Πάσχα στο Δομένικο

Έπειτα από δύο χρόνια απουσίας κατά τους εορτασμούς του Πάσχα στο εξωτερικό (Βιέννη και Λονδίνο) ήταν καιρός για αυθεντικό ελληνικό Πάσχα στο χωριό μου. Πρόκειται για το Δομένικο του δήμου Ποταμιάς της επαρχίας Ελασσόνας του νομού Λάρισας. Όλα αυτά μέχρι νεοτέρας, μέχρι δηλαδή να εφαρμοστεί ο Καλλικράτης όπου λογικά θα είναι μέρος του δήμου Ελασσόνας. Το χωριό βρίσκεται 40 περίπου λεπτά από την Λάρισα και 11 λεπτά από την Ελασσόνα. Περνάει κανείς τον Τύρναβο και κατευθύνεται προς Ελασσόνα από τον παλιό δρόμο, όπως φαίνεται και στον χάρτη.

Το χωριό αριθμεί περίπου 800 κατοίκους. Στη θέση αυτή βρισκόταν στην αρχαιότητα η πόλη Χυρετίαι. Παρόλο που εκ πρώτης όψεως δεν του φαίνεται, κρύβει μερικούς θησαυρούς είτε των αρχαίων είτε των νεότερων χρόνων. Η ταμπέλα προς το χωριό και η πρώτη εικόνα που αντικρύζει κανείς.

Το δάσος που φαίνεται στον λόγο φυτεύτηκε κατά βάση από τους κατοίκους του χωριού 60 και χρόνια παλιότερα. Το γεγονός αυτό άλλαξε το κλίμα στην περιοχή και το έκανε πιο δροσερό. Οι περισσότεροι λόφοι τριγύρων είναι άδενδροι δίνοντας έτσι καλύτερη αίσθηση της οξυδέρκειας των τότε κατοίκων του χωριού.

Πρώτη στάση στο χωριό όχι η συνηθισμένη στην πλατεία, αλλά στην Τρανή Βρύση που ήταν η πηγή που τροφοδοτούσε το χωριό για πολλά χρόνια, πριν κατασκευαστεί βέβαια σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης. Πολλά παιχνίδια είχαμε στήσει μικροί γύρω από τον πλάτανο.

Για να έχει ο επισκέπτης καλύτερη οπτική του χωριού και της ευρύτερης περιοχής της Ποταμιάς πρέπει να ανέβει μέσα στο δάσος προς τον Προφήτη Ηλία.

Στην διαδρομή συναντά κανείς απομεινάρια αγροτικών εργασιών παλιότερης εποχής.

Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία ηλικίας 400 ετών βρίσκεται εκεί που ήταν αρχικά η ακρόπολη κατά τους αρχαϊκούς χρόνους. Υπολείμματα της ακρόπολης μπορεί κανείς να δει.

Η Ποταμιά και στο βάθος τα Αντιχάσια

Κοιτώντας κανείς δεξιά

Η εκκλησία και το δημοτικό σχολείο του χωριού. Ευτυχώς στο χωριό έχει χτιστεί γυμνάσιο και λύκειο όπου έρχονται παιδιά του ευρύτερου δήμου.

Η ακρόπολη κάποια στιγμή κατά τους αρχαϊκούς χρόνους μεταφέρθηκε στην θέση όπου τώρα βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Στρατηγικά φαίνεται ότι βρίσκεται σε καλύτερο σημείο. Επειδή όμως τα φαγητά ήδη είχανε αρχίσει να βγαίνουν από την φωτιά, αναβάλλαμε την βόλτα προς εκείνη την πλευρά γι άλλη φορά.

Μια πανοραμική φωτογραφία του χωριού και της ευρύτερης τοποθεσίας είναι ό,τι καλύτερο για το κλείσιμο. Καλά να είμαστε να το επισκεπτόμαστε όσο το δυνατόν συχνότερα γίνεται.

Αφιερωμένο στον παππού Γιώργο και την γιαγιά Βάγια. Κάθε χρόνο και καλύτερα!

ΥΓ Στο χωριό έχει ξεκινήσει εδώ και μια δεκαετία περίπου η παραγωγή πούρων που ήρθε να αντικαταστήσει την καπνοκαλλιέργεια που σιγά-σιγά σβήνει. Αν τα βρείτε πουθενά, δοκιμάστε τα πούρα Domenico.

ΥΓ1 Το Δομένικο είναι ένα από τα χωριά που καταστραφήκανε κατά την γερμανική κατοχή. Σε κάποια άλλη ανάρτηση θα αναφερθώ εκτενέστερα στο θέμα.