγμα και η χαρά!

Τα τοποθετούμε κάτω από το δέντρο. Προσοχή: τα βιβλία πρέπει να μας φτάσουν μέχρι τα Χριστούγεννα οπότε κάνουμε μια απλή αριθμητική για το πόσα έχουμε και πόσες μέρες μας απομένουν. Τελευταίο και σημαντικότερο βήμα η καλή διάθεση και η συμμετοχή μικρών και μεγάλων! Όσο τα παιδιά είναι μικρότερα ήθελαν να τους διαβάζουμε εμείς, τώρα που μεγάλωσαν κάποιες φορές τα διαβάζουν μαζί και κάποιες άλλες ζητάνε τη βοήθειά μας. Μαγεία, χαρά, αγάπη με μερικές απλές κινήσεις!

Σημείωση: τα βιβλία μπορεί να είναι παλιότερα, νεότερα, ακόμη και τελείως βρεφικά με κουμπάκια που βγάζουν ήχους. Φυσικά αν υπάρχει κάποιο νέο το προσθέτουμε. Η μαγεία και η αξία δεν είναι τόσο στο νέο και στο παλιό όσο στην διαδικασία. Η προσμονή, το άνοιγμα, το ξεφύλλισμα, η στιγμή. Μόνο επαναλαμβανόμενο κόστος το χαρτί περιτυλίγματος, ας μας το επιτρέψει όμως η οικολογική μας συνείδηση!