Πήλιο: Άγιος Λαυρέντιος

Το σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε μας βρήκε στο Πήλιο στα πλαίσια του εορτασμού των γενεθλίων μίας από τις κοπέλες της παρέας. Φέτος σκέφτηκε να το γιορτάσουμε κάπου εκτός Αθηνών και έτσι οργανώθηκε η εκδρομή στο βουνό των κενταύρων και πιο συγκεκριμένα στον Άγιο Λαυρέντιο. Το χωριό αυτό είναι από τα λιγότερα γνωστά του κοσμοπολίτικου κατά τα άλλα Πηλίου, γεγονός που του δίνει αρκετά θετικά στοιχεία: έλλειψη πολυκοσμίας, χαμηλότερες τιμές, ελάχιστη κίνηση, διαθεσιμότητα δωματίων. Πρόκειται για ένα πολύ γραφικό χωριό, με πετρόκτιστα σπίτια, πλακόστρωτα σοκάκια. Βλέπει Παγασητικό κόλπο, απέχει 22 χλμ από τον Βόλο, άρα περίπου τρεισήμισι ώρες από Αθήνα και γύρω στις δύο από Θεσσαλονίκη. Με την ολοκλήρωση του περιφερειακού του Βόλου, δε θα μπαίνει ο επισκέπτης καν στην πόλη, γλυτώνοντας αρκετή κίνηση, αρκεί να ακολουθήσει σωστά τις πινακίδες.

Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 600 μέτρων και φυσικά είναι κατάφυτο. Χαρακτηριστικό που θα δει ο επισκέπτης φτάνοντας είναι τα πολλά ελιόδεντρα.

Η διαμονή μας είχε κανονιστεί για το Αρχοντικό Ζαρίφη 1716. Είναι το κτίσμα που ξεχωρίζει σ'αυτή την φωτογραφία και βρίσκεται στον πάνω μαχαλά του χωριού.

Επειδή οι περισσότεροι δρόμοι βρίσκονται στις παρυφές του χωριού, ο επισκέπτης αφήνει το αυτοκίνητο και προχωρά στα στενά σοκάκια με τα πόδια.

Η πρώτη εικόνα από τον ξενώνα, εντυπωσιακή. Παλιό αρχοντικό που έχει αναπαλαιωθεί κρατώντας όλα τα χαρακτηριστικά της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής.

Η θέα βέβαια προς τον Παγασητικό καταπληκτική.

Μετά την πρώτη θετικότατη εικόνα από το εξωτερικό του ξενώνα, οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν και μέσα. Το εσωτερικό του παλιού αρχοντικού είναι διαμορφωμένο καταπληκτικά. Εικόνες μπορεί κανείς να δει μπαίνοντας στην σελίδα του αρχοντικού. Στο ισόγειο βρίσκεται η υποδοχή, η κουζίνα, η τραπεζαρία και ο οντάς, όπου μπορεί κανείς να ξαπλώσει στις μαξιλάρες του πατώματος, να ζεσταθεί με το τζάκι, να πιει ποτά από το αυτοσχέδιο μπαρ και όλα αυτά σε ένα κλίμα που αποπνέει τον αέρα αρχοντιάς του κτίσματος. Τα δωμάτια το ένα καλύτερο από το άλλο με όλες τις ανέσεις. Η θέα από τον δεύτερο όροφο είναι επίσης πολύ καλή.

Οι ιδιοκτήτες του Αρχοντικού 1716 είναι ένα ζευγάρι, ο Βάγιος και η Μαρία. Πρόκειται για δύο ανθρώπους απίστευτα εξυπηρετικούς και ευγενικούς. Φαίνεται ότι αγαπάνε αυτό που κάνουν. Το πρωινό συμπεριλάμβανε εκτός από τα κλασικά και πίτες ψημένες από το προηγούμενο βράδυ από την Μαρία. Φυσικά το τζάκι άναβε κατά βούληση από τον Βάγιο, χωρίς κάποια επιβάρυνση. Και πέρα από όλα αυτά, οι τιμές είναι φυσιολογικές και χαμηλότερες από τα λοιπά τουριστικά μέρη του Πηλίου! Μετά από αυτή το ομολογουμένως πλήρες πακέτο, πιστεύω ότι το συγκεκριμένο αρχοντικό είναι σίγουρα προτεινόμενο για διαμονή! Σπεύσατε...

Το χωριό πήρε το όνομά του από το ομώνυμο μοναστήρι που βρίσκεται εκεί. Αξίζει μια μικρή στάση.

Πέρα από το καλό φαγητό που βρίσκει κανείς στις ταβέρνες του χωριού - δεν είναι και τόσες πολλές, οπότε μπορεί κανείς να δοκιμάσει παντού - επιβάλλεται το περπάτημα εκτός των ορίων του οικισμού. Υπάρχουν αρκετοί βατοί χωματόδρομοι. Τριγύρω βλέπει κανείς πλατάνια, καρυδιές και άλλα δέντρα.

Αυτή την περίοδο τα κάστανα βρίσκονται στο φόρτε τους. Παντού σ'όλη την διαδρομή βρίσκαμε αρκετά πεσμένα στο έδαφος. Δε χάσαμε την ευκαιρία να μαζέψουμε αρκετά.

Παρόλο που στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας είχαμε κακοκαιρία, σ'αυτή την πλευρά του Πηλίου είχαμε μόνο συννεφιά, η οποία έσπαγε σε μερικά σημεία δίνοντάς μας ωραίες εικόνες όπως αυτή. Στο κέντρο περίπου του Παγασητικού κάποιες ακτίνες του ήλιου τρύπωσαν μέσα από τα σύννεφα, χαρίζοντας θέαμα που δύσκολα αποτυπώνεται στον φωτογραφικό φακό.

Φτάνοντας στην άκρη της χαράδρας όπου βρίσκεται το χωριό, το διπλανό λαγκάδι ξεπρόβαλλε. Το πράσινο, το κιτρινωπό και το καφέ των φύλλων των δέντρων ετοιμάζεται να καταβροχθιστεί κυριολεκτικά από το λευκό της συννεφιάς που κατέβαινε.

Το τραγούδι λέει ότι το σύννεφο έφερε βροχή. Ευτυχώς η συγκεκριμένη ήταν τόσο ελαφριά που επέτρεπε να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας. Και φυσικά, οι εικόνες που αντικρύσαμε μας αποζημίωσαν όσο δεν πάει...

Το ουράνιο τόξο ήταν τόσο κοντά που νόμιζε κανείς ότι θα μπορούσε να το πιάσει. Και όχι απλώς να το πιάσει, αλλά να τρέξει στις άκρες του να βρει το πιθάρι με το χρυσό που όπως λέει ο μύθος βρίσκεται εκεί.

Έτσι λοιπόν κύλησε ένα γεμάτο σαββατοκύριακο με καλή παρέα, πολύ φαγητό, αρκετό ποτό, φιλική εξυπηρέτηση και με σκέψεις ώστε την επόμενη φορά να κλείσουμε όλο τον ξενώνα για ακόμη μεγαλύτερο πάρτι.