Μουντ(ζ)άδα

Είναι κάτι μέρες περίεργες. Σαν την σημερινή, ή μάλλον σαν τις τελευταίες μέρες. Που κυριαρχεί αυτή η υπέροχη μουντάδα η οποία δίνει άλλη αίσθηση στη γεμάτη γκρι αποχρώσεις πόλη. Λες και δε μας έφτανε το γκρι γύρω μας, γκρίζαρε και ο ουρανός. Μια υπέροχη αίσθηση μουντάδας που κάνει τον περισσότερο κόσμο κατσούφη. Περπατάς στο κέντρο και βλέπεις στο βλέμμα την έλλειψη χρωμάτων που κυριαρχεί. Σαν κάτι να τα στράγγιξε μακριά και δεν ξαναγυρνάνε. Έντονη η αντίθεση με την απίστευτη ηλιοφάνεια των πρώτων ημερών της άνοιξης που γέμιζε χρώματα. Σαν να τέλειωσε ο καμβάς, τελέψανε οι τέμπερες και ζωγραφίζουμε με ό,τι έχει απομείνει. Είναι και η υγρασία που επιτρέπει στις ανοιξιάτικες αλλεργίες να κάνουν πάρτι σε συνεργασία με τους ωρλ - κακά τα ψέματα, καλά την είχαμε βγάλει ελέω ήπιου σχετικά χειμώνα. Και φυσικά αυτή η υπέροχη αίσθηση του αχ-βαχ-μπλιαχ που δεν μπορεί αλλιώς να περιγραφεί.

Η μουντζά-δα πάει αλλού. Ταιριάζει βέβαια με το κλίμα της μουντάδας, μπορεί και να΄ναι παρελκόμενό της. Μουντζά-δα γιατί αυτή η οικονομική κρίση δε φαίνεται να τελειώνει. Τι κακό είναι αυτό; Για πρώτη φορά σα να μην υπάρχει ελπίδα. Το φως στο τούνελ είναι πολύ-πολύ μακρινό. Και καθημερινά ακούμε για χιλιάδες απολύσεις. Ποιανού θα'ναι η σειρά άραγε και όποιος αντέξει... Μούντζα και στους πολιτικούς μας. Ο μεν που κυβερνάει φαίνεται ότι δεν έχει σχέδιο αλλά ταυτόχρονα ζητάει συναίνεση απ'τους λοιπούς για ένα σχέδιο που ακόμη δεν έχει καταστρώσει. Ο δε ετοιμάζεται να κυβερνήσει και δεν επιθυμεί τη συναίνεση σε μια κρίσιμη στιγμή που μάλλον την χρειαζόμαστε. Τόσο κακό είναι αυτή η άτιμη, ειδικά σε μια περίοδο εθνικής κρίσης; Ό,τι και να γίνει, θα είναι ο επόμενος (αφού οι παρόντες τα κάνανε φασκελοκουκούλωστα), αν όμως συναινούσε στα πλαίσια του εθνικού συμφέροντος καταθέτοντας στο τραπέζι του διαλόγου εφαρμόσιμες προτάσεις πιστεύω θα κέρδιζε πολύ περισσότερους πόντους. Για τα υπόλοιπα κόμμα της αντιπολίτευσης τι να πει κανείς; Μόνιμα κολλημένα στο όχι και στην άρνηση, το μόνο που τους νοιάζει είναι αν το ένα θα είναι πιο πάνω απ΄το άλλο για να πανηγυρίσουν. Μούντζα σε όλους, λοιπόν και ας ακούγεται ισοπεδωτικό.

Το πηξ λα μουν το βλέπουμε, το ζούμε. Το αντίδοτό του πού είναι; Ευτυχώς είναι Παρασκευή. Ευτυχώς...

ΥΓ Προσεχώς αφιέρωμα στον Χατζιδάκι από blogs και radiobubble. Έτσι στο άσχετο... Θα επανέλθω μέσα στο σκ.