Χαμογέλα χαμόγελα

Η πλειοψηφία των βιβλίων και άρθρων που έχουμε διαβάσει περί νεογέννητων λένε ότι οι μπαμπάδες αργούμε να καταλάβουμε, να αισθανθούμε κάτι παραπάνω για την νέα άφιξη. Αφενός γιατί η φυσική συμμετοχή μας πραγματοποιήθηκε περίπου 9 μήνες πριν την γέννηση, αφετέρου γιατί τα απολύτως απαραίτητα για την ζωή του παιδιού τα προσφέρει η μητέρα - ειδικά το κομμάτι του θηλασμού. Γι αυτούς τους λόγους το δέσιμο δεν είναι τόσο άμεσο και φυσικό.

Η συνειδτοποίηση αρχίζει λίγο πιο μετά, όταν η κινούμενη μηχανή παραγωγής θορύβων και σωματικών εκκρίσεων (sic) αρχίζει και αλληλεπιδρά με το περιβάλλον. Όταν ακολουθεί με το βλέμμα του το δάχτυλό σου ή την μορφή σου όταν κινείται στο χώρο. Όταν αντιλαμβάνεσαι να ηρεμεί με το μασαζάκι που του κάνεις στο κορμάκι του για να περάσουν οι κολικοί. Όταν ανταποκρίνεται στα αυτοσχέδια τραγουδάκια με άναρθρες χαριτωμένες κραυγές, σαν να θέλει να μιλήσει, σαν να επικοινωνεί. Όταν αρχίζει να ανακαλύπτει τους μύες στο προσωπάκι του και αρχίζει να κάνει ασυνείδητες γκριμάτσες. Όταν σκάει το πρώτο χαμόγελο - έτσι τουλάχιστον το αντιλαμβάνεται ο πανευτυχής πατέρας, άσχετο εάν η ιατρική το αναφέρει απλώς ως αντανακλαστικές κινήσεις. Στο κάτω - κάτω δεν μπορεί η ιατρική ή κάποια άλλη επιστήμη να περιγράψει τη χαρά της στιγμής εκείνης και την θετική αύρα που φέρνει στην υπόλοιπη ημέρα, ενισχύοντας τον δεσμό του πατέρα με το νεογέννητο.

ΥΓ Όπως είναι προφανές μάλλον, μπήκαμε στη φάση με τα χαμόγελα. Κάθε φάση έχει το κατιτίς δικό της και μοναδικό. Τόσο μοναδικό που μας κάνει να ξεχνάμε την κούραση της δουλειάς, της ημέρας, της καθημερινότητας - η οποία έχει γίνει λίγο πιο λαμπερή από πριν χάρη στο #kitsopaido.