Η πρώτη μου επαφή με τη Λισαβόνα ήταν πολλά χρόνια πριν, μέσω της κλασικής – πλέον – τηλεοπτικής σειράς Οι απαράδεκτοι. Σε ένα επεισόδιο η Δήμητρα Παπαδοπούλου και ο Σπύρος Παπαδόπουλος είχαν πάει Λισαβόνα για να αναθερμάνουν τον έρωτά τους, ενώ ο Γιάννης Μπέζος που υποδυόταν ίσως τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του, κυνηγούσε ένα ναυτικό που είχε γνωρίσει. Εκείνη την εποχή τα ταξίδια δεν ήταν εύκολα, οι εικόνες μου είχαν εντυπωθεί.
Δεύτερη επαφή ήταν το γνωστό και μη εξαιρετέο καλοκαίρι του 2004, το τότε αποκαλούμενο και ως “καλοκαίρι της Ελλάδας”. Η πορεία στον τελικό στα γήπεδα της Πορτογαλίας και ο τελικός του Euro 2004 στο γήπεδο DaLuz κόντρα στην οικοδέσποινα και διοργανώτρια είναι κάτι που δύσκολα θα ξεχάσουμε.
Για να τριτώσει το “κακό” είπαμε να επισκεφτούμε τη Λισαβόνα. Απευθείας πτήση δεν υπάρχει, η συνηθισμένη διαδρομή είναι μέσω Ισπανίας, Γερμανίας ή Ελβετίας.
Η Λισαβόνα είναι μια πραγματικά όμορφη πόλη. Έχει ηρεμία ακόμη και στο κέντρο της, ενώ έχει “αφεθεί” να επηρεάζεται από διαφορετικούς πολιτισμούς, τις αποικίες των πάλαι πότε θαλασσοπόρων και τους μαυριτανούς. Οι αντιθέσεις είναι έντονες αλλά ταυτόχρονα αρμονικές στην πόλη. Το κύριο μέρος της πόλης έχει το σχήμα U. Όπως την βλέπει κανείς από τη θάλασσα, στο δεξιό λόφο βρίσκεται η Alfama με το κάστρο του Αγίου Γεωργίου και τις έντονες μαυριτανικές επιρροές, στο κέντρο η χαμηλή περιοχή της Baixa που καταστράφηκε από τον σεισμό και το τσουνάμι του 1775 και αριστερά το Chiado και το Bairro Alto. Λίγο πιο πέρα από το κυρίως μέρος της πόλης βρίσκεται το Belem, άλλη όμορφη περιοχή με μουσεία και μνημεία, ενώ προσφέρει θέα προς τον ποταμό Τάγο.
Παρεμπιπτόντως, μέχρι τότε νόμιζα ότι η Λισαβόνα ήταν παραθαλάσσια πόλη λόγω και των κατακτήσεων των πορτογάλων θαλασσοπόρων. Μόνο όταν επισκεφτήκαμε την περιοχή και είδαμε το ποτάμι αντιλήφθηκα πλήρως ότι είναι στην ουσία ένα μεγάλο ποτάμι.
Οι Πορτογάλοι γενικά είναι φιλόξενοι άνθρωποι. Παρόλο που αρκετοί δε μιλάνε αγγλικά, εντούτοις είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Η εξυπηρέτηση κυμαίνεται σε πολύ καλά επίπεδα. Το φαγητό είναι αρκετά φθηνό, ειδικά άμα φύγει κανείς από τις τουριστικές περιοχές. Πίναμε και τρώγαμε με 10-13 ευρώ το άτομο. Κύρια σπεσιαλιτέ ο βακαλάος (προφέρεται βαριά ως "βακαλάου"), το εθνικό τους φαγητό, μαγειρεμένο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Άλλο πράγμα που μας έκανε εντύπωση ήταν τα φτηνά και ποιοτικά κρασιά και κυρίως το πολύ γνωστό κόκκινο γλυκό πόρτο.
Κάπου εκεί ανάμεσα σε βακαλάο και πόρτο, πάντως, καταλήξαμε ότι καλό πράγμα οι αναμνήσεις, ακόμη καλύτερο όμως να ζεις την πραγματικότητα από κοντά. Η Πορτογαλία σε πολλά θυμίζει Ελλάδα, σε άλλα όχι. Σίγουρα όμως αφήνει καλές αναμνήσεις στον επισκέπτη, ειδικά σ'αυτόν που επισκέπτεται τη Λισαβόνα.
ΥΓ Η ανάρτηση δημοσιεύτηκε αρχικά στο blog του travelplanet24.com
ΥΓ1 Παλιότερες αναρτήσεις μου από Ιβηρική χερσόνησο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου