Είναι λίγες οι φορές που μαθαίνει κανείς κάποιο νέο που αλλάζει πραγματικά την ζωή του. Πέρα από τα άσχημα νέα, τα καλά είναι συνήθως μετρημένα στα δάχτυλα. Για παράδειγμα, για όσους το έχουν ζήσει, μία από αυτές είναι η μέρα που μαθαίνει την βαθμολογία για το εάν πέρασε ή όχι στο πανεπιστήμιο. Ακόμη και αυτή όμως φαντάζει μακριά σε σχέση με την ημέρα που μαθαίνει ότι θα γίνει πατέρας. Εξάλλου, στην πορεία μίας σχέσης δύο είναι οι ουσιαστικότερες αλλαγές, η συγκατοίκηση και η έλευση παιδιού. Τα υπόλοιπα είναι τυπικότητες, δηλαδή γάμος ή σύμφωνο συμβίωσης, γνωριμίες γονέων, κοινές αγορές και ταμεία.
Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν η συμβία ήρθε με τα νέα. Είχε βγει για δουλειές του Σαββάτου, ενώ παράλληλα είχε έμπνευση να κάνει εξετάσεις χοριακής. Δεν το είχαμε κάνει αυτοσκοπό, ούτε πηγαίναμε με πρόγραμμα. Απλώς είχε έμπνευση, σαν αυτές που δύσκολα καταλαβαίνουμε οι άντρες. Η έμπνευσή της επαληθεύτηκε. Μου το ανακοίνωσε επιστρέφοντας από τις δουλειές. "Από εδώ και πέρα τα νεύρα μου θα έχουν σκαμπανεβάσματα" μου είπε. "Κανόνισε να τα συνηθίσεις", συμπλήρωσε με έναν τόνο όχι προστακτικό ούτε απειλητικό. Έχω την αίσθηση (πού και πού έχουμε και οι άντρες κάποια αίσθηση) ότι ήταν περισσότερο έκκληση για υποστήριξη και αλληλοβοήθεια. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, άλλωστε...
Οι πρώτες αντιδράσεις, ένα χαμόγελο και μία αγκαλιά. Οι πρώτες σκέψεις "Και τώρα τι;". Πώς θα πάει, πώς θα βολευτούμε, αν θα είναι και θα είμαστε καλά, τι αλλαγές χρειάζεται να γίνουν. Και μια αίσθηση χαράς κάτω-κάτω να ξεπηδά να βγει προς τα πάνω, παλεύοντας με τον φόβο που φέρνει το πρωτόγνωρο, το άγνωστο. Λένε ότι μεγαλώνοντας ξεχνάμε διάφορα πράγματα, σκηνές και στιγμές της ζωής μας. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι ότι δε θέλω ούτε να την αλλάξω ούτε να την ξεχάσω. Η πρώτη φορά που μάθαμε τα νέα για το #kitsopaido.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου