Σαν το κρεμμύδι που ανθίζει

Το κρεμμύδι ανήκει στους βολβούς. Βρίσκεται στο χώμα, χρειάζεται να σκάψει κανείς για να το βρει. Το κρεμμύδι θυμίζει λίγο Ιανό. Έχει την καλή και την κακή του πλευρά. Δύσκολο να έχει κανείς μόνο τη μία ή μόνο την άλλη. Το κρεμμύδι σε πολλούς αρέσει και σε άλλους όχι. Όταν τρώγεται ωμό καίει, ενώ η ανάσα μυρίζει έντονα. Ταυτόχρονα κάνει καλό στην καρδιά, το ανοσοποιητικό και αλλού. Ξέρει να προφυλάσσεται από τους εχθρούς του. Φοράει πολλούς μανδύες, ενώ όταν το καθαρίζει κανείς, χρησιμοποιεί για όπλο τα δάκρυα. Όταν μαγειρεύεται όμως, δίνει μια γλυκιά μυρωδιά και γεύση. Στους "βοηθούς" της κουζίνας συγκαταλέγεται στους αθόρυβους, χρήσιμους αλλά που συνήθως τους κρύβουμε σε κάποιο ντουλάπι για τη μυρωδιά και το φως. Το φως είναι εχθρός του, σαπίζει και αρχίζει να φυτρώνει. Ακόμη όμως και από το σάπισμα βγαίνει κάτι καλό. Αν φυτευτεί αρχίζει και φυτρώνει κανονικά.

Η ζωή γενικότερα στηρίζεται σε δίπολα τέτοιου είδους. Αναγκαία κακά, πράγματα που πρέπει να κάνουμε χωρίς απαραίτητα να μας αρέσουν. Πράγματα που μπορεί να είναι για το καλό μας, ίσως με κάποια μετατροπή, όχι ακριβώς στη μορφή που είναι. Από την άλλη μπορεί να είναι πράγματα απωθητικά, που όσο και να προσπαθήσεις να αναγκάσεις κάποιον να τα φάει, να μην μπορεί. Πράγματα πολυεπίπεδα, σαν τα στρώματα του κρεμμυδιού, που όταν ανοίγουν να μας κάνουν να κλαίμε. Μπορεί να είναι πράγματα που να τα έχουμε καταχωνιάσει σε ένα ντουλάπι ή κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού. Πράγματα που μπορεί να φαίνεται ότι σάπισαν, σαν το κρεμμύδι. 

 Ο κύκλος του κρεμμυδιού όμως συνεχίζεται, ακόμη και στο σκοτάδι. Εκείνη τη στιγμή είναι που πρέπει να γίνει η επιλογή, να μείνει να σαπίσει ή να βγει στο φως. Γιατί ακόμη και το κρεμμύδι ανθίζει. Αρκεί να το αφήσουμε.