Έρχονται κάτι μέρες...

...μετά από μερόνυχτα. Μέρες που φαντάζουν αδειανές μετά από μερόνυχτα που κράτησαν πολύ ή λίγο, δεν έχει σημασία. Μέρες που νιώθεις γεμάτος και άδειος ταυτόχρονα.

Είναι η μέρα μετά από τις ημέρες εκείνες που έζησες έντονα, έκανες, ήπιες, έφαγες, είδες, χόρεψες, ένιωσες πολλά. Μπορεί απλώς γνώρισες κάποιον άνθρωπο που να σου έκανε αυτό το παραπάνω, χωρίς απαραίτητα με ερωτική διάθεση, ή μπορεί να ξαναβρήκες τους ανθρώπους που αγαπάς. Ή μάλλον, όλα αυτά μαζί και χώρια, είτε μόνα είτε σε συνδυασμό. Και όλα σε υπερθετικό βαθμό. Τουλάχιστον έτσι τα ένιωσες εκείνη τη στιγμή, όσο κι αν διήρκησε αυτή. Η αδρεναλίνη σίγουρα χτύπησε κόκκινο, ομοίως και οι λοιπές χημικές διεργασίες του σώματος.

Και ύστερα, έρχονται οι μέλισσες. Είναι η μέρα μετά... Συνήθως, το απόγευμα μετά. Πηγαίνεις στη δουλειά, κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις, γυρνάς στο σπίτι, ομοίως. Όλα φαίνονται κανονικά, φυσιολογικά. Μπορεί να έχεις δουλειές να κάνεις που δεν επείγουν και φυσικά θα τις αναβάλεις, γιατί απλώς δεν υπάρχει διάθεση. Τα επίπεδα των νευροδιαβιβαστών, πεσμένα.

Είναι οι στιγμές που νιώθεις άδειος και γεμάτος, ταυτόχρονα. Γεμάτος για όλα αυτά που έκανες, άδειος γιατί είναι η μέρα μετά... Κάτι σαν κούραση, χωρίς να είσαι απαραίτητα κουρασμένος. Είναι σαν να ταξινομείς ασυνείδητα όλα όσα έζησες και να τα αποθηκεύεις. Αυτή η διαδικασία σε αφήνει με μια γλυκόπικρη αίσθηση, την αίσθηση της μεστής μελαγχολίας.

Και μετά; Το κατά πόσο θα ικανοποιηθεί η αχόρταγη πείνα για αντίστοιχες μοναδικές εμπειρίες εξαρτάται πάντα από τη διάθεση για τα επόμενα. Πάντως, είναι η καλύτερη στιγμή για να ακούσεις τα αγαπημένα μελαγχολικά τραγούδια που ταξιδεύουν πίσω στις αναμνήσεις και λειτουργούν ως γέφυρα για την ομαλή προσγείωση... Κάτι καλό ας βγαίνει από αυτή τη διαδικασία.

Τελικά, μάλλον μια βόλτα για ποτό με φίλους είναι το αντίδοτο...