Δουλειά όπως λέμε σχέσεις

Οι συζητήσεις περί εργασίας και εξελίξεων παίρνουν και δίνουν τον τελευταίο καιρό. Όχι ότι ποτέ σταμάτησαν, απλώς τώρα υπάρχει μια εύλογη ανησυχία σε αρκετό κόσμο του ιδιωτικού κυρίως τομέα για το τι μέλει γενέσθαι. Από την άλλη, μόνιμο κλασικό θέμα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, με προεξέχουσες τις ερωτικές. Αυτές οι δύο κουβέντες καταναλώνουν την πλειοψηφία του χρόνου των διάφορων συζητήσεων. Άραγε πώς παντρεύονται μεταξύ τους;

Όταν βγαίνει κανείς στην αγορά εργασίας, ειδικά άμα έχει κάποια ειδίκευση αναζητά συνήθως κάτι που πιστεύει ότι του ταιριάζει. Κοσκινίζει τις θέσεις, απορρίπτει ορισμένες που τις θεωρεί κατώτερες, δεν καταδέχεται να κοιτάξει κάποιες άλλες, με αποτέλεσμα πολύ συχνά να μένει μεγάλο καιρό εκτός στίβου εργασίας - όχι απαραίτητα από τεμπελιά. Από την άλλη, κατά την διάρκεια της εφηβείας (σε ορισμένους κρατάει μέχρι τα -άντα -ήντα και βάλε) έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε την/ τον σύντροφο που αναζητούμε. Το ένα άτομο μας μυρίζει, το άλλο έχει πεταχτά αυτιά, το τρίτο πολύ φλώρικο και ούτω καθεξής. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό γίνεται γιατί η θεωρία υπερέχει της πράξης.

Έρχεται η ρημάδα η ώρα που βρίσκει κανείς την πρώτη δουλειά. Ξεκινάει με ενθουσιασμό, μαθαίνει από τα λάθη, ερωτεύεται, δεσμεύεται, πέφτει με τα μούτρα, βλέπει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα περίμενε και μπορεί και να τα απομυθοποιεί. Ομοίως και με την πρώτη σχέση και δη την ολοκληρωμένη. Ορισμένοι την πρώτη σχέση (είτε εργασιακή είτε ερωτική) την παντρεύονται. Μπορεί να ξενοκοιτάνε μία στο τόσο, παραμένουν πιστοί όμως. Και στο τέλος παίρνουν σύνταξη από εκεί.

Αρκετοί άλλοι κάποια στιγμή διακόπτουν την πρώτη σχέση τους, ξεκινώντας μια αναζήτηση διαφορετική. για την επόμενη σχέση και δουλειά. Κάπου κατασταλάζουν, κάπου μαλώνουν και χωρίζουν, κάπου τα ξαναβρίσκουν. Άλλοι παραμένουν φανατικοί εργένηδες (ας πούμε freelancer στα επαγγελματικά), ενώ τα διαστήματα μπακουρίασης (ή in between jobs σε άπταιστα ελληνικά) είναι και αυτά συχνά. Σύμβαση ορισμένου χρόνου οι σχέσεις με ημερομηνία λήξης, μεροκάματα τα one night stands, αορίστου οι σχέσεις τύπου "Πάμε και όπου μας βγάλει". Η μονιμότητα υπάρχει μόνο στο δημόσιο, γι αυτό και εξαιρείται από αυτές τις αναφορές...

Πάντως και στις δύο καταστάσεις, μία αξία παραμένει σταθερά. Το ξένο είναι πάντα πιο γλυκό, έστω και στην θεωρία. Αλλά άμα δεν έχεις το οικείο, πώς μπορείς να εκτιμήσεις το ξένο;