Να δεις τι σου'χω για μετά (;)

Στον απόηχο της φαινομενικά αναπόφευκτης προσφυγής μας στον μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου περιμένουμε ως λαός το ξεκαθάρισμα των μελλούμενων. Πολλά ακούγονται, κάποια θα ψηφιστούν, λιγότερα θα εφαρμοστούν. Κάπως έτσι δεν γίνεται συνήθως; Και το οξύμωρο είναι ότι ενώ δεν μας αρέσουν τα μέτρα που ήρθαν και έρχονται, φαίνεται ότι ακόμη τηρούμε μια στάση αναμονής. Αναστάτωση υπάρχει σε όλα τα επίπεδα και μια προσμονή. Τώρα αν η προσμονή θα εξελιχθεί σε οργή ή θα μετουσιωθεί σε κάτι άλλο θα εξαρτηθεί από τα μέτρα.

Μέσα σ'αυτά τα πλαίσια η κακοκεφιά είναι διάχυτη. Παρόλο που ο καιρός κάνει το παν για να μας ανεβάσει ψυχολογικά, οι καταστάσεις παραμένουν περίεργες, πρωτόγνωρες για μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Κάτι περιμένουμε, κάτι διαφορετικά όμοιο, κάτι συγκεκριμένα απροσδιόριστο. Κάτι μικρότερο ή μεγαλύτερο, κάτι να προσδοκούμε για να αλλάξει το κλίμα, να αλλάξει η ψυχολογία. Τα μεγαλεπήβολα των προηγούμενων δεκαετιών φαίνεται ότι τελείωσαν. Τώρα δεν έχουμε να περιμένουμε κάποιον εκσυγχρονισμό, καμία είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε φυσικά Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτά τα κάναμε ήδη, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία. Γιατί παρόλες τις συνθήκες που επικρατούν τώρα (και τις οποίες τώρα πληρώνουμε), πρόκειται για κατορθώματα. Μάλλον μπορούμε να πετύχουμε αρκετά ως λαός, αλλά υστερούμε στο να τα διαχειριστούμε.

Και τώρα τι; Τι έχουμε άραγε να περιμένουμε; Σίγουρα καλύτερες μέρες, θα πούμε σχεδόν όλοι. Ποιο είναι το όραμά μας; Αναφέρομαι ξεκάθαρα στο συλλογικό και όχι στο ατομικό του καθενός. Πέρα από κάθε ουτοπία, τι είναι αυτό άραγε που θα μας δώσει κάτι να περιμένουμε; Κάτι για το καλό του συνόλου, ανεξάρτητα από τα προσωπικά συμφέροντα; Και ας κοπιάσουμε περισσότερο αυτή τη φορά, αρκεί να έχουμε όραμα, στόχο. Γιατί απ'ό,τι φαίνεται, αυτό το κενό, θολό τοπίο που βλέπουμε μπροστά μας επιτείνει την ούτως ή άλλως δύσκολη συγκυρία.

Το τραγούδι που ακολουθεί είναι άκρως ενδεικτικό της κατάστασης. Γιατί κάθε δεκαετία της νεότερης ιστορίας φαίνεται έχει τα δικά της θέματα που την χαρακτηρίζουν. Περίεργο μεν, αλλά προσωπικά μου δημιουργεί στο τέλος μία αίσθηση αισιοδοξίας. Στο κάτω-κάτω, ας μην αφήσουμε να γίνει αλλιώς...