Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Πολίτες και κράτος με ουρά (μέρος α')

Αρχές της εβδομάδας έζησα εις διπλούν πρωινές επαφές τρίτου τύπου με κομμάτι του λεγόμενου βαθύ δημοσίου. Κάνοντας μια εξυπηρέτηση, πέρασα δύο συνεχόμενα πρωινά στο Γενικό Λογιστήριου του Κράτους, στο Τμήμα Συντάξεων - για όσους δεν γνωρίζετε βρίσκεται στην Κάνιγγος 29. Η συγκεκριμένη υπηρεσία τα τελευταία χρόνια λόγω των αλλαγών στο συνταξιοδοτικό έχει πάρα πολύ κόσμο που σπεύδει να καταθέσει χαρτιά για συνταξιοδότηση, ώστε να προλάβουν τα όποια νέα μέτρα.

Κατέβηκα Δευτέρα πρωί. Οι πύλες ανοίγουν στις 8 το πρωί, γύρω στις 11:30 που πήγα ο ανυποψίαστος εγώ, έκοψα χαρτάκι με νούμερο 532, εκείνη την ώρα εξυπηρετούνταν το 220. Λίγη ώρα μετά έβγαλαν ανακοίνωση ότι τα χαρτάκια σταματάνε να εκδίδονται μετά το νο 612, διότι ο κόσμος είναι αρκετός και λογικά δεν προλαβαίνουν να τους εξυπηρετήσουν όλους. Η εισαγωγή έγινε για να περιγράψω σε δόσεις τα περιστατικά που επακολούθησαν καθώς και μερικά πρόχειρα συμπεράσματα ενδεικτικά της κρίσης αξιών που περνάμε.

Περιστατικό πρώτο: φωνές, ουρά και γαϊδουριά.
Στην είσοδο βρίσκεται ένας εξυπηρετικότατος κλητήρας που μπορεί να βοηθήσει και να κατατοπίσει κάθε ενδιαφερόμενο, ώστε να ξέρει αν περιμένει άδικα στην ουρά, αν πρέπει να παραπεμφθεί αλλού και άλλου είδους χρήσιμες πληροφορίες. Σχηματίζεται, λοιπόν, ουρά ώστε να ρωτήσουμε ο καθένας τον συγκεκριμένο άνθρωπο ό,τι απορία έχουμε. Οι περισσότεροι περιμέναμε υπομονετικά στην ουρά να έρθει η ώρα μας. Κάπου εκεί σκάει μύτη μια κυρία, η οποία παρακάμπτει την ουρά και πηγαίνει να μιλήσει στον κλητήρα. Σε παρατηρήσεις των άλλων ό,τι υπάρχει ουρά η απάντησή της ήταν "μια ερωτησούλα έχει να κάνει". Οι υπόλοιποι, φαντάζομαι, είχαμε να κάνουμε μια ερωτησάρα.

Ρωτάει, λοιπόν, αυτό που ήθελε να μάθει. Ο κύριος εξηγούσε σε κάποιον άλλο για την υπόθεσή του και ορθώς δεν της δίνει σημασία. Ξαναρωτάει η κυρία. Δεν απαντά και πάλι ο κλητήρας. Αρχίζει να φωνάζει, λοιπόν, η κυρία. Την κοιτάει και της λέει ότι δεν πρόκειται να της απαντήσει στην ερώτησή της αφού υπάρχει ουρά και όλοι οφείλουμε να το σεβαστούμε αυτό. Η κυρία ξεκινά να ουρλιάζει, ωρύεται, να βρίζει το δημόσιο και το κράτος, τους υπαλλήλους, ό,τι κινείται, πετάει, κολυμπάει. Προς τιμήν του ο ευγενικός και εξυπηρετικός κλητήρας δεν της απάντησε, μόνο την προέτρεψε ξανά να περιμένει στην ουρά.

