Πάσχα στο χωριό οικογενειακά

Σχεδόν κάθε Πάσχα από τότε που με θυμάμαι το περνάω στο χωριό. Όπου χωριό το Δομένικο Ελασσόνας, ένα χωριό 800 περίπου κατοίκων, 40' από τη Λάρισα από τον παλιό τον δρόμο και 20' από Ελασσόνα. Το χωριό ανήκει στον καλλικρατικό δήμο Ελασσόνας, πλέον. Κάποιο γνωστό αξιοθέατο δεν έχει, αν και άμα ψάξει κανείς βρίσκει απομεινάρια από αρχαία ακρόπολη, παλαιοχριστιανικές και βυζαντινές εκκλησίες και άλλα. Δεν είναι σε βουνό, ούτε παραθαλάσσιο. Μικρό υψόμετρο έχει, ενώ η ποταμιά που περνά λίγο πιο κάτω σπάνια έχει νερό. Γιατί πάμε λοιπόν στο χωριό; Ο κυριότερος λόγος είναι ο παππούς και η γιαγιά. Λόγω απόστασης από Αθήνα είναι δύσκολο να τους βλέπουμε συχνότερα, οπότε σε γιορτές όπως το Πάσχα, η επίσκεψη - σχεδόν - επιβάλλεται, έστω και για λιγότερο από 2 μέρες.

Πασχαλιά από την αυλή της γειτόνισσας

Κάποια πράγματα που θα κάνουμε είναι δεδομένα. 11 το βράδυ του Σαββάτου χτυπά η καμπάνα. Τότε ξεκινάμε και ετοιμαζόμαστε. 12 παρά θα είμαστε στην εκκλησία, μέχρι να σβήσουν τα φώτα. Ευκαιρία για κοινωνικό σχολιασμό, να δούμε παλιές και νεότερες αφίξεις που συνήθως συναντάμε μια φορά το χρόνο. Μετά το Δεύτε, λάβετε φως μετακινούμαστε στην πλατεία του χωριού όπου συνεχίζεται η λειτουργία, μέχρι να πέσουν τα βεγγαλικά, τα φιλιά και τα τσουγκρίσματα των αυγών. Έπειτα επιστροφή στο σπίτι για μαγειρίτσα της γιαγιάς, γιαούρτη (είναι η γιαούρτι και όχι το γιαούρτι, για όσους γνωρίζουν τη διαφορά). Παλιότερα βγαίναμε καμιά βόλτα, τώρα τελευταία το έχω προσωπικά περιορίσει - είναι και η ηλικία στη μέση. Το χωριό παρεμπιπτόντως διαθέτει ντίσκο-μπαρ, ενώ μέχρι πρότινος είχε και μπουζούκια.

Η θέα από τον πάνω όροφο του σπιτιού. Διακρίνεται η Ποταμιά και στο βάθος τα όρη Χάσια-Αντιχασιά.

Την Κυριακή το πρωί θα ξυπνήσουμε και θα βρούμε τον παππού να έχει ανάψει φωτιά από νωρίς. Πρώτα καφές με τσουρέκι, έπειτα κανένα αυγό και βγαίνουν τα πρώτα τσίπουρα. Γύρισμα δεν έχει πλέον, ας είναι καλά τα μηχανάκια. Πειράγματα για το ποιος θα βγάλει πρώτος το αρνί, ποιος είναι ο πρωτομάστορας, κόσμος να περνάει να έρχεται. Κάπου ανάμεσα αγέρωχος ο παππούς να σχολιάζει, η γιαγιά κλασικά πηγαίνει και φέρνει συνέχεια τα καλούδια. Έχοντας χορτάσει από κεμπάπ και κοκορέτσι, συνήθως αφήνουμε το αρνί γι αργότερα. Ενδιάμεσα τραγούδια, μαλώματα, παλιές ιστορίες, τσίπουρο, κρασί, χοροί και κλασικές κουβέντες "Πότε θα παντρευτείτε, πότε θα δούμε δισέγγονα" και τα σχετικά. Κλασικά, παραδοσιακά, οικογενειακά. Όσο κι αν φαίνονται τετριμμένες οι σκηνές, η αλήθεια είναι ότι το Πάσχα στο χωριό είναι αγαπημένη συνήθεια, κάτι σαν ιεροτελεστία. Κι ας γκρινιάζουμε κι ας βαριόμαστε λιγάκι. Συνήθως τέτοια πράγματα τα εκτιμά κανείς όταν τα χάσει. Ευτυχώς όμως υπάρχουν ακόμη...

Φωτογραφίες από το Δομένικο, έτσι για το καλό. 

ΥΓ Μόνο 3 φορές έκανα την παρασπονδία να μην πάω. Η πρώτη ήταν ως φαντάρος για ευνόητους λόγους, η δεύτερη γιατί ήμασταν Βιέννη και η τρίτη στο Λονδίνο. Δεν έχει όμως την ίδια γλύκα. Έκτοτε και κυρίως όσο ζουν οι παππούδες, το Πάσχα σίγουρα θα το περνάμε στο χωριό.

ΥΓ1 Ένα μήνυμα προσωπικό: Παππού πρόσεχε τη γιαγιά, γιαγιά πρόσεχε τον παππού. Σας αγαπάμε και τους δυο και σας θέλουμε κοντά μας.