Πέμπτη 2 Αυγούστου 2018

Γιατί αν γλυτώσει το παιδί...

Στίχοι τραγουδιών έρχονται και φεύγουν διαρκώς. Άλλοι κυκλοφορούν στο στόμα, άλλοι καρφώνονται στο μυαλό για καιρό και μένουν εκεί. Το μυαλό, ένα περίεργο και θαυμαστό όργανο, τους ανασύρει σε στιγμές ταιριαστές ή και αταίριαστες. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι απαραίτητα στίχοι. Μπορεί να είναι φράσεις, ατάκες και ό,τι άλλο καταγράφεται στη μνήμη. Καταχωνιασμένα λόγια για καιρό που περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια μόλις κάτι σηματοδοτήσει, ενίοτε αλλοιωμένοι - ενίοτε απαράλλακτοι.

Εδώ και μέρες μου έχουν κολλήσει οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου όπως τους ακούσαμε και μάθαμε μέσα από τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου "Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα". Βαθιά καταχωνιασμένοι οι στίχοι ήρθαν στην επιφάνεια μετά την τραγική καταστροφή με τη φονική πυρκαγιά στην Αττική. Δε χρειάστηκε να δει εικόνες η άτιμη η μνήμη για να ανασύρει τους στίχους. Απλώς και μόνο στο άκουσμα των γονιών και των παππούδων που βρέθηκαν αγκαλιά με τα παιδιά τους απανθρακωμένοι, σε μία μάζα. Η υπέρτατη ίσως στιγμή αγάπης και θυσίας που δεν ήταν όμως αρκετή.

Λένε ότι όταν γίνεσαι γονιός αρχίζεις πραγματικά να φοβάσαι για πρώτη φορά. Φαίνεται ότι ισχύει. Γι αυτό και η δύναμη του στίχου που βρίσκει στόχο εκεί ακριβώς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου