Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στη χώρα το τελευταίο διάστημα (και όχι μόνο), ειδικά στο κομμάτι των προτάσεων του παρά 5 ή ακόμη και +5, θυμήθηκα κάποια πράγματα από τα φοιτητικά χρόνια. Όπως κάθε σχολή που σέβεται τον εαυτό της, σχεδόν σε όλα τα μαθήματα είχαμε να παραδώσουμε κάποια εργασία είτε που είχαμε διαλέξει οι ίδιοι είτε που μας είχε δώσει ο εκάστοτε καθηγητής. Το θέμα της εργασίας ήταν σχεδόν πάντα γνωστό από τις αρχές του εξαμήνου, όπως και οι αντίστοιχες προθεσμίες - στο πανεπιστήμιο και ειδικά στη σχολή μου ήταν κάτι το συνηθισμένο.
Φωτογραφία από εδώ
Ως κλασικοί φοιτητές, καταθέταμε στον καθηγητή θέμα και ομάδα εργασίας. Κατόπιν, συνήθως για όλο το εξάμηνο δεν ασχολούμασταν σχεδόν καθόλου - μάλιστα όποιος το ανέφερε, αντιμετωπιζόταν χιουμοριστικά. Το μόνο που ίσως κάναμε ήταν η συγκέντρωση βιβλιογραφίας, όπου χρειαζόταν. Το μεσημέρι-απόγευμα πριν την τελική ημερομηνία παράδοσης μαζευόμασταν σε κάποιο από τα σπίτια και αρχίζαμε εντατικά τη συγγραφή, η οποία διαρκούσε ως τις πρώτες πρωινές ώρες.
Αρκετά συχνά η εργασία ήταν έτοιμη εμπρόθεσμα, άλλες πάλι φορές δεν τα καταφέρναμε. Στη δεύτερη περίπτωση αυτό που κάναμε ήταν να ζητάμε παράταση από τον καθηγητή, συνήθως μία βδομάδα. Όσες φορές ζητήσαμε παράταση, ποτέ δεν εισπράξαμε κάποια άρνηση, ενώ σε 1-2 περιπτώσεις είχαμε το θράσος να ζητήσουμε και 2πλη παράταση. Σε αρκετές χώρες, ειδικά της κεντρικής ή βόρειας Ευρώπης (στερεότυπο, ξέρω), κάτι τέτοιο σε ακαδημαϊκό και όχι μόνο επίπεδο, είναι αδιανόητο - κάτι που πρέπει να έχουμε γενικότερα στο μυαλό μας.
Η νοοτροπία αυτή που χτίζεται από τα ακαδημαϊκά χρόνια, υπάρχει περίπτωση να επεκταθεί γενικότερα. Κομμάτι της νοοτροπίας είναι ότι οι προθεσμίες και η τήρησή τους είναι κάτι το σχετικό. Μάλιστα, αν κάποιος αρνηθεί να δώσει επέκταση στην προθεσμία, είναι "κακός, ανάλγητος, αυστηρός" και άλλα παρόμοια. Ότι δηλαδή το πρόβλημα το έχει αυτός και όχι εμείς που δεν τηρήσαμε τα αρχικώς συμφωνηθέντα - πλην περιπτώσεων αντικειμενικής ανωτέρας βίας (ορισμός force majeure).
Ευτυχώς ή δυστυχώς, η προσγείωση στην πραγματικότητα έρχεται συνήθως μέσα από τον εργασιακό χώρο. Εκεί που το "έλα μωρέ, τι πειράζει μια μέρα/ βδομάδα αργότερα" είναι πραγματικό πρόβλημα που στοιχίζει και δεν απλώς η παράδοση μίας ακαδημαϊκής εργασίας και η βαθμολόγησή της.
ΥΓ Τα πράγματα θα ήταν ίσως διαφορετικά αν την πρώτη φορά που ζητήσαμε παράταση ο καθηγητής είχε αρνηθεί, αιτιολογώντας επακριβώς την απάντησή του αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου