Λονδίνο, μύθοι και πραγματικότητα ενός τουρίστα

Το Λονδίνο περιβάλεται από πολλούς μύθους, κάποιοι εκ των οποίων είναι πραγματικότητα. Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, ο Σέρλοκ Χολμς ακόμη και ο Κόμης Δράκουλας έδρασαν εδώ. Έτσι και για την σύγχρονη πόλη υπάρχουν μύθοι. Κάποιοι παλιότεροι χτίστηκαν πρόσφατα αν και έχουν αρχαίες ρίζες. Μπορείτε να μαντέψετε από πού είναι η φωτογραφία; Όποιος το βρει, προσφέρονται οδηγίες για το πώς μπορεί να πάει στο μέρος, γιατί είναι λίγο κρυμμένο... Υποτίθεται ότι οι μόνο στην Ελλάδα κορνάρουμε στα φανάρια κτλ. Μύθος τελικά. Και οι Λονδρέζοι κορνάρουν, ίσως όχι τόσο όσο εμείς αλλά σίγουρα κορνάρουν. Επίσης ο μύθος ότι οι Αγγλίδες δεν είναι όμορφες και προσεγμένες. Ομολογώ ότι και γω ήμουν ένθερμος θιασώτης του συγκεκριμένου μύθου. Απ’ό,τι φαίνεται όμως δεν είναι και τόσο αλήθεια. Ειδικά το Σάββατο το βράδυ που έβαλαν τα καλά τους... Επιπλέον, είχε πλάκα να βλέπεις τόσο κόσμο μαζεμένο έξω από τις pub και τα εστιατόρια για ένα τσιγάρο. Μια ιδέα για το πώς θα είναι στην Ελλάδα σε ένα χρόνο περίπου. Και φυσικά η ευγένεια. Έχει πει βέβαια αρκετά πάλι η Σοφία επί του θέματος, αλλά πού αλλού θα σκουντούσες κάποιον στο δρόμο και θα σου έλεγε και εκείνος συγνώμη; Παρεμπιπτόντως, τα Χριστούγεννα έχουν όντως φτάσει. Για να επιβιώσει κανείς στο Λονδίνο χρειάζεται να μάθει να χρησιμοποιεί τον ακόλουθο χάρτη. Ναι, είναι ο χάρτης του Tube ώστε κανείς να γίνει LondOn. Το μετρό του Λονδίνου φτάνει παντού. Ακολουθήστε το και θα βρείτε όλα τα κεντρικά σημεία. Καλή ανάλυση για το θέμα στον γκρινιάρη. Αναλόγως τις μέρες που θα μείνει κανείς, μπορεί να βγάλει και την αντίστοιχη κάρτα ώστε να είναι πιο οικονομικά. Οι κύριες ζώνες που κινείται κανείς είναι 1-2. Αν μείνει κανείς πάνω από 5 μέρες, καλό θα ήταν να πάρει μια Oyster Card καθότι συμφέρει και γεμίζει πόντους οπουδήποτε ανά πάσα στιγμή.

Για το Notting Hill και την Portobello Road ο Γκρινάρης έχει γράψει περισσότερα. Απλώς δεν είχε τύχει να πάω και αυτή τη φορά το τόλμησα. Σημειωτέον, είναι κάθε Σάββατο πρωί. Ακόμη και το βράδυ οι βόλτες είναι πολύ καλές. Η πόλη γεμίζει από φώτα. Γνωστοί μου είπανε ότι και το βράδυ η θέα από το London Eye (15 λίρες) είναι πολύ καλή, αλλά δεν το τόλμησα. Έπειτα από προτροπή της Σοφίας, πήρα το καράβι προς Greenwich από Westminster Pier. Η διαδρομή στον Τάμεση αξίζει σίγουρα, γιατί βλέπει κανείς πλευρές της πόλης που δύσκολα θα δει αλλιώς. Παρόλο που έβρεχε, η οπτική ήταν τελείως διαφορετική. Καλή ανάλυση επίσης και στον γκρινιάρη. Την επόμενη φορά στο Λονδίνο θέλω οπωσδήποτε να επισκεφτώ έναν αγώνα για Premier League. Όπως και να το κάνουμε, εδώ γεννήθηκε το ποδόσφαιρο. Με αυτόν τον καημό, μια βόλτα και στο Stamford Bridge (σταθμός Fulham Broadway)ήταν παρηγοριά στον άρρωστο. Το Σάββατο το βράδυ όμως ήταν η μεγάλη έξοδος. Η αγαπημένη μου παράσταση που δεν είναι όπερα – παρά τον τίτλο της – ήταν γεγονός! Κυρίες και κύριοι, The Phantom of the Opera για 21 συναπτά έτη στο Her Majesty’s Theatre. Ίσως η καλύτερη παράσταση που έχω παρακολουθήσει, με τρομερά σκηνικά, απίστευτες φωνές και ηθοποιούς – χορευτές που αξίζαν πολλά συγχαρητήρια. Μέχρι την επόμενη παράσταση λοιπόν... Αποσπάσματα από την ταινία μπορεί κανείς να βρει στο YouTube όπως το ομώνυμο τραγούδι και όχι μόνο. Εκστασιαστείτε!


ΥΓ Για εισιτήρια για τις παραστάσεις, τα απογεύματα κατά τις 6 και βγαίνουν αρκετές προσφορές. Για να τις ανακαλύψετε περπατήστε στο δρόμο μεταξύ Piccadilly Circus και Leicester Square. Μπορεί να βρείτε εισιτήρια ακόμη και με 25 λίρες, αρκεί να έχετε υπομονή να στηθείτε στην ουρά. Αν πάτε βέβαια σε υψηλή περίοδο, τότε μπορείτε να το ρισκάρετε. Στο Ίντερνετ πάντως χρεώνουν αρκετά παραπάνω.