Πέραν της προφανούς γαϊδουριάς της συγκεκριμένης κυρίας, το σκηνικό με την παράκαμψη της ουράς επαναλήφθηκε πολλάκις από διάφορους. Αυτό ήταν το πιο ακραίο παράδειγμα, εντούτοις πάρα πολλοί προσπαθούσαν να παρακάμψουν την ουρά λες και είναι κάτι μιαρό ή θα κολλήσουν κάτι. Εννοείται ότι όλοι είχαν κάποια δουλειά να κάνουν, ήταν βιαστικοί, είχαν να ρωτήσουν κάτι μικρό και ούτω καθεξής. Φαίνεται ότι η αρετή της υπομονής και του σεβασμού για τους άλλους που περιμένουν είναι κάτι που δεν υπάρχει στο DNA μεγάλου μέρους της φυλής (sic). Είναι γνωστό τοις πάσι ότι "Του Έλληνα ο τράχηλος ουρά δεν υπομένει".

ΥΓ Αν το σκηνικό δεν είναι τόσο οικείο, ας αναλογιστούμε τι γίνεται στα φανάρια όπου αρκετοί περιμένουν υπομονετικά να έρθει το πράσινο για να στρίψουν, ενώ οι "έξυπνοι" παρακάμπτουν την ουρά και στέκονται πέρα από τη διάβαση για να φύγουν πρώτοι.
ΥΓ1 Περισσότερα ευτράπελα σε επόμενο μέρος.

21 σχόλια:

  1. Δυστυχως έχεις δίκιο. Η υπομονή έχει πάει περίπατο και απο τους λίγους που την είχαν. Μερικοί κάνουν σωστά την δουλειά τους και πρέπει να επαινούνται δημόσια. Ελπίζω να εξυπηρετήθηκες τελικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι υπάλληλοι στη συγκεκριμένη υπηρεσία είναι εξυπηρετικότατοι και ευγενικοί. Αντίστοιχα ευγενικός ήμουν και γω. Εξυπηρετήθηκα κανονικά.
      Είναι εμποτισμένη κουλτούτα αυτή η νοοτροπία, δυστυχώς. Δεν ξέρω πώς μπορεί να φύγει.

      Διαγραφή
  2. Δεν είναι να απορείς καμιά φορά γιατί τα μούτρα των δ. υπαλλήλων έχουν μονίμως μια ξινίλα πάνω τους. Έχουν δει πολλά τα μάτια τους κι έχουν ακούσει πολλά τ'αφτιά τους. Χάνουν την όρεξη και την αγάπη για τη δουλειά και καθώς δεν έχουν κανέναν από πάνω τους για να τους δίνει κίνητρα, αυτή τους η μιζέρια επιστρέφει και πάλι σε μας. Θα ήταν απλό να μοιράζουμε χαμόγελα και να δίνουμε τη θέση μας σε κάποιον άλλο. Κάποια στιγμή θα παίρναμε κι μεείς κάτι πίσω.
    Αντίθετα είμαστε καχύποπτοι και προσπαθούμε συνεχώς να υπερασπιστούμε τη θέση μας.
    Κάποτε ήμουν σε μια ουρά και ξαφνικά ήρθε ένας μπροστά μου απ'το πουθενά. Φυσικά παραξενεύτηκα και σκέφτηκα αμεσως πόσο γαιδούρι είναι. Δεν του είπα τίποτα γιατί δεν είχε νόημα. Μετά του είπε κάποιος άλλος και αυτός απάντησε οτι ήταν εκεί η θέση του αλλά είχε πάει να καθίσει μέχρι να 'ρθει η σειρά του, καθώς είχε μια αναπηρία.
    Πώς να μη βιαστώ να κρίνω όταν αυτά συμβαίνουν τόσο συχνά; Βλακεία όμως.
    Τις ουρές σώζουν μόνο τα νούμερα. Άμα κρατάμε από ένα νούμερο στο χέρι μπορούμε όλοι ν'αγαπηθούμε περιμένοντας.
    Μέχρι να...αρχίσουν τα νούμερα να πωλούνται έξω απ΄τις εφορίες γιατί δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό για να κυλάει η νουμεράντζα.

