Κοινωνία Συνταγμένη*

Απολιτίκ ή πολιτική, αγανακτισμένη ή από περιέργεια, η ανταπόκρισή μας χθες σε κάλεσμα για ειρηνικές συγκεντρώσεις σε πολλά σημεία ανά τη χώρα έχει τη σημειολογία της. Καθένας μπορεί να βγάλει τα όποια συμπεράσματα επιθυμεί, αναφαίρετο δικαίωμά του, όπως επίσης και το να διαφωνεί και να θεωρεί μάταιες τέτοιες προσπάθειες.

Προσωπικά, μου έκαναν ευχάριστη εντύπωση ορισμένα πράγματα. Καταρχάς στο μετρό πηγαίνοντας και ενώ πλησιάζαμε προς το Σύνταγμα και οι συρμοί γέμιζαν απειλητικά, άκουγες κόσμο που ήταν μέσα στα βαγόνια να λέει να στριμωχτούμε και ότι υπάρχει χώρος για όλους. Σε μια συνηθισμένη μέρα αυτά τα λένε συνήθως οι απέξω. Οι πολιτικές συζητήσεις είχαν ξεκινήσει από εκεί. Άγνωστοι πιάσαμε μεταξύ μας συζήτηση. Άλλος τα έριχνε στον Άκη, άλλος στον Μάκη, στον Γιώργο, στον Κώστα, στο κακό μας ριζικό, στους ξένους που θέλουν το κακό μας. Δεν είχε σημασία όμως. Κατεβαίναμε μαζί, παρόλο που διαφωνούσαμε.

Φτάνοντας στο Σύνταγμα, ο κόσμος που έβγαινε ήταν ασφυκτικά πολύς. Πάλι δεν είχε διαμαρτυρίες όπως συμβαίνει μια καθημερινή. Περιμέναμε και κάποια στιγμή βγήκαμε για να αντικρίσουμε τον κόσμο που είχε γεμίσει την πλατεία και τους πέριξ δρόμους. Η απουσία κομματικών πανό ήταν μια ευχάριστη αίσθηση. Ένα μικρό ντεζαβού με την σιωπηλή διαμαρτυρία μερικά χρόνια πριν για τα καμμένα της Πελοποννήσου. Η συνάντηση με όλους τους γνωστούς και φίλους σχεδόν αδύνατη, καθώς και ο κόσμος ήταν πολύς και τα δίκτυα κινητής, 3G και ασύρματα είχαν καταρρεύσει από το πλήθος. Επίσης είχαν καταρρεύσει τα αποθέματα σε νερά, μπύρες και καφέδες των πέριξ της πλατείας καφετεριών και περιπτέρων.

Άγνωστοι πιάναμε κουβέντα μεταξύ μας. Μπορεί να διαφωνούσαμε, ακούγαμε όμως τι είχε να πει ο άλλος. Κατ'εμέ από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα που θα μπορούσαν να συμβούν στην κοινωνία μας. Έχουμε ξεχάσει να συζητάμε και ν'ακούμε. Ψάχνοντας κάποιον φίλο μέσα στο χαμό σήκωσα το χέρι μήπως με δει. Κάποιος από δίπλα είδε την απόπειρα αναζήτησης και σήκωσε κι αυτός το χέρι για βοήθεια, χωρίς να γνωριζόμαστε, απλώς επειδή. Άνθρωποι περνούσαν με ποδήλατα, άλλοι κάθονταν στη μέση του δρόμου. Πόσο παράταιρες και ταυτόχρονα όμορφες είναι αυτές οι εικόνες, οι οποίες τράβηξαν μέχρι αργά. Πιο δίπλα κάποιοι κάνανε ανοιχτή συζήτηση. Δεν έχει τόσο σημασία στην παρούσα φάση το αποτέλεσμα όσο το να μας γίνει η προσπάθεια κεκτημένη συνήθεια. Να ξαναγίνουμε κοινωνία πρώτα απ'όλα, χωρίς να προσπαθεί ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου.

Αρκετοί σήμερα και τις επόμενες ημέρες θα προσπαθήσουν να καπηλευτούν, να βγουν μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά. Δεν έχει τόση σημασία. Ούτε τα κόμματα που αργά ή γρήγορα θα βγουν και θα πουν ότι "το έλαβαν το μήνυμα". Άμα δεν υπάρχει συγκεκριμένο μήνυμα, πως το έλαβαν; Ούτως ή άλλως, δεν υπήρχε κεντρικό αίτημα, όποιον να ρωτούσες έλεγε κάτι διαφορετικό, κάτι διαφοροποιημένο. Ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος εκδηλώσεων όπως η χθεσινή. Βάζουν την κοινωνία και τον καθένα μας μπροστά από ό,τι άλλο.

* συνταγμένη στην πλατεία Συντάγματος ή σε όποια άλλη πλατεία.