Ιστορίες πασχαλιάτικες σε ροζ φόντο

Πάει και αυτό το Πάσχα-το. Να’ταν κι άλλο, που λένε! Γυρίσαμε όλοι – ή σχεδόν όλοι, άλλοι πάλι ξαναφεύγουν για 4ημερο λόγω Πρωτομαγιάς. Άλλοι πάλι ετοιμάζουν πανό για την αυριανή πορεία, γενικώς κανένας δεν κάθεται στα αυγά του.

Όλοι φάγαμε αρκετά, όποιος δεν έφαγε, κακό του κεφαλιού του. Είπαμε εξετάσεις για χοληστερίνη-τριγλυκερίδια από βδομάδα και καλού-κακού μέχρι να τελειώσουν οι προμήθειες του αρνιού δεν ανεβαίνουμε στη ζυγαριά. Αύριο, καθότι Πρωτομαγιά, ας κουνηθούμε λιγάκι κυνηγώντας το Μάη, ας περιπλανηθούμε στη φύση, να πλέξουμε στεφάνι και τα σχετικά.

Φέτος για πρώτη χρονιά επιλέξαμε με την παρέα να κινηθούμε εκτός Ελλάδος για Πάσχα. Περισσότερες λεπτομέρειες και φωτορεπορτάζ λίαν συντόμως – και ας φωνάζει το λαχανάκι και το σκουλήκι. Προορισμός κατεξοχήν χειμωνιάτικος, αλλά πολύ όμορφος εξίσου την άνοιξη, λόγω κήπων και λουλουδιών. Είχαμε κλείσει εγκαίρως με αεροπορική εταιρία της Κ.Ευρώπης (αλήθεια, στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να στηθεί η βάση για κάτι αντίστοιχο – μιλάω για επίπεδο low cost airline;).

Έχοντας αναλάβει την ξενάγηση της παρέας, πέρασα μερικές ώρες στο Ίντερνετ ψάχνοντας για διαδρομές, λεπτομέρειες, καιρό κτλ. Από τα αγαπημένα μου σε ένα ταξίδι είναι αυτή η οργάνωση. Μία μέρα πριν φύγουμε, δέχομαι απειλητικό τηλεφώνημα από φίλη από πατρίδα που επρόκειτο να ταξιδέψουμε μαζί. Ακολουθεί ο διάλογος:
-Δε μου λες ρεμάλι, μου λέει, πού θα κάνουμε Ανάσταση;
-Εεε;;, απαντώ όλο ευφράδεια λόγου
-Δεν ξέρω τι θα κάνεις, μου σφυρίζει, αλλά θα βρεις ορθόδοξη εκκλησία εκεί που πάμε να κάνουμε Ανάσταση σαν άνθρωποι. Και εγώ θα σου φέρω ό,τι θες…
-Μάλιστα, απαντώ ο καημένος και η αναζήτηση αρχίζει. Θέλω όμως λαμπάδα.
-Και πώς τη θες τη λαμπάδα;
-Μπάρμπι Ραπουνζέλ, απαντώ έτσι για να περνά η ώρα - αναλαμπή κατάλοιπο από την ανηψιά μιας φίλης που τσίριζε για τη συγκεκριμένη κούκλα.
-…

Ευτυχώς το…δισκοπότηρο ήταν στο κέντρο της πόλης, δίπλα στις ελληνικές ταβέρνες. Παίρνω τηλέφωνο, ενημερώνω εγκαίρως να μην έχουμε γκρίνια και λοιπά παρελκόμενα και ξεκινάμε αμέριμνοι το ταξίδι. Να μην πολυλογώ (μετά από είκοσι και γραμμές ήδη), φτάνει Σάββατο βράδυ, είμαστε σε μπυραρία εκεί κοντά και ξεκινάμε για την εκκλησία. Φτάνουμε και έρχεται η ώρα να παραλάβουμε το άγιο Φως. Και ιδού ο καρπός των κόπων μου…

Ίσως η καλύτερη λαμπάδα που είχα ποτέ. Προσοχή στις λεπτομέρειες. Σε συνδυασμό με τα ροζ παπούτσια προηγούμενης ανάρτησης, το φετίχ σιγά-σιγά ολοκληρώνεται, νομίζω…

Τελικά σούργελα υπάρχουμε παντού! Εντός, εκτός και επί τα αυτά! Πάντα τέτοια σε όλους μας, εύχομαι. Και του χρόνου…

ΥΓ Η ιστορία θα μπορούσε να ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, όμως δυστυχώς ή ευτυχώς δεν... Υπάρχουν και μάρτυρες - θύματα!