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ στο κομμάτι με την ξινίλα. Είναι πολλές φορές ο καθρέφτης του τι λαμβάνει ο καθένας.
      Θεωρώ ότι πρέπει να μιλάμε στις περιπτώσεις που βλέπουμε το άδικο. Επειδή δε μιλάμε οι σωστοί έχουν αποθρασυνθεί τελείως.
      Όσο για τα νούμερα, περίμενε τη συνέχεια ;-)

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα!
      Ναι, πρέπει να μιλάμε. Πρέπει να κρίνουμε όμως πού και πότε θα μιλήσπουμε γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να γίνουμε πιο ξινοί και απ'τους ξινούς. Για παράδειγμα αν είχα μιλήσει στον τύπο που με πέρασε, πάντα με ευγένεια, το πιο πιθανό είναι οτι θα χαλιόμασταν έπειτα ή στην καλύτερη θα ξεκινούσαμε μια συζήτηση για τη γαϊδουριά των άλλων εκεί μέσα.
      Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη και όχι καχυποψία. Για 'μένα αυτή είναι η ιδανική λύση για την ψυχική μου ηρεμία. Δηλαδή αν κάποιος με περάσει να μη σκεφτώ οτι θέλει να μου φάει τη θέση αλλά οτι ήταν αυτή η θέση του. Να χαλαρώσω εγώ πρώτα και αυτός είναι ο τρόπος για να μην είναι αυτονόητη η γαϊδουριά. Δεν είναι αποδοχή όμως αυτό.
      Από κει και πέρα, όταν αντιμετωπίζω απαράδεκτες συμπεριφορές σε καίριες θέσεις δεν κουράζομαι με καβγάδες. Το λέω στον υπάλληλο αυτό που δε μου αρέσει και αν δω οτι η συμπεριφορά του είναι εγωιστική, απευθύνομαι αμέσως στον προιστάμενό του και δε χαλάμε τις καρδιές μας. Πάλι με ψυχραιμία. Εκεί συνήθως λύνονται τα θέματα πολύ πιο εύκολα. Και φυσικά μπορεί ο υπάλληλος να έχει δίκιο αλλά να μην έχει τον τρόπο να μου το δείξει. Στον προιστάμενο (και καλύτερα γραπτώς) τα θέματα αντιμετωπίζονται πιο αντικειμενικά.

      Καλή Κυριακή!

      Διαγραφή
  3. Η υπομονή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μεγάλο όπλο. Όπως και η ευγένεια με τους υπαλλήλους που κάνουν τη δουλειά τους και έχουν τον κάθε @$:#$ πάνω απ' το κεφάλι τους να τους λέει τα δικά του. Σαφώς και υπάρχουν περιπτώσεις υπαλλήλων που είναι εξίσου στραβόξυλα, αλλά δεν είναι όλοι έτσι. Όταν πας με χαμόγελο, καλημερίζεις και αποχαιρετάς στο τέλος (τα αυτονόητα δηλαδή, να μην είσαι ζώον) η αντιμετώπιση είναι πολύ διαφορετική και σε θυμούνται πάντα την επόμενη φορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απολύτως για το χαμόγελο και την καλή διάθεση! Μ'αυτά οπλίζομαι συνήθως.

      Διαγραφή
  4. Υπαρχουν εξαιρετικοι δημοσιοι υπαλληλοι, ασχετα που καποιοι ειναι για κλωτσιες, δεν ειναι σωστο που βριζουμε γενικα και αδιακριτα! Οσο για την κυρια, απειρα τα παραδειγματα! Εδω σε μια γνωστη μου στην τραπεζα, εγκυος ηταν η κοπελα, ζαλιζοταν και περιμενε στην ουρα, καποια στιγμη της λενε να περασει μπροστα και μια πιτσιρικα με τη μανα της που ηταν μπροστα αρχισαν να τη βριζουν, να λενε οτι ετσι βουλιαξε η Ελλαδα και οτι δεν τους νοιαζει ουτε αν ειναι εγκυος ουτε αν σωριαστει εκει μπροστα, θα περιμενει τη σειρα της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειδικά για εγκύους και άτομα με ειδικές ανάγκες υπάρχει εγκύκλιος που αναφέρει ότι εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα.
      Είπαμε, η αυθάδεια περισσεύει. Όσοι κάνουμε το σωστό καλό είναι να αρχίζουμε να τους κράζουμε, καιρό ήμασταν σιωπηλοί.

