Αντικειμενικά πάντα...

Προεκλογικά κινούμαστε ως χώρα, ευτυχώς για λίγο ακόμη. Οι επίδοξοι πολιτευτές επιδιώκουν την ψήφο μας, στέλνουν μηνύματα φιλίας μέσω κινητών, εμφανίζονται σε τηλεοπτικές εκπομπές, μπαίνουν ακόμη και στο Ίντερνετ με διάφορες μεθόδους - κατάλοιπα της εκλογής Ομπάμα και της χρήσης των social media. Όλοι συσπειρώνονται γύρω από τους αρχηγούς των κομμάτων (ή τους εκπροσώπους όπου δεν υπάρχουν αρχηγοί) οι οποίοι τραβάνε και το μεγαλύτερο κουπί. Γιατί μπορεί το πολίτευμα της χώρας να είναι Προδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αλλά στην ουσία είναι παιχνίδι του ενός, του εκάστοτε δηλαδή αρχηγού.

Μέσα σ'αυτά τα πλαίσια αρκετοί από εμάς παρακολουθήσαμε και τα debates. Ομολογουμένως είχανε ενδιαφέρουσες προσθήκες όπως οι απευθείας ερωτήσεις από αρχηγό προς αρχηγό και την αντιπαράθεση σε δεύτερο χρόνο έστω και με απαντητικούς μονόλογους μεταξύ των δύο υποψηφίων πρωθυπουργών. Από την άλλη, αυτή η εμμονή στους τύπους εξακολουθεί να μετατρέπει το θέαμα σε σούπα. Το ζητούμενο είναι ποιον αφορούν αυτές οι τηλεμαχίες και ποιον τελικά επηρεάζουν.

Τις επόμενες μέρες βγήκανε οι εφημερίδες. Άμα διάβαζε κανείς τους τίτλους θα τρελαινότανε κυριολεκτικά. Ανατροπή κλίματος, κραυγάζανε οι μεν, ώρα για αλλαγή, απαντούσανε οι δε. Κάποιες μετριοπαθείς πένες προσπαθούσαν να δώσουν ένα στίγμα διαφορετικό, αλλά δύσκολο μέσα στο κλίμα πόλωσης που διαρκώς αυξάνεται. Και κάπου εκεί μέσα και εμείς, ο κυρίαρχος λαός. Οι συζητήσεις στα καφενεία, στις δουλειές, σε σπίτια, αναγκαστικά περιστρέφονται και σ'αυτό το κομμάτι. Ποιος κέρδισε, ποιος έχασε, ποιος δεν έχασε και ούτω καθεξής. Και εκεί βλέπει κανείς μια τεράστια απόκλιση απόψεων από ανθρώπους που παρακολούθησαν το ίδιο θέαμα! Είναι δυνατόν με το ίδιο ερέθισμα οι γνώμες να διίστανται τόσο;

Το ενδιαφέρον κομμάτι είναι όταν προσπαθεί ο συνομιλητής σου να σε πείσει ότι αυτός έχει δίκιο, όχι γιατί το λέει ο ίδιος, αλλά γιατί έτσι είναι αντικειμενικά! Και εδώ έγγειται η όλη ουσία του θέματος. Μήπως τελικά δε βλέπουμε το θέαμα αυτό καθεαυτό και τελικά βλέπουμε αυτό που θέλουμε; Ή ακόμη καλύτερα, μήπως τελικά αναγνωρίζουμε από αυτό που βλέπουμε τις πτυχές που ήδη θέλαμε να δούμε ως επιβεβαίωση αυτού που ούτως ή άλλως υποστηρίζουμε; Σε μια αναμέτρηση όπου ουσιαστικά δεν υπάρχουν λάθη, ο καθένας μπορεί να βρει μερικά επιχειρήματα να υποστηρίξει την ήδη διαμορφωμένη άποψή του και φυσικά πολλά περισσότερα γιατί το αντίπαλον δέος ήταν πολύ χειρότερο. Μέσα σε όλα αυτά, η αντικειμενικότητα μάλλον κάπου βόσκει...

Φυσικά αυτό δεν ισχύει μόνο στην πολιτική. Όλοι έχουμε παρακολουθήσει κάποιο παιχνίδι ποδοσφαίρου σε φιλική συνάθροιση όπου ουσιαστικά βλέποντας το ίδιο παιχνίδι, τα συμπεράσματα μπορεί να είναι αντιδιαμέτρου διαφορετικά. Με την ίδια ευκολία το σαπάκι γίνεται παιχταράς και το πέναλτι απλό τζαρτζάρισμα. Η σύνδεση μεταξύ ποδοσφαίρου και πολιτικής σ'αυτό το κομμάτι είναι αντικειμενικά πολύ ισχυρή. Και στα δύο ο κοινός παρονομαστής είναι η επιλογή ταμπέλας που έχουμε (ή μας έχουν) κάνει σε κάποια μικρότερη συνήθως ηλικία και την οποία συνήθως ακολουθούμε μέχρι τελικής πτώσης. Αντικειμενικά πάντα...

ΥΓ Το χρώμα στο τραγούδι μπορεί άνετα να μετατραπεί σε πράσινο, μπλε, κίτρινο κτλ κτλ. Στο κάτω-κάτω ο καθένας επιλέγει και το χρώμα που θεωρεί ότι τον αντιπροσωπεύει καλύτερα. Γιατί ανάλογα με τα γυαλιά που φοράμε, βλέπουμε και τα πράγματα αντίστοιχα.