Ψυχολογία η άτιμη

Άτιμο πράγμα η ανθρώπινη ψυχολογία. Τη μια σε ανεβάζει στον Όλυμπο χωρίς ανάσα και με την ίδια ευκολία σε ρίχνει στα Τάρταρα σε χρόνο dt. Η ανύψωση και η αποθέωση με την αποκαθήλωση και την ισοπέδωση εναλλάσσονται μεταξύ τους χωρίς να μεσολαβήσει εύλογο διάστημα, είναι θέμα μιας στιγμής.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον αθλητισμό και συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο. Στο κυριακάτικο παιχνίδι της Λάρισας, εκεί που σ'όλο το παιχνίδι ήμασταν σε κατάσταση αναμονής, γίνεται το πέναλτι και όλοι μουρμουράμε ενοχλημένοι. Και εκεί που τα πόδια κόβονται, έρχεται η ισοφάριση και γίνεται το σώσε. Ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι που πάει να σκάσει, χοροπηδάς, φωνάζεις, εκτονώνεσαι και πάει η κούραση, πάνε τα νεύρα όλα. Παρόμοιες καταστάσεις και εναλλαγές ζούμε σε κάθε παιχνίδι που έχει κάποιο ενδιαφέρον. Σε κάποιες περιπτώσεις οι εναλλαγές κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού μπορεί να είναι περισσότερες.

Έπειτα στη δουλειά. Αρκεί ένας καλός λόγος που να δείξει ενδιαφέρον από κάποιον προϊστάμενο/ υφιστάμενο και αμέσως αισθάνεσαι ότι αυτό που κάνεις έχει κάποιο νόημα. Από την άλλη, αν κάνεις κάτι καλό και σε αγνοήσουν αισθάνεσαι αυτόματα στο περιθώριο και η ψυχολογία πέφτει - μαζί με την απόδοση. Ή η ένδειξη ότι κάποιος συμπάσχει με το πρόβλημά σου, σε ακούει και σε κατανοεί, άσχετα αν θα σε βοηθήσει ή όχι. Σου δίνει ένα κίνητρο

Μεταξύ φίλων πάλι, αυτό που μας λείπει συχνότερα είναι οι καλοί ακροατές. Καλός φίλος δεν είναι αυτός που θα παρέχει την καλύτερη δυνατή λύση ούτε την πιο έξυπνη ούτε αυτός αναγκαστικά που θα πάρει το μέρος μας. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι αυτό που έχουμε ανάγκη. Έχουμε απλώς ανάγκη από κάποιον να μας ακούσει. Και όταν μοιραζόμαστε αυτή την ανάγκη ως δια μαγείας η ψυχολογία ανεβαίνει! Το πρόβλημα μπορεί να μην έχει λυθεί, αλλά αισθανόμαστε οι ίδιοι πιο σίγουροι να το λύσουμε. Και τις περισσότερες φορές ακούμε την απάντηση που θέλουμε να ακούσουμε, την ξέρουμε ήδη, αλλά θέλουμε να την ακούσουμε και από κάποιον άλλο ως επιβεβαίωση.

Θέμα χημικών αντιδράσεων στον εγκέφαλο είναι αυτές οι ψυχολογικές μεταπτώσεις. Αυτό μας λέει ο κλάδος της βιολογικής ψυχιατρικής. Μπορεί. Μήπως όμως σίγουρα είναι θέμα οπτικής γωνίας; Μήπως τα ίδια ερεθίσματα τα μεταφράζουμε διαφορετικά, ακριβώς λόγω της ψυχολογίας που βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή; Η απάντηση είναι σίγουρα δύσκολη, γιατί και αυτή θέμα οπτικής είναι. Το ζητούμενο είναι ένα. Αυτή την άτιμη που μας ανεβάζει και μας κατεβάζει τόσο εύκολα και γρήγορα να προσπαθούμε να την ελέγχουμε. Ένα χαμόγελο το πρωί είναι ό,τι πρέπει γι αυτό. Γιατί αν αφεθούμε, μπορούμε να βρούμε χίλια δυο αρνητικά. Με τη θετική πλευρά της ζωής όμως, τι γίνεται;

ΥΓ Θα μπορούσα να προσθέσω και τα ερωτικά, αλλά εκεί το ασανσέρ δεν έχει όροφο, προορισμό και σταματημό. Οι διαδρομές είναι άκρως ενδιαφέρουσες και απότομες.

ΥΓ1 Τι προβληματισμοί μπορούν να σου βγούνε σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου... Πού να κερδίζαμε κιόλας.