Πρώτη φορά μακριά

Στα παλιά τα χρόνια που εργαζόμουν στις πωλήσεις, ανάμεσα στους τομείς ευθύνης ήταν και διάφορα μέρη της επαρχίας. Σε ορισμένα από αυτά χρειαζόταν να διανυκτερεύσω από μία έως και τέσσερις ημέρες μακριά από το σπίτι, σε διάφορα ξενοδοχεία ανά την Ελλάδα. Η δουλειά στην επαρχία ήταν πολύ διαφορετική απ'ό,τι στην Αθήνα. Πιο χαλαρά ωράρια, κοντινές αποστάσεις μεταξύ των πελατών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πόλη της κεντρικής Ελλάδας όπου το μόνο μποτιλιάρισμα που έβλεπε κανείς στους δρόμους ήταν δύο παρά πέντε έως δύο και πέντα. Τότε σχολούσε μαζικά ο κόσμος και πήγαινε σπίτι του για φαγητό και μεσημεριανή σιέστα.

Για όσους πωλητές ερχόμασταν από Αθήνα, οι επισκέψεις στην επαρχία ήταν ευκαιρία για βόλτες. Αρκετά συχνά συνεννοούμασταν με συναδέλφους από άλλα τμήματα της ίδιας εταιρίας ή ακόμη και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις για να βγαίνουμε τα βράδια για φαγητό, ποτό και διασκέδαση. Οι περισσότεροι ακολουθούσαν, εκτός από μία "ειδική" κατηγορία, τους νεόκοπους μπαμπάδες. Τον καιρό εκείνο μου φαινόταν περίεργο γιατί όταν τους ρωτούσαμε τι θα κάνουν για βράδυ η σταθερή αξία - απάντηση ήταν "Θα πάω να κοιμηθώ σερί!". Οι υπόλοιποι, χωρίς να καταλαβαίνουμε, απλώς προσπερνούσαμε. Κάποιοι λίγοι - που μάλλον μόλις είχαν βγει από παρόμοια περίοδο - κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι. Οι ίδιοι άνθρωποι, βέβαια, αναφωνούσαν παράλληλα πόσο τους λείπουν τα παιδιά τους.

Το προηγούμενο Παρασκευοσαββατοκύριακο έτυχε να κάνω το πρώτο ταξίδι μετά την έλευση του μικρού. Συνέδριο στην επαρχία, τρεις ολόκληρες ημέρες και δύο βράδια μακριά για πρώτη φορά. Παρόλο που ο μικρός έχει σχετικά καλό πρόγραμμα, η αλήθεια είναι ότι γρήγορα κατάλαβα τα σοφά λόγια των πρώην συναδέλφων. Και τα δύο βράδια ξάπλωσα από τις εννιάμιση και κοιμήθηκα σερί ως το πρωί. Έχει ο καιρός γυρίσματα, λένε. Περισσότερο όμως από την κούραση και τον ύπνο, αυτό που μου έλειψε όντως είναι η φατσούλα με τις ολοένα και αυξανόμενες γκριμάτσες, η μυρωδιά του μωρού, η καθημερινή φροντίδα που μου αναλογεί, η εικόνα της συντρόφου να τον κρατάει αγκαλιά. Είναι οι μόνες στιγμές που τα υπόλοιπα προβλήματα εξαφανίζονται, οι στιγμές που νιώθουμε έντονα οι τρεις μας ότι είμαστε οικογένεια.