Παραδοσιακά ποτά της Ευρώπης

Το ποτό αποτελεί από την αρχαιότητα συμπληρωματικό και συνοδευτικό του φαγητού. Λέγοντας ποτά συνήθως εννοούμε τα αλκοολούχα που προέρχονται από διάφορες διεργασίες ζύμωσης, βρασμού, απόσταξης φρούτων και φυτών. Το ποτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα κάθε χώρας ή μάλλον καλύτερα, κάθε γεωγραφικής περιφέρειας, καθώς συνήθως δε γνωρίζει σύνορα, αλλά αποτελεί κοινό τόπο. Στην Ευρώπη υπάρχουν πολλά στοιχεία που διακρίνουν τους λαούς, αλλά και πολλά κοινά, ανάμεσα σε αυτά και το ποτό.

Ξεκινώντας από τα Βαλκάνια, τη γειτονιά μας, διακρίνουμε ένα χαρακτηριστικό ποτό με διάφορες παραλλαγές. Πρόκειται για αποστάγματα τύπου ρακής (τσικουδιάς ή τσίπουρου). Η ρακή ή ρακιγιέ ή ρακιά ή όπως αλλιώς ονομάζεται στις διάφορες χώρες, προέρχεται από την απόσταξη φρούτων όπως τα σταφύλια, τα δαμάσκηνα, τα βερίκοκα ή ό,τι άλλο παράγει κάθε περιοχή. Στην Ελλάδα πιο συνηθισμένη εκδοχή είναι αυτή των σταφυλιών, με ή χωρίς την προσθήκη των στέμφυλων. Μπορεί το όνομα ρακί να έχει κατοχυρωθεί επίσημα στους Τούρκους, σε όλες όμως τις χώρες των Βαλκανίων συναντάμε παραλλαγές. Πέρα από τους Τούρκους, τόσο οι Αλβανοί, οι Βούλγαροι, όσο και οι Σέρβοι, οι Κροάτες, οι Μαυροβούνιοι, οι Βόσνιοι (πρώη Γιουγκοσλαβία) θεωρούν τις παραλλαγές της ρακής ως εθνικό ποτό τους, ενώ αντίστοιχα ποτά απαντώνται σε Τσεχία και Ουγγαρία. Εάν ταξιδεύετε σε αυτές τις χώρες, δοκιμάστε τα για να διαπιστώσετε ότι πέρα από τη γεύση και το χρώμα, διαφοροποιήσεις υπάρχουν και στο βαθμό αλκοόλης που ξεκινά από 40% και φτάνει έως και το 80%! Από τις πιο κλασικές προσμίξεις του ποτού είναι με μέλι (ρακόμελο, αμοργιανή ψημένη ρακή).

Το γλυκάνισο είναι συστατικό που χρησιμοποιείται σε διάφορες χώρες, κυρίως της Μεσογείου. Ποτά με βάση το γλυκάνισο συναντάει κανείς στην Ισπανία (Anis ή Anisette), στη Γαλλία, στην Ιταλία (sambuca), στην Ελλάδα (ούζο), στην Τουρκία, σε χώρες της Μέσης Ανατολής (arak) και αλλού. Ο τρόπος απόσταξης είναι παρόμοιος της ρακής, ενώ η προσθήκη του γλυκάνισου δίνει συνήθως το λευκό χρώμα όταν έρχεται σε μίξη με το νερό. Ιδιαιτερότητα παρουσιάζει και η ζιβανία της Κύπρου, της οποίας η περιεκτικότητα σε αλκοόλ μπορεί να είναι αρκετά υψηλή.

Πηγαίνοντας προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη κυρίαρχο ποτό αρκετών χωρών είναι η μπύρα. Η Γερμανία, η Ολλανδία και το Βέλγιο με τις μοναστηριακές τους, η Αγγλία με τις ale αλλά και τον μηλίτη, η Τσεχία και διάφορες άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης έχουν σε ξεχωριστή θέση το ποτό αυτό που προέρχεται από τη ζύμωση κυρίως βύνης από κριθάρι, με λυκίσκο, νερό και λοιπές προσμίξεις. Σε αρκετές από τις χώρες αυτές η μπύρα στοιχίζει φθηνότερα από το νερό, ενώ καταναλώνεται μετά μανίας!

Σε πιο βόρειες χώρες συναντάμε την βότκα και άλλα παράγωγα της πατάτας (για παράδειγμα στη Φινλανδία), με σαφές επιρροές από τη Ρωσία, όπου το εν λόγω ποτό είναι κάτι περισσότερο από εθνικό, καθώς είναι τρόπος ζωής. Σε άλλες χώρες απαντάμε τα διάφορα Schnapps που προέρχονται από φρούτα, όπως στην Αυστρία, τη Γερμανία και τις Σκανδιναβικές Χώρες, ενώ στην Ολλανδία απαντάται το Jenever. Η Γαλλία είναι μία ειδική περίπτωση, καθώς έχει υψηλή τεχνογνωσία σε εκλεπτυσμένα ποτά όπως η περίφημη σαμπάνια (καμπανίτης οίνος) αλλά και κονιάκ. Η Ιρλανδία και η Σκωτία έχουν παράδοση στην παραγωγή ουίσκι, ενώ στην Αγγλία διαδομένο είναι το τζιν.

Το κρασί είναι επίσης κοινός τόπος για τις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως σε αυτές με πιο ζεστά κλίματα. Τα γαλλικά κρασιά έχουν κατακτήσει τον κόσμο με τις ποικιλίες τους. Στην ιβηρική χερσόνησο ξεχωρίζει η σανγκρία, στην Κύπρο η κουμανταρία που θεωρείται ως ένα από τα αρχαιότερα κρασιά, ενώ και τα ιταλικά κρασιά κατέχουν περίοπτη θέση.

ΥΓ Η ανάρτηση δημοσιεύτηκε αρχικά στο blog της travelplanet24