Ικαρία: Φούρνοι, πανηγύρια, μύθοι και πραγματικότητα (2/2)

Όπως φαίνεται και σε φωτογραφία στην προηγούμενη ανάρτηση, οι Φούρνοι είναι πολύ κοντά στην Ικαρία. Από τον Άγιο Κήρυκο φεύγει σχεδόν καθημερινά καράβι που μεταφέρει και αυτοκίνητα για όποιον θέλει να διανυκτερεύσει. Επίσης γίνονται ημερήσιες εκδρομές με κόστος 25 ευρώ, όταν δεν έχει αέρα φυσικά. Το πλοίο σε πάει σε μια παραλία για μπάνιο και μετά στους Φούρνους για φαγητό, καφέ, βόλτα και τα σχετικά.

Και το λιμάνι των Φούρνων υπάρχει το καλωσόρισμα. Έξυπνη τακτική αυτή. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι οι Φούρνοι λέγονται Φούρνοι Κορσέων, προσωνύμιο που πηγάζει πιθανότατα από το πειρατικό παρελθόν του νησιού.

Βγαίνοντας από το καραβάκι, συναντά κανείς τις ταβέρνες της παραλίας. Με το που κατεβήκαμε, τρέξαμε να κλείσουμε φαγητό για να φάμε αργότερα. Τι άλλο εκτός από ψαρικά; Οι ιδιοκτήτες των ψαροταβέρνων έχουν δικά τους καϊκια και σερβίρουν ό,τι πιάνουν. Εμείς κλείσαμε 3 κιλά φρέσκους αστακούς για αστακομακαρονάδα (65 ευρώ το κιλό) - τουρίστες γαρ - και πήγαμε την βόλτα μας για έναν καφέ.

Ο κεντρικός δρόμος των Φούρνων

Η πλατεία με το παραδοσιακό καφενείο. Στο τραπέζι μας κάθησε και ένας γέροντας 84 χρονών που άρχισε να μας διηγείται ιστορίες για το νησί και όχι μόνο. Οι ντόπιοι σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα ζούνε πάρα πολλά χρόνια.

Μετά τον καφέ συνεχίσαμε για μια μικρή βόλτα στους Φούρνους. Χρώματα παντού, άναρχη αρχιτεκτονική (από κλασικά αιγαιοπελαγίτικα σπίτια, απομιμήσεις πύργων της Μάνης, μέχρι εκτρώματα της αντιπαροχής και του μπετόν) και όμορφες αυλές.
Τα φραγκόσυκα σχεδόν γινωμένα

Πεταχτήκαμε και για μια βουτιά στην Ψιλή Άμμο που είναι μισό χιλιόμετρο από το λιμάνι

Και φυσικά επιστρέψαμε έτοιμοι για τη μάχη. Στην αρχή τα οστρακόδερμα μας κρυφτήκανε

Αλλά μετά από προσπάθειες τα ανακαλύψαμε

Και τα κατατροπώσαμε - με απώλειες είναι η αλήθεια καθότι οι δαγκάνες τσιμπούσαν άγρια

Η επίσκεψη στους Φούρνοι (ή αλλιώς στις Φούρνοι, όπως λένε οι ντόπιοι) άξιζε.
Σειρά είχε η νυχτερινή ζωή στην Ικαρία. Στον Εύδηλο δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για νύχτα. Στον Άγιο Κήρυκο όσοι βρεθείτε μην παραλείψετε να πάτε για ποτό στο Φτερό. Είναι ένα μπαράκι πάνω από την εκκλησία του Άγιου Κήρυκου σε ένα ύψωμα με τρομερή θέα στη θάλασσα και στους Φούρνους. Ειδικά όταν έχει φεγγάρι το θέαμα είναι το κάτι άλλο. Στον Άγιο Κήρυκο επίσης υπάρχουν κάποια μπαρ-κλαμπ (Κάμελοτ, Φλικ-Φλακ, Wha Wha) αλλά όσες φορές περάσαμε δεν είχανε ιδιαίτερο κόσμο. Ένα-δύο μπαρ υπάρχουν επίσης στον Αρμενιστή.

