Αίγινα: το νησάκι της Μονής

Απέναντι από το λιμανάκι της Πέρδικας βρίσκεται το νησάκι της Μονής, όπως φαίνεται και σε προηγούμενη σχετική ανάρτηση. Κάποιες φωτογραφίες είχα ανεβάσει πριν δύο χρόνια. Στις φετινές εξορμήσεις, μετά την ποδηλατάτα στο Αγκίστρι, είπαμε να επιχειρήσουμε κάτι διαφορετικό: ανάβαση στο παρατηρητήριο - κατάλοιπο των Γερμανών - που βρίσκεται στην κορυφή του νησιού.

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Ο χάρτης του νησιού και η κατεύθυνσή του σε σχέση με την Αίγινα. Το παρατηρητήριο είναι στο υψηλότερο σημείο, λίγο πιο αριστερά από το κέντρο του νησιού.

Από το λιμάνι της Πέρδικας φεύγουν τρία καραβάκια - που έχουν σχηματίσει κοινοπραξία - για την Μονή. Η τιμή είναι 5 ευρώ μετ'επιστροφής, ενώ η διαδρομή διαρκεί περίπου 10 λεπτά. Τα δρομολόγια ξεκινάνε από τις 10 το πρωί ως τις 6 και το απόγευμα. Το καλό είναι ότι κανείς μπορεί να φύγει με όποιο καραβάκι από τα 3 τον βολεύει. Στην φωτογραφία διακρίνεται μία από τις υδροφόρες που τροφοδοτούν το νησί της Αίγινας με πόσιμο νερό - άλλη μεγάλη ιστορία και αυτή.

Το νησί έχει δύο τελείως διαφορετικές πλευρές. Η βορειοδυτική είναι κατάφυτη με πεύκα και θάμνους, ενώ η νοτιοανατολική χωρίς βλάστηση και μόνο με βράχια. Προσεγγίζοντάς το από την Πέρδικα βλέπει κανείς πρώτα την γυμνή, ενώ μετά την στροφή η βλάστηση ξεπροβάλει.

Η πρώτη ή τελευταία εικόνα από την οργανωμένη παραλία του νησιού. Υπάρχει beach bar - εστιατόριο που παρέχει ό,τι μπορεί κανείς να χρειαστεί. Στη Moni bay υπάρχουν επίσης ξαπλώστρες και τραπεζάκια με καρέκλες.

Με το που φτάσαμε, ξεκινήσαμε κατευθείαν για την ανάβαση. Επειδή πήγαμε με το πρώτο καραβάκι για να προλάβουμε την ζέστη, η παραλία ήταν ακόμη άδεια. Ο κολπίσκος της παραλίας βλέπει προς την πλευρά της Αιγινήτισσας.

Το νησάκι είναι πλέον ακατοίκητο και έχει χαρακτηριστεί ως καταφύγιο άγριων ζώων. Βρίσκει κανείς ελάφια, αγριοκάτσικα, κρι-κρι, παγόνια και άλλα. Μερικά είναι αρκετά εξοικειωμένα που πλησιάζουν τους επισκέπτες. Τα χαλάσματα που φαίνονται είναι από παλιές εγκαταστάσεις κάμπινγκ που έχουν πλέον εγκαταλειφθεί.

Στην πίσω πλευρά της οργανωμένης παραλίας, βρίσκεται μία βραχώδης παραλία με πολύ ωραία χρώματα.

Μονοπάτι προς το παρατηρητήριο δεν υπάρχει, ούτε βρήκαμε κάτι σχετικό στο ίντερνετ. Οπότε ακολουθήσαμε μια διαδρομή αρχικά παραλιακή και σιγά-σιγά ανεβαίναμε. Σε κάποια σημεία τα δέντρα εμπόδιζαν το πέρασμά μας, σε άλλα σημεία υπήρχαν ξέφωτα.

Προχωρήσαμε αρκετά σε σημείο που η αρχική παραλία σχεδόν δε φαινόταν.

Τα χρώματα των δέντρων έδεναν αρμονικά με αυτό της θάλασσας.

Σε κάποια άλλα σημεία βράχια έφρασσαν το πέρασμά μας, τα οποία τα περνά κανείς μέχρι και μπουσουλώντας. Παρεμπιπτόντως, το νησί που φαίνεται απέναντι είναι το Αγκίστρι. Στο σημείο αυτό ένα από τα μέλη της παρέας γύρισε ελαφρώς το πόδι του. Επειδή η ανάβαση που ακολουθούσε ήταν απαιτητική, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε για να μην το διακινδυνέψουμε.

Μας πήρε λίγο περισσότερο χρόνο να επιστρέψουμε, η κατάβαση πάντα χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Στην μιάμιση περίπου ώρα που χρειάστηκε να πάμε και να έρθουμε, η παραλία είχε σχεδόν γεμίσει.

Αφήσαμε τα πράγματά μας στο beach bar και κάναμε μια αναζωογονητική βουτιά. Το εστιατόριο προσφέρει αρκετούς μεζέδες. Κανείς μπορεί να περάσει όλη του τη μέρα στο νησί.

Στο νησί δένουν πολύ συχνά σκάφη, καθώς ο κολπίσκος προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Εντύπωση κάνει το γεγονός ότι αυτός ο μικρός παράδεισος βρίσκεται σε απόσταση μόλις μιάμισης ώρας από τον Πειραιά.

Στην Μονή διοργανώνονται και πάρτι, όπως την Κυριακή που μας πέρασε. Σ'αυτές τις περιπτώσεις τα καραβάκια πηγαινοέρχονται μέχρι αργά. Ωραία ιδέα τα πάρτι σ'αυτό το μέρος, είναι σίγουρα κάτι διαφορετικό.

Η κορυφή μπορεί να παρέμεινε απάτητη αυτή τη φορά, μας άφησε όμως υποσχέσεις για επόμενη επίσκεψη. Στο κάτω-κάτω, επεράσαμε όμορφα και αυτό είναι που μετράει...

ΥΓ Τελικά ανεβήκαμε στο Παρατηρητήριο 2 χρόνια μετά. Δείτε φωτογραφίες και την διαδρομή στο blogtravels.gr