Σπέτσες: Τα πάντα όλα και τα κοάλα τίποτα

Το ΠΣΚ που μόλις πέρασε με βρήκε στο ορμητήριο των Τρελοτουριστών, τις Σπέτσες για...εκπαιδευτικούς σκοπούς. Νησί του Αργοσαρωνικού, αρχοντικό, με πολλούς καπεταναίους, που όλοι το θυμόμαστε από τα έργα με την Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Τρεις ώρες περίπου από Αθήνα, είκοσι λεπτά από Κόστα (Πόρτο Χέλι) αν θέλει κανείς να πάει οδικώς. Ένα νησί που κρατάει ακόμη χαρακτήρα όπου οι μετακινήσεις γίνονται με θαλάσσια ταξί, άμαξες, ποδήλατα και λεωφορεία που θυμίζουν λίγο την Βουγιουκλάκη στην Αρχόντισσα και τον Αλήτη.

Παρασκευή μεσημέρι φτάσαμε και φύγαμε κατευθείαν για Βρέλλο. Από τις πιο κοντινές παραλίες με λεωφορείο (1,5 ευρώ εισιτήριο) που διαθέτει ξαπλώστρες και beach bar. Γενικά οι παραλίες του νησιού είναι μικρές σχετικά με βότσαλο. Ήπιαμε τις μπύρες μας στην παραλία και γυρίσαμε στον Άγιο Μάμα για φαγητό. Το βράδυ έφτασε και το μεγαλύτερο κομμάτι του γκρουπ και ξεχυθήκαμε μπαρότσαρκα στο Παλιό Λιμάνι. Μεγαλύτερη στάση και πιο κεφάτη στο Μουράγιο. Ξεκινώντας σχετικά χαλαρά, καταλήξαμε να χορεύουμε και να χοροπηδάμε 4 ώρες με τέτοια μανία που οι γύρω μας κοιτούσαν απορημένοι! Και λογιών-λογιών ηλικίες, από 25 ως και 45. Άμα το'χει ο άνθρωπος, το'χει, πάει και τελείωσε. Και δεν ήταν το αλκοόλ η κινητοποιός δύναμη. Πώς να συμβαίνει άραγε να περνάς τόσο αυθόρμητα όμορφα με ανθρώπους που γνωρίζεις τόσο λίγο;

Η επόμενη μέρα ή μάλλον μεσημέρι μας βρήκε με το καραβάκι για Αγίους Αναργύρους. Πρακτικά κάναμε τον γύρο του νησιού. Τα θαλάσσια ταξί απλησίαστα - για την συγκεκριμένη παραλία είναι 63 ευρώ η διαδρομή και μέχρι 8 άτομα, ενώ το καραβάκι 9 ευρώ με επιστροφή. Μόνο μειονέκτημα ότι γυρνάει σχετικά νωρίς, 6 η ώρα το τελευταίο δρομολόγιο. Η παραλία συμπαθητική και σχετικά ήρεμη. Όλα τα λεφτά όμως η ξενάγηση στο νησί του γέρου πλοιάρχου. Μάθαμε για όλες τις βίλες του νησιού, για τις ξέρες, τα βράχια, την ιστορία και όχι μόνο. Συναντήσαμε μέρη που βλέπουμε συχνά σε ταινίες (όπως η σπηλιά που πήγε η Καρέζη με τον Μπάρκουλη στο Τζένη-Τζένη) ή το μέρος όπου "ξαπόστασε" η ωραία Ελένη με τον Πάρη όταν φύγανε από Σπάρτη.

Η δεύτερη βραδιά ξεκίνησε πιο χαλαρά. Εκείνο που έκανε εντύπωση ήταν ότι μας σταματούσαν από τα άλλα εκπαιδευτικά γκρουπ και μας ρωτούσαν για την χθεσινή βραδιά. Από εγκωμιαστικά σχόλια περί χορευτικών ικανοτήτων και Πες μας τι πίνεις και δε μας δίνεις μέχρι κακεντρέχιες τύπου Δε βγαίνετε στην Αθήνα καθόλου... Τι έκανες παιδί μου στις Σπέτσες, θα ρωτά η έρμη μάνα. Εντύπωση μάνα, είναι η σωστή απάντηση! Αρχικά ποτό στο Stavento (ψιλομπόμπα), έπειτα για ελαφρύ λίκνισμα στο BBack (όλα αυτά στο Παλιό Λιμάνι) και τέλος οι ηρωικοί της παρέας στο ΕΜΠΑΤΗ. Το καλοκαίρι το γνωστό αθηναϊκό μαγαζί μετακομίζει στις Σπέτσες. Οποία σύμπτωση ότι είχε έναρξη τις μέρες που ήμασταν εμείς κάτω! Φυσικά η ευκαιρία δεν πήγε χαμένη και απολαύσαμε τα άσματα του Σπυράκου (Ο έρωτας με έρωτα περνάει) και της αχΣαμπρίνας (Boom Boom) μέχρι πρωίας! Ο ήλιος είχε ήδη ανατείλει όταν επιστρέψαμε κοιτώντας με μισόκλειστα μάτια τα αποτελέσματα του λουλουδοπόλεμου στα παντελόνια μας, έχει να πέσει πολλή χλωρίνη στο άσπρο παντελόνι. Από τα αγαπημένα του καλοκαιριού η πρωινή επιστροφή από ξενύχτι.

3 ώρες μετά πήγαμε για την τελευταία βουτιά στο Καϊκι - 5 λεπτά από το κέντρο, από τις πλέον οργανωμένες παραλίες. Λιώσιμο στην ξαπλώστρα με αποτέλεσμα κοκκίνισμα, μερικές βουτιές χαλάρωσης και ετοιμασία για επιστροφή στην Αθήνα με τη συνοδεία των απαραίτητων αμυγδαλωτών. Ευτυχώς στην Αθήνα μας περίμενε η δροσιά της απογευματινής βροχής.

Γενικό συμπέρασμα του 3ημέρου; Δε χρειάζεται να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να περάσεις καλά, ούτε καν να προσπαθήσεις για να τις δημιουργήσεις. Καλή διάθεση μόνο και τα υπόλοιπα έρχονται. Τα πάντα όλα και τα κοάλα τίποτα, λοιπόν...


ΥΓ Φωτογραφίες θα αργήσουν καθότι είναι μοιρασμένες στα 4 σημεία του ορίζοντα της Αθήνας.

ΥΓ1 Οι έντονες εντυπώσεις μου από το νησί έχουν προϊστορία. Όταν ήμουν 3 χρονών είχαμε πάει οικογενειακώς στις Σπέτσες. Εκεί που καθόμουν αμέριμνος και έτρωγα ένα μήλο, μια μέλισσα κάθησε πάνω στο φρούτο μου. Φυσικά την δάγκωσα, με τσίμπησε στη γλώσσα η οποία πρήστηκε και είχαμε τρεχάματα. Τέλος καλό βέβαια αλλά, υποσυνείδητα μάλλον, είχα να πάω στο νησί από τότε! Μας συνδέει προφανώς κάτι διαφορετικό και μ'αυτό το νησί.