Χαμένος στα στενά της Χώρας της Μυκόνου

Η πρώτη μου επαφή με τη Μύκονο ήταν στα φοιτητικά χρόνια, στα πλαίσια των κλασικών εκδρομών που γίνονται τέλη Απρίλη – αρχές Μάη. Παρόλο που ήδη είχα επισκεφτεί κάποια κυκλαδονήσια, το συγκεκριμένο νησί έχει κάτι το διαφορετικό. Ίσως είναι η αύρα, ίσως αυθυποβολή, το σίγουρο είναι ότι ξεχωρίζει.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να μάθει κανείς είναι να κυκλοφορεί στα δαιδαλώδη στενάκια της Χώρας. Η Χώρα της Μυκόνου, παρεμπιπτόντως, είναι για μένα από τις πιο όμορφες των Κυκλάδων. Αρκετά διατηρημένη, συνέχεια φρεσκοβαμμένη, αλλού στενότερη και αλλού πιο πλατιά, οδηγεί τα βήματα του επισκέπτη σε εκπλήξεις σε κάθε γωνιά. Κάθε στροφή μπορεί να οδηγήσει κάπου αλλού.

Από τη μία πλευρά είναι το Ματογιάννι, το πιο γνωστό σοκάκι και εμπορικός δρόμος του νησιού. Πέρα από τα ακριβότερα και φθηνότερα μαγαζιά με σουβενίρ και όχι μόνο, εκεί βρίσκονται και ορισμένα από τα πιο γνωστά μπαράκια της Μυκόνου. Αναφέρεται και ως Ματογιάννια, ενώ το βράδυ βρίσκει κανείς αρκετό κόσμο να πίνει ποτό στο όρθιο, πηγαίνοντας από μαγαζί σε μαγαζί.

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται η Μικρή Βενετία, η “πολύχρωμη” γειτονιά της Μυκόνου. Το ηλιοβασίλεμα από κάποιο πεζούλι, βεράντα ή εξώστη είναι κάτι το μοναδικό, παρέα με ένα κοκτέιλ. Πολλές φορές γυρνώντας από τη θάλασσα έχουμε απολαύσει ένα κοκτέιλ στο Caprice ή στα διπλανά μπαράκια, με φόντο τον ήλιο, τη θάλασσα, ενώ στην άκρη του ματιού φαίνονται οι ανεμόμυλοι.

Διάσπαρτες στη Χώρα της Μυκόνου βρίσκονται αρκετές εκκλησίες. Πολύ συχνά δεν ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα κτίσματα, σαν να δένουν με το τοπίο. Μπαρ, σπίτια και εκκλησίες αναμιγνύονται, εκεί που τελειώνει η αυλή του ενός αρχίζει του άλλου.

Η Μύκονος καλύπτει γευστικά όλες τις γεύσεις και τα βαλάντια. Από απλά πιτόγυρα στο χέρι, τις απαραίτητες κρέπες μετά τις κραιπάλες, μέχρι ακριβά εστιατόρια και ψαροταβέρνες. Από τα κλασικότερα η Αλευκάντρα. Κάπου εκεί ανάμεσα στην Αλευκάντρα και το παλιό λιμάνι μπορεί κανείς να βρει τον Πέτρο τον Πελεκάνο, σύμβολο της πόλης. Βέβαια, δεν είναι ο αρχικός, εντούτοις παραμένει ως σύμβολο. Στο παλιό λιμάνι αξίζει να καθίσει κανείς για πρωινό συνοδεία καφέ. Η θέα αξίζει, μέρα και νύχτα.

Κάθε στενό και έκπληξη, κάθε διαδρομή και κάτι διαφορετικό. Μπορεί να είναι εύκολο κανείς να προσανατολιστεί, μπορεί και όχι. Ίσως είναι τελικά καλύτερα να αφεθεί περιπλανώμενος, ακολουθώντας ήχους, εικόνες, ανθρώπους, αναμνήσεις.


ΥΓ Η ανάρτηση και η φωτογραφία δημοσιεύτηκαν αρχικά στο blog του travelplanet24.com
ΥΓ1 Είναι περίεργο, τόσες φορές έχω πάει Μύκονο και πρώτη φορά έκανα ανάρτηση σχετική.