Λαχταρμαελάρα (σύνθετος αλληγορικός τίτλος)

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για σύντομη επίσκεψη στην πατρίδα. Το πρόγραμμα περιλάμβανε σχεδόν τα πάντα.

Άφιξη Παρασκευή βράδυ και κατευθείαν βόλτα με γονείς στο κέντρο για να δούμε κόσμο. Τι να δούμε που γινόταν ένας απίστευτος χαμός. Άνοιξε το μάτι με τόσο κόσμο στο κέντρο. Για όσους δεν ξέρουν, σχεδόν όλο το εμπορικό κέντρο της Λάρισας είναι πεζόδρομοι. Αυτό το γεγονός κάνει τον περίπατο στο κέντρο και στα μαγαζιά μια ευχάριστη βόλτα, με την εξαίρεση ότι αν σε πιάσει κατούρημα την έβαψες – κι αυτό γιατί η πόλη είναι γεμάτη με σιντριβάνια, οπότε δύσκολα τα πράγματα… Μετά τη βόλτα και τον καφέ με γονείς, συνάντηση με παλιοπαρέα για ρετσίνες και φαγητό σε ταβέρνα. Πολύ καλό φαγητό, άφθονο κρασί και φυσικά γέλιο, χαβαλές και ιστορικές στιγμές με παρέα μέχρι πρωίας. Πολλές φορές λέω ότι είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Το Σάββατο πρωί αναλώθηκε σε βόλτα στην αγορά, καφέ και κόντρα καφέ μέχρι να φτάσει το μεσημέρι και να επιδοθούμε στο επόμενο άθλημα της πόλης αυτής, τα τσίπ’ρα. Τσίπ’ρα μέχρι τελικής πτώσης και εδώ. Έπειτα πάλι καφέ, σύντομη ξεκούραση, μπάνιο – καλλωπισμός και βραδινή έξοδος. Ποτό σε πρώτο μαγαζί, μετά σε άλλο, έπειτα σε τρίτο. Σωστή μπαρότσαρκα δηλαδή. Γνωστοί από εδώ και από εκεί, παλιοί συμμαθητές ολοκληρώνουν το παζλ. Οι φωτογραφίες είναι από βόλτα στην πλατεία Ταχυδρομείου που βρίθει καφετεριών και κόσμου...

Κυριακή μετάβαση στο χωριό όπου ήταν συγκεντρωμένη ολόκληρη η οικογένεια για τη γιορτή της γιαγιάς. Μαζευτήκαμε καμιά 15αριά φωνακλάδες – ηλικίας από 6 ως 80 κάτι - , φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, διασκέδασα και τις εντυπώσεις αφού θα απουσιάζω από την συγκέντρωση το Πάσχα, όλα καλά και όμορφα! Όσο ζουν οι παππούδες, όλα καλά και όλα ωραία. Απόγευμα, επιστροφή στην πόλη με απώτερο σκοπό έναν και μοναδικό: γήπεδο Αλκαζάρ, Λάρισα – ΠΑΟΚ. Όταν παίζει η ΑΕΛ, η πόλη ζει στους ρυθμούς της. Ο χαμός απίστευτος, πορεία για το γήπεδο με πολλά ευτράπελα. Είχα πολύ καιρό να πάω στο γήπεδο, αν και όταν κατεβαίνει η ομάδα Αθήνα προσπαθώ να πηγαίνω. Ξεκινάει το ματς, μέχρι το 40’ είχαμε φάει 3 και άρχισαν οι πρώτες γκαντεμομουρμούρες. Ευτυχώς στο δεύτερο ημίχρονο συνήλθαμε και κάναμε την απόλυτη ανατροπή! 4-3 το τελικό σκορ, αν και μας τα χάλασε η ομάδα του φίλτατου Σπίθα. Τουλάχιστον είδαμε καλά παιχνίδια από τη Λάρισα όλη τη χρονιά. Του χρόνου πάλι. Τρέχοντας μετά για την επιστροφή, καθότι 3 ώρες δρόμος είναι και μάλιστα νύχτα με φορτηγά.

Έπειτα από αυτό το υπέρ-γεμάτο Σαββατοκύριακο, διάφορες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό. Την Αθήνα είναι δεδομένο ότι τη λατρεύω. Αλλά και πάλι, η ζωή στη Λάρισα κινείται σε τελείως διαφορετικούς ρυθμούς. Ραχάτι, καφετέριες γεμάτες από το πρωί, ουζερί ομοίως, οι αποστάσεις κοντινές φτάνονται με τα πόδια ή με το ποδήλατο (το ακούς λαχανάκι;), πιο ήρεμα ωράρια γενικότερα, ποιότητα ζωής και πολλά πολλά άλλα. Ό,τι αφήνουμε πίσω, μας λείπει και μας φαίνεται ιδανικό. Τελικά, εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ…

ΥΓ Οι φωτογραφίες είναι από το Α' Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας που ανακαλύφθηκε στον μοναδικό λόφο της πόλης. Πρωτοστάτησε η αείμνηστη Μελίνα για την απαλλοτρίωση των κτιρίων που βρίσκονταν από πάνω, ώστε να φτάσουμε στη συγκεκριμένη μορφή. Τα εδώλια που λείπουν αντικαθιστώνται με μάρμαρο από τα ίδια λατομεία της αρχαιότητας. Μέχρι τους Μεσογειακούς Αγώνες του 2013 που έχουν αναλάβει από κοινού Λάρισα και Βόλος, υπολογίζεται ότι θα γίνονται και παραστάσεις στον χώρο αυτό. Για να δούμε...