Ο νόμος της ζούγκλας (μέρος τρίτο)

Είχαμε μείνει στο σημείο όπου ο μικρός μπαμπουίνος μας φαίνεται έτοιμος επιτέλους για δράση. Εκείνο που του μένει είναι να πείσει τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης αλλά και τα αρπακτικά ότι όντως αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Ήδη τα υπόλοιπα μέλη και κυρίως τα μεγάλα συζητούν αν θα πρέπει να τον στηρίξουν και αυτή τη φορά. Υπάρχουν φωνές που λένε ότι κακώς τον στηρίξανε τόσα χρόνια και ότι θα έπρεπε αυτή τη φορά να τα βγάλει πέρα μόνος του. Οι ίδιες φωνές λένε ότι πρέπει και οι ίδιοι να κοιτάξουν να ενισχύσουν τις δικές τους άμυνες γιατί δε γίνεται κάθε φορά να καταναλώνουν δυνάμεις κάποιου που δεν καταβάλει προσπάθεια. Άλλες πάλι φωνές που βλέπουν ότι έρχεται και η δική τους σειρά ζητούν πιο δραστικά μέτρα. Ο μπαμπουίνος μας λέει ότι δεν χρειάζεται βοήθεια και ότι θα τα καταφέρει μόνος του. Αναβρασμός επικρατεί στην ομάδα. Ο θηλυκός γερασμένος μπαμπουίνος τρίβει τα χέρια του από χαρά για την κατάσταση, καθώς ανέκαθεν έλεγε ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί, προσπαθώντας βέβαια να κρύψει τις δικές του αδυναμίες.

Οι αποφάσεις για μέτρα που πήρε ο μπαμπουίνος μας φαίνεται ότι έχουν κάποιο αντίκτυπο στα αρπακτικά. Ήδη έχουν στρέψει την προσοχή τους και σε άλλα αδύναμα μέλη της αγέλης. Η διαφορά είναι ότι ο μικρός μπαμπουίνος δέχτηκε νωρίς την επίθεση και ήταν απροετοίμαστος ενώ τα υπόλοιπα μέλη τώρα φαίνεται ότι ξέρουν ότι πρέπει να κάνουν κάποια πράγματα εγκαίρως. Ένα άλλος μέλος της αγέλης που κατάλαβε ότι πρόκειται να δεχτεί επίθεση φρόντισε εγκαίρως να περιχαρακωθεί, με μεγάλες όμως απώλειες. Ο χρόνος έχει μεγάλη σημασία και σ'αυτή την κατάσταση. Αντίδραση όσο το δυνατόν νωρίτερα και σχέδιο άμυνας με μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Η πείρα έχει διδάξει ότι μόνο ελάχιστες περιπτώσεις μπαμπουίνων έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από την επίθεση των αρπακτικών. Φαίνεται ότι αυτά ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους αφού ουσιαστικά από αυτό ζουν. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι έαν τελικά η επίθεση στρέφεται ουσιαστικά κατά του μικρού μπαμπουίνου ή απώτερος σκοπός είναι η αγέλη και η συνοχή της;. Μήπως ο μικρός μπαμπουίνος αποτελεί τον δούρειο ίππο, έχοντας βέβαια δώσει ο ίδιος πάτημα στα αρπακτικά λόγω της τεμπελιάς του; Και μήπως τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης θα έπρεπε να είναι πιο αυστηρά εξαρχής στον μικρό μπαμπουίνο πριν φτάσουμε σ'αυτή την κατάσταση;

ΥΓ Προς το παρόν φαίνεται ότι ο μικρός μπαμπουίνος έχει κερδίσει κάποιο χρόνο να παίρνει αποφάσεις μόνος του ακολουθώντας σε μεγάλο βαθμό τις κατευθυντήριες των μεγαλύτερων μπαμπουίνων. Ταυτόχρονα, ελέγχεται η πρόοδός του διαρκώς ώστε να φανεί αν όντως αυτή τη φορά λέει αλήθειες και αν όντως εφαρμόζει όσα έχει δεσμευτεί. Γιατί όπως και να'χουν τα πράγματα αλλιώς αισθάνεται κανείς την πατρική συμβουλή (ασχέτως αν δεν μπορεί να διαφωνήσει) και αλλιώς την κηδεμονία...