Η νυχτερινή ζωή του νησιού είναι κυρίως στον Χριστό Ραχών. Αρκετοί έχετε ακούσει γι αυτό το χωριό, είναι αυτό που υποτίθεται ότι οι κάτοικοι κοιμούνται τη μέρα και ξυπνάνε το βράδυ. Γνωρίζοντας και μεις το μύθο το επισκεφτήκαμε. Αυτό δεν ισχύει πλέον, είναι απλώς μύθος. Όντως το βράδυ γίνεται χαμός από κόσμο, αλλά ανοιχτά είναι τα μπαρ, οι ταβέρνες, ένα σούπερ μάρκετ στην πλατεία και τα τουριστικά μαγαζιά. Όσο για το ότι κοιμούνται τη μέρα μήπως στα περισσότερα νησιά αν κυκλοφορήσει κανείς το πρωί θα δει κανέναν; Πρόκειται για ένα όντως γραφικό χωριό με μια όμορφη πλατεία γύρω από την οποία υπάρχουν πολλές ταβέρνες, μικρά καφενεδάκια και μπαράκια κολλητά το ένα στο άλλο. Μπορεί κανείς να πάει κατά τις 10, να φάει, μετά να μετακινηθεί παραδίπλα για λουκουμάδες, έπειτα πιο δίπλα για ρακόμελα και στο τέλος σε ένα μπαράκι για ποτό. Και όλα αυτά σε απόσταση λίγων μέτρων!

Από τον Εύδηλο ο Χριστός Ραχών είναι περίπου 20 λεπτά με σχετικά καλό δρόμο. Άμα προσεγγίσει κανείς το χωριό από το νότο τον περιμένει ταλαιπωρία. 16 χιλιόμετρα κακού χωματόδρομου με ανύπαρκτη σήμανση (η οποία είναι εξίσου ανύπαρκτη σχεδόν σε όλο το νησί). Απαράδεκτο πραγματικά. Από τον Χριστό μπορεί να πάει κανείς σε χωριά όπως το Πλατάνι, την Προεσπέρα και άλλα όπου γίνονται πανηγύρια.

Χαρακτηριστικό της Ικαρίας είναι τα πανηγύρια. Ειδικά τον Αύγουστο γίνονται πάρα πολλά. Υπάρχουν τα επίσημα και τα τουριστικά. Επίσημα είναι αυτά που γίνονται για χάρη κάποιας γιορτής, αγίου κτλ. Τουριστικά είναι αυτά που γίνονται χωρίς κάποια αντίστοιχη γιορτή, απλώς θέλουν ψάξιμο. Αν θέλει κανείς να νιώσει την Ικαρία, οφείλει να πάει τουλάχιστον σε ένα πανηγύρι. Εκεί όπου τα βιολιά παίζουν συνέχεια και το κρασί ρέει άφθονο. Ειδικά της Παναγίας τον 15αυγουστο γίνονται περίπου 10 πανηγύρια σε όλο το νησί! Οπότε ειδικά εκείνη τη μέρα το πανηγύριng επιβάλλεται.

Αξιοσημείωτο είναι ότι τα πανηγύρια τον 15αυγουστο έχουν ημερήσιο ωράριο. Ξεκινάνε από το πρωί και συνεχίζουν μέχρι το άλλο πρωί! Η ορχήστρα αλλάζει κατά τις 8 το βράδυ, οπότε θεωρείται άλλο πανηγύρι αυτό που ξεκινάει μετά. Γνωστότερα πανηγύρια είναι στην Ακαμάτρα, στα Κοσοίκια και στον Καραβόσταμο. Βέβαια γίνονται και αλλού, αλλά είναι περισσότερο τουριστικά. Εκείνο που δε γνωρίζαμε είναι ότι τα πανηγύρια διοργανώνονται από συλλόγους εθελοντών του κάθε χωριού ώστε να συγκεντρώνονται χρήματα για τις διάφορες εργασίες. Αυτοοοργάνωση λοιπόν.

Το κατσίκι στη λαδόκολλα. Τα ικαριώτικα κατσίκια δεν έχουν σχεδόν καθόλου λίπος και είναι νοστιμότατα

Μοίρα τους βέβαια είναι να φαγωθούν. Και αυτή η μάχη δεν κράτησε πολύ. Φυσικά επιστρατεύτηκαν κυρίως τα χέρια, αφού το κατσίκι έλιωνε στα χέρια

Και μετά αρχίζουν οι χοροί. Στην αρχή διστακτικά - φταίει και το γεμάτο στομάχι. Εκεί μάθαμε και τον Ικαριώτικο χορό υπό τον ήχο των βιολιών. Μοναδική εμπειρία!
Ο καριώτικος χορός είναι γνωστός στους περισσότερούς μας από τον αντίστοιχο τραγούδι του Πάριου. Αλλά αυτό για τους ντόπιους δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα. Υπάρχουν καλύτερα δείγματα, όπως αυτό.

