Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020

Φρικαντέλα ή κάλαντα;

 Με τον κίνδυνο να επαναλαμβανόμαστε, τίποτε από αυτά που συμβαίνουν το 2020 δεν μπορεί κανείς να τα πει συνηθισμένα. Ήδη κάναμε Πάσχα, Χριστούγεννα μακριά από αγαπημένα πρόσωπα και συνήθειες, ενώ κοντοζυγώνει η Πρωτοχρονιά. Έχουμε στερηθεί πολλά, μικρότερα και μεγαλύτερα. Ανάμεσα σε αυτά είναι και τα κάλαντα. Μια αγαπημένη παιδική συνήθεια την οποία συνήθως ξεχνάμε μεγαλώνοντας, καθώς οι άβολες ώρες κατά τις οποίες εκτελούνται (ορισμένες φορές κυριολεκτικά) δε μας αφήνουν να χαρούν μερικά παραπάνω λεπτά πολύτιμου ύπνου.

Τώρα θα μου πει κανείς πώς τα σκέφτηκα όλα αυτά και γιατί αξίζουν να μπουν σε ανάρτηση του ιστολογίου. Η απάντηση είναι απλή όπως και ο συνειρμός που έρχονται μέσα από το παιδικό παραμύθι του αγαπημένου "παραμυθατζή" Ευγένιου Τριβιζά με τίτλο Φρικαντέλα, η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα. Μέσα από τις σελίδες του παραμυθιού κάνουμε ταξίδι στα κάλαντα διάφορων περιοχών της χώρας ώστε να βρει ο καθένας μας τη γενιά του και να αναγαλλιάσει η καρδιά του.

Όσο το παραμύθι προχωράει τόσο ταυτιζόμαστε με την κακιά μάγισσα που σταδιακά - spoiler alert - μεταμορφώνεται σε καλή, ακούγοντας τα κάλαντα μια παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τόσο καλή που πίνει μέχρι και καλάο. Και εκεί μας κάνει να αναρωτιόμαστε μήπως τελικά η Φρικαντέλα είναι ο καθένας μας που έχει αφήσει κάπου καταχωνιασμένη την παιδική του αθωότητα; Μήπως τελικά χρειάζεται να ακούμε τα κάλαντα από παιδικές φωνούλες για να γυρνάμε και εμείς το χρόνο πίσω; Και μήπως τελικά είναι καλό πού και πού να γινόμαστε ξανά παιδιά;


 

1 σχόλιο: