Η ιστορία με τον φοίνικα και το κόκκινο σκαθάρι (1/2)

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας φοίνικας - φυτό προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Μα τι ιστορία είναι αυτή που αρχίζει με έναν φοίνικα, θα αναρωτηθεί κανείς. Η ιστορία του φοίνικα μπορεί να μας πει πολλά για αρκετές ιδιοπαθογένειες. Δεν είναι ιστορία γεωπονικής, αν και βασίζεται σ'αυτή.

Το φυτό φοίνικας της συγκεκριμένης ιστορίας είχε υψηλή εμπορική αξία. Τόσο υψηλή που κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν εισαγωγές μιας και σε γειτονική χώρα (Αίγυπτος) οι τιμές ήταν πολύ πιο χαμηλές. Οι χαμηλές τιμές, όμως, έκρυβαν έναν άλλο κίνδυνο: το κόκκινο σκαθάρι, μεγάλο αντίπαλο του φοίνικα, από τον οποίο τρέφεται και τον οποίο εξολοθρεύει. Οι αρχές σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήξεραν για το κόκκινο σκαθάρι, εντούτοις η γραφειοκρατία έκανε το θαύμα της, καθυστερώντας 2 χρόνια την έκδοση σχετικής οδηγίας. Το κακό είχε ήδη ξεκινήσει.

Ο φοίνικας για πολλές περιοχές αποτέλεσε το αντίστοιχο με τα καγκελάκια που είχε γεμίσει την Αθήνα ο χαμογελαστός δήμαρχος με τα μπλέιζερ. Βρέθηκαν παντού, άλλες φορές επειδή ταίριαζαν, τις περισσότερες γιατί απλά κάθε δήμαρχος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αφήσει έργο. Αν αυτό το έργο κοστίζει κάτι παραπάνω, ποιος νοιάζεται βρε αδερφέ; Λεφτά υπήρχαν. Αν επίσης αλλοιώνει την ντόπια χλωρίδα και πανίδα, δεν τρέχει τίποτε - με οικολογίες θα ασχολούμαστε μωρέ; Όλα καλά, οι τουρίστες έβλεπαν παντού φοίνικες α λα Μαϊάμι και οι δήμαρχοι μπορούσαν να κοκορευτούν ότι άφησαν έργο. 

Κάποιοι μπορεί να είχαν ακούσει για το κόκκινο σκαθάρι, αλλά το αυτί δεν ίδρωνε. Βλέπετε, το κόκκινο σκαθάρι κάνει τη δουλειά από μέσα. Η κάμπια (προνύμφη) του σκαθαράριού τρώει το φυτό από μέσα, νεκρώνοντάς το. Απέξω δε φαίνεται τίποτε ιδιαίτερο στον απλό παρατηρητή. Οι ειδικοί μπορούν να το δουν, ίσως είχαν προειδοποιήσει αλλά η φωνή τους δεν είναι τόσο δυνατή. Αυτό είναι το κακό όταν έχουμε συνηθίσει στο φαίνεσθαι... 

ΥΓ Η ιστορία του φοίνικα και του κόκκινου σκαθαριού συνεχίζεται.