Επιστροφή στα θρανία

Σε μια λογική ηλικία όλοι λίγο-πολύ τελειώσαμε το σχολείο. Έπειτα ορισμένοι τελειώσαμε (ή τελειώνουμε) και το πανεπιστήμιο. Ξένες γλώσσες, σεμινάρια εκπαιδευτικά και άλλα, μεταπτυχιακά, μας επιστρέφουν συχνά-πυκνά στα θρανία. Εκεί, πίσω από το ξύλινο έδρανο, από το πολύπαθο θρανίο ολόκληροι χαρακτήρες ζωντανεύουν πάλι από την αρχή.

Οι φυλές του θρανίου είναι αρκετές, άλλες περισσότερο ευδιάκριτες και άλλες λιγότερο. Υπάρχουν τα παιδιά του πρώτου θρανίου για να τους προσέξει ο δάσκαλος. Οι αντίστοιχοι του τελευταίου που θέλουν ακριβώς το αντίθετο, λες και η προσοχή είναι συνάρτηση της απόστασης από την έδρα. Ξεχωρίζουν τα σπασικλάκια (όχι απαραίτητα οι καλύτεροι μαθητές) που πετάγονται ανά πάσα στιγμή για να πούνε τη δική τους ιδέα, απάντηση, θεωρία σε ό,τι κι αν πει αυτός που βρίσκεται στο βήμα. Οι αγχώδεις που σημειώνουν το παραμικρό, οι λιγότερο πρόθυμοι που παίζουν από ζώα-φυτά κτλ μέχρι on-line τουρνουά παιχνιδιών με τα κινητά. Οι κοκέτες που έχουν ντυθεί για να τις δούνε και τα "φυτά" που χασκογελούν χωρίς κανείς να καταλαβαίνει γιατί.

Η πλάκα είναι ότι πίσω από το θρανίο, όσα χρόνια και αν περάσουν, ο καθένας θα βγάλει τον εαυτό του όπως ήταν τότε. Έτσι τυγχαίνει συχνά σε σεμινάρια, μεταπτυχιακά κτλ όπου συναθροίζονται ομάδες πληθυσμού που έχουν μια χρονική απόσταση από την προηγούμενη φορά που κάθησαν στα θρανία να βλέπει κανείς ακριβώς την ίδια εικόνα που έβλεπε...δεκαετίες πριν! Μήπως άραγε κάποια πράγματα έχουν χαραχτεί τόσο πολύ στον εγκέφαλό μας που δεν μπορούμε να τα ξεπεράσουμε; Γιατί αν μη τι άλλο, πρόκειται για στερεότυπα που φαίνεται ότι δύσκολα αλλάζουν.

Έχει πλάκα όμως να παρατηρείς τους τύπους αυτούς. Αρκεί μάλλον απλώς να καθήσει κανείς πάλι στο θρανίο για να αισθανθεί μαθητούδι. Και φυσικά να περιμένει τις επόμενες εξετάσεις για να δει το μεγαλείο της μάθησης. Από κασετίνες και μπλάνκο μέχρι τα σκονάκια ανάμεσα στα πόδια και σε πιο ευφάνταστα σημεία.

Τελικά όσο και αν μεγαλώνουμε, όσες εμπειρίες και αν αποκτούμε, ορισμένες παιδικές ασθένειες δεν ξεχνιούνται ποτέ.. Μήπως τελικά κατά βάθος παραμένουμε παιδιά;

ΥΓ Για τους μαθητικούς ή μη έρωτες σε άλλη ανάρτηση...