Τα μαθητικά τα χρόνια - δέκα χρόνια μετά

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας περνάμε διάφορες φάσεις. Σε καθεμία από αυτές καλούμαστε να έχουμε κάποιους ρόλους, αποφάσεις, υποχρεώσεις και δικαιώματα. Μαθητές, φοιτητές, αργότερα εργαζόμενοι, γονείς και ούτως καθεξής. Τελειώνοντας καθεμία από τις φάσεις αυτές αναπόφευκτα γίνονται συγκρίσεις. Κυριάρχη διαμάχη αποτελεί η συζήτηση περί του ποια απ’όλες αυτές τις περιόδους της ζωής μας είναι η καλύτερη, η πιο ευχάριστη, η πιο..., η πιο..., η πιο...

Τα μαθητικά χρόνια είναι μια περίοδος της ζωής χωρίς πολλές ευθύνες, με αρκετές υποχρεώσεις και αγωνίες. Αγωνίες για τους πρώτους έρωτες, για τις αλλαγές στο σώμα και στο μυαλό, για το μέλλον. Τα πρώτα σκιρτήματα, το πολύωρο διάβασμα, οι εξετάσεις πάσης φύσεως (από ξένες γλώσσες μέχρι το επιστέγασμα όλων που είναι οι Πανελλήνιες), τα πρώτα νυχτοπερπατήματα... Όλα αυτά σε μια ηλικία που το μυαλό τρέχει. Οι σχολικές φάρσες, οι γκάφες, οι διαμάχες με τους καθηγητές, οι κοπάνες για καφέ, τα διαγωνίσματα και τα ευτράπελα. Οι συμμαθητές που κοροϊδεύαμε – τα παιδιά μπορούν να είναι πολύ σκληρά, οι συμμαθήτριες που τα «πρωτοφτιάξαμε», οι «εξωσχολικοί», οι καταλήψεις με τα ατράνταχτα επιχειρήματα (στρογγυλή τυρόπιτα κτλ). Φυσικά και οι εκδρομές, περίπατοι, ημερήσιες, πολυήμερες. Τελευταία και καλύτερη η πενταήμερη (ή πενθήμερη) που αποτελεί διακαή πόθο των μαθητών σε όλη τη διάρκεια του Λυκείου, λίγους μήνες πριν τις τελικές εισαγωγικές εξετάσεις (βλέπε Γολγοθάς)...

Και μετά τι; Ανθρώπους τους οποίους βλέπεις για αρκετά χρόνια της ζωής σου κάθε μέρα, άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεσαι πολλά τους χάνεις. Άλλοι φεύγουν για άλλες πόλεις, άλλοι κάνουν οικογένειες, άλλοι πάλι μένουν μακριά από επιλογή. Και τι μένει τελικά; Λίγοι καλοί φίλοι που συνεχίζουν να έχουν επαφές και φυσικά οι συναντήσεις. Συναντήσεις επετειακές όπου κύριο αντικείμενο συζήτησης είναι οι αναμνήσεις αυτές, τα νεότερα από τότε, οι δουλειές, τα παιδιά. Ανώδυνα πράγματα... Μέχρι την επόμενη συνάντηση, λοιπόν...

ΥΓ Δεν ξέρω αν η μελαγχολία είναι από τις αναμνήσεις που ξαναζωντάνεψαν το Σάββατο, τις αρκετές απουσίες, τα χιλιόμετρα που έκανα για την πατρίδα μέσα στο ΣΚ ή/ και τη συνηθισμένη κυριακάτικη μελαγχολιά του φθινοπωρινού καιρού. Θα δείξει...