Σαν όνειρο θερινής νυκτός

Ο Αύγουστος καλά κρατεί. Όπως και ο Σεπτέμβρης, πολύ συχνά και ο Οκτώβρης. Το θέμα είναι ότι όταν τελειώνουν οι συνεχόμενες διακοπές και μένουν τα σαββατοκύριακα ως μικρές οάσεις ξεγνοιασιάς, το καλοκαίρι βαίνει προς τη λήξη του. Αυτό το καλοκαίρι, από τα πιο περίεργα των τελευταίων χρόνων σε παγκόσμιο επίπεδο, είχε αρκετό από Μένουμε Ελλάδα.

Προσκυνήσαμε στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου μια ιστορία ζοφερή και συνάμα διαχρονική, καθώς τα διλήμματα υπάρχουν ακόμη.

Επισκεφτήκαμε την πρώτη προσωρινή και την πρώτη μόνιμη πρωτεύουσα της νεοσύστατης Ελλάδας - ο Έλληνας πάντα κάπου θέλει να είναι πρώτος.

Ανεβήκαμε σε βουνά, ανηφόρες και κατηφοριές είτε με τα πόδια είτε με ποδήλατα όπου η θέα αποζημίωνε για την κούραση. Απαραίτητο συμπλήρωμα η δροσιστική βουτιά μετά.

Ερωτευτήκαμε στο Απέραντο Γαλάζιο, βουτήξαμε στα κρυστάλλινα παγωμένα νερά του.

Ολόλευκα σπίτια, στενάκια και εκκλησάκια ξεπρόβαλαν παντού, αναδεικνύοντας τον ήλιο του Αιγαίου που είναι διαφορετικός από τους άλλους. Ιδιαίτερο χρώμα δίνουν οι γνώριμες μπουκαμβίλιες των αιγαιοπελαγίτικων νησιών.

Χαζέψαμε φεγγάρια να ξεπροβάλλουν πίσω από βουνά και ηλιοβασιλέματα σε στιγμές απόλυτης χαλάρωσης.

Φάγαμε και ήπιαμε αρκετά - το καλοκαίρι όλα επιτρέπονται, ακόμη και ρακή ψημένη για πρωινό.

Όλα αυτά να τα ζούμε ξανά μέσα από τις εικόνες και τις αναμνήσεις. Ως το τελευταίο ηλιοβασίλεμα, μέχρι το επόμενο. Σαν όνειρο θερινής νυκτός...