Για το Πάσχα στο χωριό έχουμε μιλήσει παλιότερα σε ανάρτηση προ 8ετίας περίπου. Σήμερα μου ξύπνησαν άλλες μνήμες που έχουν να κάνουν με αυτή την εποχή και το μέρος εκείνο. Είναι συνειρμοί που γίνονται στο μυαλό, βυθίζονται και αναδύονται ξανά σε στιγμές που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα. Οι αναμνήσεις έχουν να κάνουν με τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής, μιας και φέτος δεν προβλέπεται λόγω των καταστάσεων να ακούσουμε χαρούμενες φωνές να μας χτυπάνε τα κουδούνια.
Όταν ήμασταν μικροί βγαίναμε για κάλαντα όποτε το επέτρεπαν ή το επέβαλαν οι συνθήκες. Αρκετοί ίσως δε γνωρίζουν ότι την περίοδο του Πάσχα υπάρχουν 2 διαφορετικές ημέρες για κάλαντα: το Σάββατο του Λαζάρου και τη Μεγάλη Παρασκευή. Πρώτη χρονιά που μας άφησαν οι γονείς όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα στο χωριό με τους παππούδες βγήκαμε να πούμε τα κάλαντα.
Συνηθισμένοι από την πόλη, ξυπνάμε το πρωί της Μεγάλης παρασκευής. Ξεκινάμε από τα κοντινά σπίτια και αρχίζουμε να χτυπάμε τα κουδούνια, περιμένοντας να μας ανοίξουν για "Να τα πούμε". Πάμε στο πρώτο σπίτι, χτυπάμε το κουδούνι αλλά φευ. Σκεφτήκαμε ότι μπορεί να λείπουν - αγροτικές εργασίας γαρ - οπότε πάμε στο δεύτερο και στο τρίτο. Και εκεί τζίφος. Απογοητευμένοι, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι να κάνουμε.
Εκείνοι την ώρα βλέπουμε κάποια άλλα παιδιά του χωριού να ξεκινούν να τα λένε χωρίς να χτυπάνε κουδούνι. Αφού τέλειωσαν η πόρτα άνοιξε και βγήκε το φίλεμα. Στο χωριό το έθιμο ήταν ελαφρώς διαφορετικό. Το φίλεμα φυσικά περιλάμβανε κουλούρια χειροποίητα, αυγά και κάποια χρήματα. Μάλιστα και εκεί υπήρχε μια ιδιαιτερότητα: ακόμη και μέσα στην ίδια ομάδα παιδιών τα ποσά που δίνονταν ήταν διαφορετικά ανάλογα με το ποιος ήξερε ποιον. Έτσι στο τέλος μπορεί να είχαμε πάει στα ίδια σπίτια μαζί και ο ένας να είχε διπλάσια και τριπλάσια είσπραξη. Χαριτολογώντας τώρα που το σκέφτομαι από τότε μάθαμε κάποιες από τις αδικίες της ζωής. Όπως και να'χει, το "Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα" μάλλον έχει εφαρμογή σε διάφορες πτυχές της ζωής.
Όταν ήμασταν μικροί βγαίναμε για κάλαντα όποτε το επέτρεπαν ή το επέβαλαν οι συνθήκες. Αρκετοί ίσως δε γνωρίζουν ότι την περίοδο του Πάσχα υπάρχουν 2 διαφορετικές ημέρες για κάλαντα: το Σάββατο του Λαζάρου και τη Μεγάλη Παρασκευή. Πρώτη χρονιά που μας άφησαν οι γονείς όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα στο χωριό με τους παππούδες βγήκαμε να πούμε τα κάλαντα.
Συνηθισμένοι από την πόλη, ξυπνάμε το πρωί της Μεγάλης παρασκευής. Ξεκινάμε από τα κοντινά σπίτια και αρχίζουμε να χτυπάμε τα κουδούνια, περιμένοντας να μας ανοίξουν για "Να τα πούμε". Πάμε στο πρώτο σπίτι, χτυπάμε το κουδούνι αλλά φευ. Σκεφτήκαμε ότι μπορεί να λείπουν - αγροτικές εργασίας γαρ - οπότε πάμε στο δεύτερο και στο τρίτο. Και εκεί τζίφος. Απογοητευμένοι, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι να κάνουμε.
Εκείνοι την ώρα βλέπουμε κάποια άλλα παιδιά του χωριού να ξεκινούν να τα λένε χωρίς να χτυπάνε κουδούνι. Αφού τέλειωσαν η πόρτα άνοιξε και βγήκε το φίλεμα. Στο χωριό το έθιμο ήταν ελαφρώς διαφορετικό. Το φίλεμα φυσικά περιλάμβανε κουλούρια χειροποίητα, αυγά και κάποια χρήματα. Μάλιστα και εκεί υπήρχε μια ιδιαιτερότητα: ακόμη και μέσα στην ίδια ομάδα παιδιών τα ποσά που δίνονταν ήταν διαφορετικά ανάλογα με το ποιος ήξερε ποιον. Έτσι στο τέλος μπορεί να είχαμε πάει στα ίδια σπίτια μαζί και ο ένας να είχε διπλάσια και τριπλάσια είσπραξη. Χαριτολογώντας τώρα που το σκέφτομαι από τότε μάθαμε κάποιες από τις αδικίες της ζωής. Όπως και να'χει, το "Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα" μάλλον έχει εφαρμογή σε διάφορες πτυχές της ζωής.
Η φωτογραφία από το σπίτι στο χωριό που πλέον είναι κλειστό.
Νοσταλγικό αλλά και ...σημερινό
ΑπάντησηΔιαγραφήΤωρα κι αν δεν ανοίγουν πόρτες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο κοινό ειναι να ξαναγυρίζουμε πίσω στις αναμνήσεις μας τέτοιες μέρες και πόσο νοσταλγικό και συγκινητικό επίσης!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ,φέτος περισσότερο απο ποτέ