Σκαρφαλώνοντας στον πλάτανο

Για μένα το Πάσχα είναι μία από τις πιο οικογενειακές γιορτές, πολύ περισσότερο από τα Χριστούγεννα. Φταίει μάλλον ότι κάθε Πάσχα μαζευόμαστε όλη η οικογένεια στο χωριό και ακολουθούμε συγκεκριμένα τελετουργικά σχετικά με το βράδυ της ανάστασης, την Κυριακή του Πάσχα και τα λοιπά. Το χωριό μας ενώνει ακόμη περισσότερο. Φωτογραφίες και αναρτήσεις από προηγούμενες φορές από το Πάσχα στο χωριό έχω ανεβάσει 2 χρόνια πριν, πρόπερσι και πέρυσι.Το χωριό είναι το Δομένικο Ποταμιάς του δήμου Ελασσόνας. Ημιορεινό χωριό, που βλέπει στην ποταμιά απ'όπου υδρεύεται όλη η περιοχή. Ανήκει σε έναν από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας, όσον αφορά στην έκταση.

 

Η Τρανή Βρύση στο Δομένικο

Για πολλά χρόνια βασική πηγή ύδρευσης του χωριού ήταν η πηγή στην τοποθεσία Τρανή Βρύση - "τρανή" σημαίνει μεγάλη. Επειδή ήμασταν στα πιο πάνω σπίτια του χωριού, ήμασταν τυχεροί καθότι είχαμε να περπατήσουμε λίγο ώστε να γεμίσουμε τα μπιτόνια με νερό που χρειαζόμασταν για να πιούμε. Αρκετά χρόνια πριν φτιάχτηκε υδραγωγείο και σύστημα ύδρευσης, οπότε η διαδικασία είναι πλέον πολυτέλεια.

Ο πλάτανος δίπλα στη βρύση και η δεξαμενή

Αυτό που δεν άλλαξε είναι ο πλάτανος στην Τρανή Βρύση. Από τότε που ήμουν παιδάκι ο πλάτανος έστεκε και συνεχίζει να στέκει αγέρωχος. Καθώς είχε και δροσιά ακόμη και τα πιο ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια, περνούσαμε μικροί ώρες ατελειώτες κάτω από την σκιά που απλόχερα χαρίζει. Όσο μεγαλώναμε, αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε πάνω του. Στην αρχή με δυσκολία και τις παραινέσεις των μεγαλύτερων, αργότερα μόνοι μας με λίγο ζόρι, ακόμη πιο μετά άνετα. Φάνταζε μεγάλο κατόρθωμα αυτό που κάναμε. Ο πλάτανος χρησίμευε για παιχνίδι, ξεκούραση ή ακόμη και τρόπαιο, όταν τολμούσαμε να σκαρφαλώσουμε ακόμη πιο ψηλά, σε κάποια από τα λεπτότερα κλαδιά. Ακόμη θυμάμαι τη φορά που είχε σκαρφαλώσει με χίλια ζόρια ο μικρός αδερφός μου και δεν κατέβαινε με τίποτε. Η λύση ήρθε από τη γιαγιά που εμφανίστηκε με μια ξύλινη σκάλα και ανέβηκε να τον κατεβάσει. Όλως περιέργως, τόσα χρόνια δεν έχω ακούσει για κάποιο παιδάκι να έχει χτυπήσει σοβαρά ανεβαίνοντας ή κατεβαίνοντας από τον πλάτανο.

Αυτό το Πάσχα ανεβήκαμε με τον δεκάχρονο ξάδερφο ως την Τρανή Βρύση. Τον προέτρεψα να σκαρφαλώσει στον πλάτανο, όπως κάναμε και μεις μικρότεροι. Του έδειξα και τα σημάδια, τα πατήματα που χρησιμοποιούσαμε από παλιά. Στην αρχή δε ήθελε, έπειτα ζορίστηκε λίγο, "έφαγε" και τα γόνατά του αλλά τα κατάφερε. Αισθάνθηκα κάπως περίεργα, διαφορετικά όταν τον είδα τελικά να προσπαθεί και να τα καταφέρνει. Σαν τελετή μύησης απ'την οποία περνάνε όλα τα παιδιά του χωριού. Ο πλάτανος συνεχίζει να είναι εκεί, να μας υποδέχεται, να μας φιλοξενεί και να μας δροσίζει, φίλος από τα παλιά, που δεν κρατάει κακίες, περιμένοντας πότε θα σκαρφαλώσουμε ξανά...