Λονδίνο: Wembley τελικός Champions League 2011

Πέντε μήνες περίπου πριν συζητούσαμε με Λονδρέζο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο σχετικά με τον επικείμενο τελικό του Champions League που θα γινόταν στο Wembley το Σάββατο 28 Μαϊου 2011. Μεταξύ σοβαρού και αστείου είπαμε ότι θα πάμε στο γήπεδο. Έκλεισα τα αεροπορικά και περιμέναμε να ανοίξει η UEFA τις κληρωτίδες. Κάναμε και οι δύο αίτηση για διπλά εισιτήρια. Ενάμιση μήνα περίπου πριν ήρθε το χαρμόσυνο μήνυμα: είχα κληρωθεί για 2 εισιτήρια των 150 λιρών το ένα. Η χαρά προφανής.

Το Σάββατο, ο κόσμος που περπατούσε στο κέντρο του Λονδίνου ήταν περισσότερο χρωματιστός απ'ό,τι συνήθως. Οι Καταλανοί αρκετοί περισσότεροι στους δρόμους, καθώς οι περισσότεροι οπαδοί της Manchester United ως γνήσιοι Βρετανοί είχαν εκδράμεις στις pubs. Καταστήματα είχανε στολιστεί και προετοιμαστεί ανάλογα, ενώ οι φίλαθλοι των δύο ομάδων πίνανε μπύρες δίπλα-δίπλα.

Ισπανική παέγια στην Covent Garden δίπλα σε πανό που δε θα άφηνε τους Ισπανούς να περάσουν.

Αποφασίσαμε να πάμε νωρίς στο γήπεδο, καθώς όπως ορθώς προβλέψαμε ο κόσμος ήταν αρκετός. Στον σταθμό Wembley Park κατέβαιναν ορδές φιλάθλων. Η αστυνομία παρούσα παντού.

Οι πρώτες εικόνες περπατώντας από τον σταθμό προς το γήπεδο.

Από λάθος νομίζαμε ότι τα εισιτήρια ήταν στο πέταλο. Τελικά ήταν κεντρικά και πάνω-πάνω! Αριστερά οι οπαδοί της Μάντσεστερ, δεξιά της Μπαρτσελόνα και στο κέντρο οι ας πούμε ουδέτεροι.

Το σεντόνι του τελικού και το σόου πριν την έναρξη.

Τα σήματα των δύο ομάδων.

Τα σύμβολα και στις εξέδρες, κατά την είσοδο των παιχτών.

Τον Jimmy Jump περιμέναμε, Άγγλος μας προέκυψε.

Το ματς κύλησε όπως το είδε ο κόσμος από την τηλεόραση. Το πρώτο δεκάλεπτο πίεσε η Μάντσεστερ, μετά η Μπαρτσελόνα που έκανε το ένα μηδέν, ήρθε η ισοφάριση και τέλειωσε το ημίχρονο. Στο δεύτερο υπήρχε μόνο η ομάδα της Καταλωνίας. Οι Ισπανοί φίλαθλοι πάντως θυμίζουν Έλληνες: σε κάθε φάουλ ζητούσαν κίτρινη κάρτα, φάουλ με το παραμικρό, μέχρι και πέναλτι ανακάλυψαν. Κάποιοι μάλιστα άνοιξαν κουβέντα με Έλληνα οπαδό του ΠΑΟΚ που καθόταν δίπλα μας. Δίκαιοι πάντως οι πανηγυρισμοί τους στο τέλος. Είχανε περισσότερο παλμό, ενώ έκαναν και πλάκα στους υπεύθυνους του γηπέδου που κυνηγούσαν το μεγάλο πανό στο μισό γήπεδο!

Τα πανηγύρια των δίκαιων νικητών.

Η εμπειρία πραγματικά μοναδική, άξιζε και η κούραση αλλά και το ποσό που διαθέσαμε. Στο κάτω-κάτω δεν τα ζει κανείς πολλές φορές όλα αυτά! Το ύφος του Bobby Moore τα λέει όλα γιατί το ποδόσφαιρο θεωρείται ο βασιλιάς των σπορ.

Στα επόμενα με ελληνική ομάδα, είναι σίγουρα διαφορετικό το συναίσθημα! Βρε λες;

ΥΓ Σκηνικά από ελληνικό γήπεδο θύμισε η είσοδος. Βάζοντας το εισιτήριο για να μπω στο γήπεδο στο ηλεκτρονικό σύστημα και ενώ ακριβώς πίσω βρισκόταν ο NdΝ που πηγαίναμε μαζί, χώθηκε μικρόσωμος Ισπανός που μπήκε μέσα τζάμπα! Μεγάλο θράσος που μάλλον του βγήκε. Επιπλέον, μέσα στο γήπεδο εντοπίσαμε κι άλλους τζαμπατζήδες που δεν είχαν που να καθίσουν και γυρνούσαν από δω και κει. Δε συμβαίνει τελικά μόνο εδώ.

ΥΓ1 Το αλκοόλ απαγορευόταν γύρω από τις εγκαταστάσεις, ούτε καν στους χώρους γύρω. Η πλάκα είναι ότι βασικός χορηγός του Champions League είναι γνωστή μπύρα.

ΥΓ2 Στο γήπεδο ήταν κρεμασμένες αρκετές ελληνικές σημαίες, ενώ δίπλα μας καθόντουσαν άλλοι δυο τύποι από Ελλάδα. Ο ένας μάλιστα που είναι οπαδός του ΠΑΟΚ, μάθαινε στους Ισπανούς για την ομάδα του! ΠΑΟΚ είστε και δεν το ξέρετε, φώναζε.

ΥΓ3 Τα περισσότερα συνθήματα των Καταλανών ήταν για την Ρεάλ και τον Μουρίνιο. Κυρίαρχο το ¿Por qué? κατά του Mourinho, το Boti boti boti, madridista qui no boti (σε ελεύθερη μετάφραση λέει ότι οι μαδριλένοι δεν πηδάνε), το El Barca marca marca (είτε προελαύνει είτε πετυχαίνει γκολ, διττή σημασία) και το Madrid cabrón saluda al campeón που είχε φωνάξει και ο Ετό μερικά χρόνια πριν (ψάξτε τη μετάφραση, να μην σας τα δίνω όλα στο πιάτο). Οι οπαδοί της Manchester United έμειναν με τη χαρά της καζούρας που κάνανε μέσα στο γήπεδο της Λίβερπουλ για τα 19 πρωταθλήματα έναντι των 18. Πάντως φασαρίες μεταξύ των οπαδών των δύο φιναλίστ δεν είδα να γίνονται πουθενά.