      Διαγραφή
    2. Οι έγκυοι πάντως είναι σχεδόν αόρατες!!! Τόσα χρόνια δεν το είχα παρατηρήσει, αλλά σχεδόν όλοι κάνουν πως δεν τις βλέπουν, ειδικά στα ΜΜΜ...

      Τρελοτουρίστρια

      Διαγραφή
    3. Ετσι ακριβώς τρελοτουρίστρια.. εδώ και κανα μήνα (39 εβδομάδων πλέον...)δεν μασάω πλέον, πηγαίνω στις θέσεις για εγκύους & ηλικιωμένους (έχει σε κάθε βαγόνι ηλεκτρικού/μετρό και στα λεωφορεία) και τους λέω "μπορείτε να σηκωθείτε να κάτσω??"
      Ή εκεί που είσαι αόρατη ξαφνικά κάποιος σε βλέπει και μόλις σηκωθεί το θυμούνται και οι γύρω γύρω (που έχουν εξασφαλισμένη την θέση, αφου σηκώθηκε άλλος),"Ναι ναι, καθίστε..."

      Διαγραφή
    4. 39η εβδομάδα και πρέπει να ζητήσεις εσύ να σηκωθεί κάποιος; Οπότε εγώ στην 24η να μην περιμένω και πολλά!! Καλά λέω πως οι έγκυοι είναι αόρατες σ'αυτή τη χώρα! Πραγματικά, σε κοιτάνε και γυρνάνε το κεφάλι από την άλλη, σαν να μην υπάρχεις...

      Τρελοτουρίστρια

      Διαγραφή
  5. Χάλι όπως τα λες.. ευτυχώς στην επαρχία δεν είναι έτσι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όχι πως εδώ δεν βλέπεις γαϊδουριά.. επειδή συνηθίζεται να μην περιμένουν στη ουρά λόγω λίγου κόσμου, όταν πρέπει να περιμένουν γίνονται γαϊδούρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να είναι καλύτερα, το εύχομαι. Αν και φοβάμαι ότι στην επαρχία λειτουργεί περισσότερο το "ο γνωστός του γνωστού" κτλ.

      Διαγραφή
  7. Και στο ΤΣΜΕΔΕ κάπως έτσι είναι δυστυχώς! Τσακωνοί, τσακωμοί, τσακωμοί! Αλλά εξυπηρετούν πολύ πολύ λιγότερους!

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. 1)Οι ουρές προκαλούν αλλεργία στον Έλληνα όχι μόνο στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Έχω να μοιραστώ αρκετές ιστορίες αγένειας και καυγά και προσβολής από το κοινό μεγάλου πολιτισμικού χώρου. Το προηγούμενο Σάββατο έγινα προσωπικά μάρτυρας τέτοιων περιστατικών σε θέατρο. Λες και ο κόσμος βγαίνει από τα σπίτια του, για να τσακωθεί. 2) Για τα φανάρια, να προσθέσω ότι οι οδηγοί εκτός του ότι το παίζουν πανέξυπνοι και στέκονται μπροστά από τη διάβαση, καθυστερούν και την κίνηση, γιατί πολύ απλά δε βλέπουν το φανάρι και αργούν να ξεκινήσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σωστή η παρατήρηση, ειδικά για τα αυτοκίνητα. Συνηθίζουμε να αποδίδουμε την αγένεια ως παρελκόμενο της κρίσης, ενώ στην ουσία είναι κομμάτι της κατάστασης που οδήγησε ως εδώ.

      Διαγραφή
  9. Καλά, αν αρχίσω να λέω κι εγώ ιστορίες που έζησα στην Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως τελικά οι Έλληνες είμαστε βλάκες. Δηλαδή πιο βλάκες από άλλους λαούς. Πραγματικά όμως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, πιστεύω. Που δε συνάδει με αυτό που πραγματικά είμαστε. Από εκεί ξεκινούν τα προβλήματα.

      Διαγραφή