Η σημαντικότητα του ασήμαντου...

Ονειροπόληση και αναπόληση... Η πρώτη αφορά κυρίως στα μελλούμενα με προσθήκες του παρελθόντος και βασιζόμενη στο παρόν. Η δεύτερη αφορά αποκλειστικά στο παρελθόν με την ωριμότητα της εμπειρίας του παρόντος. Και οι δύο χρήσιμες... Και οι δύο με στοιχεία ανάδρασης.

Η τάση είναι αναπολώντας το παρελθόν, ορισμένα στοιχεία να εξιδανικεύονται, ορισμένες καταστάσεις να ωραιοποιούνται. Το αν όμως ήταν έτσι τα πράγματα αποτελεί αντικείμενο συζήτησης. Αλήθεια, αυτά τα πράγματα που τότε θεωρήσαμε σημαντικά, συνεχίζουν να είναι έτσι; Η μεγάλη στενοχώρια, η απρόσμενη ατυχία, η στιγμιαία αίσθηση ντροπής κατά πόσο εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα; Έμεινε κάτι από αυτά ή απλώς είναι όλα περασμένα – ξεχασμένα (που τραγουδούσε και η Καιτούλα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας);

Πραγματικά αναρωτιέμαι πόσα από εκείνα που με στενοχώρησαν κατά καιρούς, συνεχίζουν να είναι έτσι. Ψάχνοντας, ανακαλύπτω τρία – τέσσερα μόνο γεγονότα που με στιγμάτισαν αρνητικά. Και ξεχνάω πόσα άλλα τόσα που μπορεί να με πείραξαν, πλέον όμως φαίνονται τόσο μικρά και ασήμαντα, που δεν είναι καν άξια λόγου. Ή ακόμη καλύτερα, που πλέον τα σκέφτομαι περισσότερο σαν μια ανάμνηση που προκαλεί θυμηδία παρά κάποιο αρνητικό συναίσθημα.

Μήπως, λοιπόν, αυτά που μας απασχολούν τώρα θα αποτελέσουν με τη σειρά τους μια αχνή αστεία ανάμνηση στο μέλλον; Μήπως το τωρινό πρόβλημα που φαίνεται βουνό θα αποτελέσει απλό σαμαράκι στο δρόμο μας; Μήπως όλα αυτά δε θα έπρεπε να μας αγγίζουν τόσο πολύ και απλώς να τα προσπερνάμε; Ασφαλώς και υπάρχουν προβλήματα μικρά και μεγάλα. Στο τέλος όλα καταλήγουν στα απλούστερα και γι αυτό βασικότερα όλων, υγεία και ευτυχία.

Η αντίληψη του πόνου στην ιατρική, είναι σχετική. Έτσι, δεν αισθάνονται όλοι οι άνθρωποι τον πόνο με την ίδια ένταση. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους και η διάθεση του ατόμου. Αντίστοιχα και η αντίληψη του σημαντικού ή του ασήμαντου διαφοροποιείται από τον καθένα μας, αλλά ακόμη και στο ίδιο άτομο, αναλόγως τις ψυχολογικές του μεταπτώσεις.

Τα όρια της σημαντικότητας οριοθετούνται από τον καθένα μας. Αυτά είναι που οφείλουμε κάθε φορά να ξεπερνούμε για να προχωράμε.
...κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε από ψηλά αν το κοιτάξεις θα σου φανεί τόσο ασήμαντο που στη στιγμή θα το ξεχάσεις...