Η κρέπα που δεν έφαγα

Μετά τα σύντομα διαλείμματα, επέστρεψα και πάλι στην Αθήνα που λατρεύω. Ειδικά το κέντρο της. Το πατσιούρι αναφέρει αρκετούς από τους λόγους της, έχω και γω αναφέρει ορισμένους, αρκετοί άλλοι επίσης. Κρατάω μια φράση της NyAnna ότι είναι η πόλη που λατρεύουμε να μισούμε, προσθέτοντας και το ότι μισούμε να τη λατρεύουμε, γι αυτό μένουμε εδώ.

Χθες με υποδέχτηκε με το καλό της χαμόγελο. Μουσική και Ίντερνετ στη βεράντα, σκέψεις χαμένες στο υπερπέραν, το φεγγάρι ολόγιομο. Με επηρέασε και μένα όπως την lifewhispers. Ίσως ήταν οι ψίθυροι της πόλης, ποιος ξέρει. Οι πανσέληνοι του καλοκαιριού πάντα με αγγίζουν ιδιαίτερα.

Σήμερα πάλι, καθότι Πέμπτη, είπα να βγω την καθιερωμένη βόλτα στο Γκάζι. Κόσμος πολύς και πάλι από νωρίς, πριν δύσει ο ήλιος. Μια τυχαία συνάντηση φιλική έδεσε πάλι δυο κόσμους, τον εντός και τον εκτός διαδικτύου. Καταλήξαμε όλοι για ποτό σε μία από τις ταράτσες που ξεφυτρώνουν στην ευρύτερη περιοχή. Γέλιο για κοιλιακούς, έντονη κουβέντα, ζέστη και κοκτέηλ δέσανε το σκηνικό. Και φυσικά το υπέροχο φεγγάρι που ξεπρόβαλλε πίσω από τον Τρελλό (άλλη ονομασία του Υμηττού).

Βλέποντας την κίνηση από ψηλά, κόσμος πάει και έρχεται, το φεγγάρι ανεβαίνει, η Ακρόπολη αγέρωχη στο ύψος της παρά τους αιώνες που κουβαλάει. Η αίσθηση της πόλης, η ζωντάνια της. Η κουβέντα αναπόφευκτα περιστρέφεται στο τι θα κάνουμε το καλοκαίρι, κλασική κουβέντα των ημερών. Έπειτα, στο τι θα κάνουμε μετά. Ορισμένοι συνεχίζουν, άλλοι πάλι πήγαμε να χτυπήσουμε μια κρέπα. Η ουρά μεγάλη, οπότε δεν το τολμήσαμε. Ούτως ή άλλως έχει αύριο έχει πρωινό ξύπνημα, δουλειά και στο καπάκι ταξίδι για διήμερη απόδραση. Αυτή τη φορά κάπως πιο κοσμικά, αλλά όμορφα και εναλλακτικά.

Επιστρέφοντας σπίτι, το φεγγάρι εξακολουθεί να περιμένει. Τα βατράχια απ’το ποτάμι συνεχίζουν το τραγούδι τους. Και στο στόμα η γεύση από την κρέπα που τελικά δεν...


ΥΓ Ραντεβού από Δευτέρα ανανεωμένοι.