Συνεχίζοντας την παράδοση αρκετών χρόνων, κάναμε και φέτος το προσκύνημα στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου παρακολουθώντας παράσταση. Αυτή τη φορά ήταν ο Πλούτος του Αριστοφάνη, δωσμένος από τον Διονύση Σαββόπουλο ο οποίος έκανε σχεδόν τα πάντα: μετάφρασε, σκηνοθέτησε, διασκεύασε τη μουσική και πρωταγωνίστησε, παίζοντας τον Άγγελο Εξάγγελο. Για το προσκύνημα, την μετάβαση και τα γενικότερα πρέπει και μη στο θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου μπορεί κανείς να ανατρέξει σε παλιότερες αναρτήσεις, του 2010 και του 2011.
Ο Σαββόπουλος και οι λοιποί συμμετέχοντες στην παράσταση κατάφεραν να δώσουν κάτι το διαφορετικό. Από τη μία είχαμε το λιτό σκηνικό που ταίριαζε στο γενικότερα μήνυμα του έργου και τα κοστούμια που θύμιζαν σαλτιμπάγκους και νιόνιους, από την άλλη τους ηθοποιούς και τραγουδιστές που συμμετείχαν στο Χορό, οι οποίοι είχαν και μουσικά όργανα τα οποία έπαιζαν υποστηρικτικό ρόλο στα δρώμενα. Ο Νίκος Κουρής και ο Χρήστος Λούλης ήταν εξαιρετικοί στο ρόλο του αφέντη Χρεμύλου και του δούλου Καρίωνα, αντίστοιχα. Η Αμαλία Μουτούση τραγική όσο χρειαζόταν στο ρόλο της Πενίας, που δεν εμφανιζόταν ρακένδυτη, όπως συνηθίζεται. Ο Μάκης Παπαδημητρίου ενσάρκωνε επάξια τον Πλούτο που έπαιζε στα χαμένα, καθότι τυφλός. Οι πρωταγωνιστές ήταν εξίσου καλοί και στο τραγούδι όπου χρειάστηκε.
Οι παρεμβάσεις του Σαββόπουλου ήταν καίριες. Αρχικά πραγματοποίησε μία "παράβαση" όπου με το ρόλο του Άγγελου Εξάγγελου προειδοποιούσε αλλά και έκανε κριτική στις πολιτικές του εύκολου πλουτισμού που πραγματεύεται το έργο, συγκρίνοντας με τα δεινά της Ελλάδας και την οικονομική χρεοκοπία. Από τον καυστικό λόγο δεν ξέφυγαν οι σύγχρονοι πολιτικοί, η δίκη του Άκη, οι μαϊμού-αναπηρικές συντάξεις, η γενικότερη οικονομική κατάσταση και οι νοοτροπίες που δεν αλλάζουν, ενώ αυτοσαρκάστηκε στο κομμάτι της πολυπραγμοσύνης, καθώς σ'αυτή την παράσταση είχε τετραπλό ρόλο. Ενέταξε στην παράσταση τραγούδια του - κάτι που γι άλλους φαίνεται ως ενδιαφέρουσα προσθήκη στη διασκευή, ενώ γι άλλους μπορεί να φανεί Ύβρις. Το ευτυχές είναι ότι το κοινό στο σχεδόν γεμάτο θέατρο σεβάστηκε (πρώτη φορά χτύπησαν τόσα λίγα κινητά κατά την διάρκεια της παράστασης), ενώ στο κλείσιμο το ρυθμικό χειροκρότημα συνόδευε το τραγούδι.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποια από τις άλλες ενδιαφέρουσες παραστάσεις της φετινής καλοκαιρινής περιόδου, η συγκεκριμένη παράσταση είναι σίγουρα στις προτεινόμενες. Στο τέλος αφήνει ένα αισιόδοξο μήνυμα που μας αρμόζει και το επιθυμούμε.
ΥΓ Ανάρτηση για την Επίδαυρο και την ευρύτερη περιοχή μπορείτε να βρείτε στο blogtravels.gr
ΥΓ1 Πλέον όταν αγοράζει κανείς online από το Φεστιβάλ Αθηνών, μπορεί να εκτυπώσει το εισιτήριό του, γλυτώνοντας χρόνο και χρήμα.
ΥΓ2 Νεότερη ανάρτηση για την Αρχαία Επίδαυρο και το λιμάνι της.
ΥΓ2 Νεότερη ανάρτηση για την Αρχαία Επίδαυρο και το λιμάνι της.
Ήταν πραγματικά εξαιρετική παράσταση. Ο Σαββόπουλος επέστρεψε στα βασικά: την ποίηση (η μετάφρασή του δεν είχε τον επιθεωρησιακό χαρακτήρα που έχει επικρατήσεις στις αριστοφανικές παραστάσεις) και το λαϊκό θέατρο (οι πρωταγωνιστές και ο χορός θύμιζαν κλόουν).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ίδιος σπαραχτικός.