Κατά τις 4 το μεσημέρι φύγαμε από το πανηγύρι για μία βουτιά σε κοντινή παραλία. Επιστρέφοντας κατά τις 6 βρήκαμε την πλατεία γεμάτη και τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα! Δεν θέλαμε και πολύ, όπως ήμασταν με τα αλάτια ξαναμπήκαμε στο χορό και δεν βγήκαμε μέχρι τις 3 το πρωί - και αυτό γιατί έπρεπε να προλάβω το πλοίο για να φύγω από Ικαρία. Κανονικά το γλέντι συνεχίζεται μέχρι αργά το πρωί.

Το νησί γενικότερα είναι αριστερών πεποιθήσεων. Λίγο η εξορία, πολύ τα άγονα και άγρια τοπία, όλα αυτά δένουν και με τις πεποιθήσεις. Βέβαια αυτό έχει γίνει ταμπέλα και η Ικαρία παρουσιάζεται ως εναλλακτικός προορισμός. Κάποτε μπορεί να ήταν, τώρα όμως με τόσο μαζικό τουρισμό αυτό μάλλον έχει εκλείψει. Ειδικά στο βόρειο κομμάτι θα συναντήσει κανείς τα απομεινάρια των χίπηδων παλιότερων δεκαετιών με αντίστοιχη αμφίεση, εμφάνιση κτλ. Οι περισσότεροι δένουν αρμονικά με το νησί. Υπάρχουν όμως και οι "γκρούβαλοι". Πολλοί τουρίστες (έλληνες και ξένοι) κατεβαίνουν στην Ικαρία για φτηνές διακοπές. Και επειδή οι Ικαριώτες είναι φιλόξενοι, γενικότερα δεν υπάρχουν προβλήματα. Μια κατηγορία όμως αυτών των τουριστών έρχονται με κακές διαθέσεις. Τριγυρνάνε στα πανηγύρια για παράδειγμα, κάθονται στα πεζούλια και περιμένουν όταν θα σηκωθούν οι παρέες για να ορμήσουν στα τραπέζια και να φάνε το φαγητό των άλλων, να πιούνε το κρασί και ούτω καθεξής. Συχνά καταλήγουν σε τσακωμούς, κάτι σαν κακό έθιμο δηλαδή. Οι περισσότεροι ντόπιοι δεν τους θέλουν ή καλύτερα, τους θεωρούν αναγκαίο κακό. Όπως μας είπε ντόπιος που καθήσαμε μαζί σε τραπέζι, "Μπες στο χωράφι, φάε σύκα - ντομάτες κτλ. Δε θα σου πει κανένας τίποτε. Αλλά μην καταστρέψεις τα φυτά, μην γεμίσεις ακαθαρσίες, μην τρομάξεις τα ζώα". Σημειωτέον, οι περισσότεροι γκρούβαλοι δε θα έλεγε κανείς ότι στερούνται χρημάτων και ότι το κάνουν από ανάγκη...

Και επειδή όλες οι διακοπές στην Ικαρία είχανε το κατιτίς τους, η επιστροφή δε θα μπορούσε παρά να είναι και αυτή υπερπαραγωγή. Επειδή θέσεις στο γρήγορο πλοίο δεν υπήρχαν τις μέρες που ήθελα να γυρίσω, πήγα με το πλοίο μέχρι τη Σάμο και από εκεί έφυγα αεροπορικώς. Έτσι για το κάτι παραπάνω. Και όλα αυτά κλείνοντας περίπου 30 ώρες άυπνος.
Ικαρία λοιπόν. Τόπος άγριος, όμορφος, αφιλόξενος με φιλόξενους ανθρώπους. Σίγουρα αξίζει την επίσκεψή μας. Βάλτε την στο πρόγραμμα πριν αναπτυχθεί μαζικά τουριστικά, όσο ακόμη κρατάει χαρακτήρα. Εγώ πάντως θέλω να ξαναπάω.

ΥΓ Μετά τα εντός, ήρθε η ώρα για τα εκτός. Τα επί τα αυτά, όταν με το καλό γυρίσουμε όλοι από Σεπτέμβρη.
ΥΓ1 Είμαι περίεργος να δω τι θα γίνει με τον προγραμματισμό των αναρτήσεων.
ΥΓ2 Νεότερη ανάρτηση για τους Φούρνους Ικαρίας στο blogtravels.gr