Ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή

Έφτασε πάλι η ώρα των εκλογών. Δύο χρόνια μετά τις προηγούμενες, έξι περίπου μήνες πριν τις επόμενες η χώρα μπαίνει πάλι σε προεκλογική περίοδο. Ευτυχώς θα διαρκέσει για λίγες μέρες οπότε δεν θα προλάβουν να μας επιβαρύνουν πάρα πολύ. Βέβαια, οι διαφημίσεις, τα παράθυρα, τα sms και οι ομιλίες έχουν ήδη ξεκινήσει. Ας ελπίσουμε να σεβαστούν τουλάχιστον τους δρόμους και να μην μπλέξουμε με το τρελό αφισομάνι. Αλλά φρούδες ελπίδες, θα μου πει κανείς...

Και τώρα τι; Ως κυρίαρχος λαός καλούμαστε πάλι να αποφασίσουμε, εξασκώντας το εκλογικό μας δικαίωμα. Να αποφασίσουμε τι ακριβώς; Ποιος μας εμπνέει περισσότερο ή ποιος μας απωθεί λιγότερο ώστε να μας εκπροσωπήσει για το επόμενο διάστημα. Η οικονομική κρίση βρίσκεται για τη χώρα μας εντός των τειχών πλέον. Έντονη φημολογία υπάρχει ακόμη και για πτώχευση της χώρας - αρκετοί λένε ότι γι αυτόν ακριβώς τον λόγο παραιτήθηκε ο Καραμανλής. Ας ελπίσουμε αυτό να μην συμβαίνει γιατί αλλιώς ζήτω που καήκαμε...ουπς! Αυτό έχει ήδη ξανασυμβεί λίγες μέρες πριν!

Για να δούμε λοιπόν τι θα ψηφίσουμε. Όπως σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις υπάρχουν αρκετές επιλογές - τα καλά της δημοκρατίας μας, βλέπετε. Ποιες είναι οι εκλογικές μας επιλογές; Καταρχάς, υπάρχουμε οι ταγμένοι σε κάποιο κόμμα. Δεν είμαστε και λίγοι. Είμαστε αυτοί που ούτως ή άλλως θα ψηφίσουμε το κόμμα το οποίο υποστηρίζουμε, ανεξαρτήτως πόσο μπάχαλο ή χάλια ή σάπιο είναι. Πάντα θα υπάρχουν αντεπιχειρήματα για το πόσο χειρότερος είναι ο άλλος - συνήθως δεν κοιτάμε τα δικά μας χάλια, αλλά μας νοιάζουν μανιωδώς τα χάλια των άλλων. Απαξιώνοντας σιγά-σιγά τους υπόλοιπους φαντάζει ως μόνη επιλογή το κόμμα που εξαρχής έχουμε αποφασίσει. Ποιος ξέρει γιατί; Ίσως για λόγους διαστροφής, ίσως γιατί στην τρυφερή παιδική ηλικία αυτό μας μεταγγίσανε, ίσως μαζί με τα γονίδια μεταφέρεται και η κομματική-οπαδική επιλογή. Είμαστε εμείς που θα ψηφίσουμε ξανά μπλε παρόλο που αποδεδειγμένα είναι η χειρότερη κυβέρνηση που έχει περάσει μεταπολιτευτικά από τον τόπο, εμείς που ψηφίσαμε πράσινους το '04 παρόλο που η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο και θα ψηφίσουμε τώρα ξανά γιατί είναι η νέα(;) λύση, εμείς που παραδοσιακά και αμετάκλητα ψηφίζουμε κόκκινο και τα λοιπά και τα λοιπά.

Έπειτα είμαστε εμείς που θα ψηφίσουμε τα άκρα, είτε από αντίδραση είτε γιατί τι να μας πούνε οι άλλοι, είτε γιατί θεωρούμε τους εαυτούς μας πιο αριστερούς απ'τους αριστερούς ή πιο πατριώτες απ'τους πατριώτες. Διαφορά δεν έχει ουσιαστική, γιατί τα άκρα ως γνωστόν επικοινωνούν μεταξύ τους. Η ριζοσπαστική αριστερά (όπως αυτοπροσδιορίζεται κομματικά) τρώει τις σάρκες της καθώς απέτυχε να παρουσιάσει εφαρμόσιμες κυβερνητικές προτάσεις. Η έκπληξη-αντίδραση του κόσμου των ευρωεκλογών οικολογικής απόχρωσης έχει επίσης αρχίσει να αυτοαναιρείται καθώς αποχωρούν από αυτή προσωπικότητες που την στήριξαν, ενώ κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών ήταν λίγο-πολύ άφαντοι. Ο νεοφιλελευθερισμός απ'ό,τι φαίνεται δεν είχε ποτέ ισχυρή βάση και περιορίζεται σε περιορισμένες προσωπικότητες. Υπάρχουν βέβαια στις επιλογές μας και τα μικρότερα κόμματα δίχως πολλές ελπίδες για κάτι διαφορετικό, αλλά όσο να'ναι αποτελούν για αρκετούς από εμάς βαλβίδες εκτόνωσης. Άρα πού καταλήγουμε;

Σκούρα τα πράγματα για άλλη μια φορά. Διλήμματα μπαίνουν και θα μπουν όπως αυτοδυναμία ή ακυβερνησία, μεγάλα ή μικρά, αριστερά ή δεξιά, πατριδοκαπηλία ή παραχώρηση, έξω ή μέσα... Σε τελική ανάλυση εκείνο που ίσως αξίζει να σκεφτούμε είναι τι πραγματικά επηρεάζει την καθημερινότητά μας, τόσο σε μικρόκοσμο όσο και σε επίπεδο συνολικό. Αυτό αν μπορούμε να αναλογιστούμε όλοι είναι ίσως το καλύτερο - και όχι το εάν ο πρώην κουράστηκε ή ο αν ο, κατά πάσα πιθανότητα,- ερχόμενος πείθει ή όχι. Γι αυτό λοιπόν, ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή...

ΥΓ Την αποχή δεν την βάζω καν σαν σκέψη γιατί πολύ απλά δεν είναι πολιτική επιλογή. Είναι εκχώρηση του αναφαίρετου εκλογικού δικαιώματος. Το λευκό αποτελεί μεν επιλογή, με τη μορφή όμως του εκλογικού συστήματος δίνει την δυνατότητα στους κομματικούς στρατούς να χρειάζονται λιγότερες δυνάμεις για να πετύχουν τον σκοπό τους