Βραδιά καλοκαιριού στην πόλη

Το καλοκαίρι φέτος άργησε. Οι ζέστες μέχρι τώρα περιορισμένες, ίσως στο κλίμα της λιτότητας κι αυτές. Υπάρχουν όμως σταθερές καλοκαιρινές αξίες στις οποίες αξίζει κανείς να εντρυφήσει κάθε χρόνο. Ανάμεσα σε αυτές και ο θερινός κινηματογράφος. Όταν λέω θερινό, φυσικά αναφέρομαι στα παλιά σινεμά του κέντρου, χωμένα ανάμεσα σε πολυκατοικίες και ταράτσες - καμία σχέση με τα νεότερα. Αποπνέουν την αίσθηση του παλιού, λίγο μελαγχολικού, ενίοτε ρομαντικού.

Χθες βράδυ επιλογή μας ήταν θερινός κινηματογράφος στο κέντρο της πόλης, στην Πλάκα. Cine Paris στην Κυδαθηναίων, κινηματογράφος με 90 χρόνια ιστορίας στην πόλη. Είχα περάσει αρκετές φορές από κάτω, δεν είχα μπει ποτέ ως τώρα μέσα. Η ταινία που θα βλέπαμε ό,τι πρέπει για θερινό, κομεντί με δόσεις γέλιου και χωρίς πολλούς προβληματισμούς. Φτάσαμε νωρίς, κόψαμε εισιτήριο (8 ευρώ) και περπατήσαμε στα στενά της Πλάκας να περάσει η ώρα. Είναι ωραία γειτονιά η Πλάκα, παρά τον έντονο τουριστικό χαρακτήρα. Τα βήματα μας έφεραν σε μια μικρή εκκλησία σε μια κάθετη της Κυδαθηναίων όπου εκείνη την ώρα λάμβανε χώρα μία βάφτιση. Το σκηνικό πραγματικά όμορφο. Καλεσμένοι και συμμετέχοντες στο προαύλιο της εκκλησίας, τουρίστες στην πάνω πλευρά του πεζοδρόμου να κοιτούν το μυστήριο, απρόσκλητοι επισκέπτες με σεβασμό. Χωρίς να το ξέρουμε, ήταν το αναπάντεχο προοίμιο της βραδιάς.

Γυρίσαμε στον κινηματογράφο πριν δύσει ο ήλιος. Ανεβαίνοντας τις σκάλες βλέπει κανείς φωτογραφίες και πόστερ από παλιότερες ταινίες που ξεναγούν τον επισκέπτη στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο θερινός βρίσκεται στην ταράτσα, σε μοναδικό πραγματικά σημείο. Αριστερά της οθόνης, η Ακρόπολη στο πιάτο από την πίσω πλευρά της, εκεί όπου βρίσκεται και η σημαία. Ανάμεσα στην οθόνη και την Ακρόπολη, το ηλιοβασίλεμα. Μέχρι και η μουσική υπόκρουση πριν αρχίσει η ταινία ήταν ταιριαστή, γαλλικά τραγούδια εποχής. Καθότι θιασώτης του να μοιράζεσαι στιγμές, το σχετικό τιτίβισμα ήταν αναπόφευκτο. Εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι στον κινηματογράφο ήταν αρκετοί τουρίστες, προφανώς αναφέρεται το σημείο σε κάποιον οδηγό. Ειδικά στο διάλειμμα που είχε βγει και το φεγγάρι, τα φλας έδιναν και έπαιρναν. Όμορφο σκηνικό, διαφορετικό, η εμπειρία ανεπιφύλακτα προτεινόμενη. Η φωτογραφία είναι από το ηλιοβασίλεμα.

Όταν βρίσκεται κανείς τόσο κοντά σε έναν από τους καλύτερους πεζόδρομους του κόσμου - μπορεί να είναι υπερβολή αλλά έτσι το νιώθω - τα βήματα φέρνουν τον επισκέπτη αναπόφευκτα εκεί. Παρόλο που ήταν καθημερινή, ο κόσμος αρκετός, κυρίως τουρίστες. Τα σπίτια στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου όμορφα φωτισμένα. Το Ηρώδειο κατάφωτο, καθώς βρισκόμαστε μεσούντος του Φεστιβάλ Αθηνών και των λοιπών εκδηλώσεων. Μέσα προετοιμάζονταν για κάποια εκδήλωση. Συνεχίσαμε τον περίπατο μέχρι το σημείο που αρχίζει η κατηφόρα της Αποστόλου Παύλου. Κόσμος ανέβαινε προς Φιλοπάππου ενώ από μακριά ακουγόταν μια ψαλμωδία σχεδόν μυστικιστική. Η ψαλμωδία μας έφερε στο εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη, όπου γινόταν αγρυπνία. Κόσμος είχε μαζευτεί εντός και εκτός της όμορφης εκκλησίας, σε ένα σκηνικό τελείως διαφορετικό. Κοντοσταθήκαμε σε ένα πεζούλι έξω από την εκκλησία για να αναλογιστούμε την στιγμή. Αρκετά χρόνια πριν στο ίδιο σημείο ίσως στεκόντουσαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι σε ανάλογη τελετή, θρησκεία, εποχή, με ένα συναίσθημα κατάνυξης και μαγείας αντίστοιχο.

Κατεβαίνοντας την Διονυσίου Αρεοπαγίτου προς τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας στα αριστερά μας έκλειναν το μάτι, σιωπηλοί συμμέτοχοι στην μυσταγωγία. Όνειρα θερινής νυχτός στην πόλη...