Ολλανδία: ό,τι φάμε...

Ολλανδοί. Ένας λαός που φαντάζει κρύος και μακρινός. Τους έχουμε πετύχει μόνο ως ποδοσφαιριστές, να διδάσκουν το total football, και ως μεθυσμένους τουρίστες σε τουριστικά μέρη της πατρίδας μας. Ξεχωρίζουν γιατί είναι ψηλοί, ξανθοί ή κοκκινομάλληδες, με ένα τρόπο διαφορετικό από Γερμανούς και Σκανδιναβούς.

Οι Ολλανδοί έχουν επίγνωση του γεγονότος ότι είναι μόλις μερικά εκατομμύρια κάτοικοι που μιλούν τα ολλανδικά. Ως εκ τούτου, όλοι μα όλοι μιλάνε πολύ καλά αγγλικά. Πουθενά δε συνάντησα πρόβλημα συνεννόησης στα αγγλικά, από το πανεπιστήμιο μέχρι τη γιαγιά που πουλούσε λαχανικά στη λαϊκή αγορά. Ναι, υπάρχουν και εκεί υπαίθριες λαϊκές αγορές, όπου βρίσκει κανείς ό,τι θέλει. Γι αυτό, οπλισμένοι με τα αγγλικά μας, προχωρούμε ακάθεκτοι.

Η καθημερινότητα των Ολλανδών διαφέρει από τη δική μας σε κάποια ωράρια. Για παράδειγμα, το θέμα του φαγητού. Το πρωί θα φάνε γερό πρωινό με λουκάνικα, σάντουιτς, γάλα, ομελέτα και ό,τι άλλο φαντάζει για εμάς διαφορετικό. Το μεσημεριανό συνήθως θα περιέχει αλλαντικά και τυριά, ίσως κάποια σαλάτα ή κάτι αντίστοιχο ελαφρύ. Το βραδινό είναι το κυρίως γεύμα, τρώγεται γύρω στις 7 το απόγευμα και είναι βαρύ.

Η ολλανδική κουζίνα γενικώς είναι βαριά. Περιλαμβάνει αρκετά χορταρικά, πατάτες, πράσινα φασολάκια, καρότα, λαχανάκια Βρυξελλών, αρκετά τυριά και φυσικά κρέας. Κάποιο ιδιαίτερο παραδοσιακό πιάτο δεν υπάρχει, συνήθως μία μίξη των παραπάνω υλικών είναι το τυπικό παραδοσιακό. Αυτό που έχει εισβάλλει στην ολλανδική κουζίνα, λόγω των αποικιών, είναι η ινδονησιακή κουζίνα. Αξίζει να δοκιμάσει κανείς καυτερά γεύματα στα ινδονησιακά εστιατόρια που βρίθουν παντού. Οι περισσότεροι μαγαζάτορες είναι όντως Ινδονήσιοι (κυρίως Σουρινάμ) γι αυτό και τα πιάτα είναι πραγματικά αυθεντικά. Δοκιμάστε το, αλλά με προσοχή στις καυτερές σάλτσες.

Τα φαγητά στο δρόμο είναι εξαιρετικά και χορταίνουν. Εκτός από τα κλασικά λουκάνικα που απαντώνται σε όλη την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, υπάρχουν διαφορετικές λιχουδιές. Πρώτα απ’ όλα τηγανητό ψάρι που σερβίρεται σε χαρτί, όπως περίπου ο γύρος. Πολύ καλή γεύση και υγιεινότερο από τα κρεατικά. Έπειτα είναι οι πατάτες. Οι Ολλανδοί τρώνε αρκετά στο δρόμο τηγανητές πατάτες σερβιρισμένες σε χαρτί, που συνοδεύονται από κέτσαπ, μαγιονέζα και άλλα καρυκεύματα. Είναι αρκετά χορταστικό για ενδιάμεσο γεύμα και σε κρατάει αρκετά. Φυσικά, για τους λάτρεις της παγκοσμιοποίησης (sic!) υπάρχουν παντού αλυσίδες ταχυφαγείων. Προσωπική γνώμη, καλύτερη σε ποιότητα αυτή του βασιλιά των μπιφτεκιών. Για γεύμα στο δρόμο, μπορεί κανείς να αγοράσει από ζεστές γωνιές αλμυρά ψωμάκια με τη συνοδεία αλλαντικών και τυριών.

Κάτι που ξέχασα να προσθέσω, πολύ σημαντικό: σχεδόν παντού στην Ολλανδία, εστιατόρια, παμπ, μπαρ και λοιπά στις τουαλέτες πληρώνουμε και είναι υποχρεωτικό. Αυτό το λέω για να μη βρεθεί κανείς σε οδυνηρή κατάσταση.

Πράγματα που πρέπει να φάει κανείς όσο είναι στην Ολλανδία είναι τα εξής δύο. Το ένα είναι το Vla. Είναι σε συσκευασίες Tetrapack (όπως τα γάλατα τα δικά μας) και είναι κάτι σαν κρέμα έτοιμη. Δεν υπάρχει αλλού κάτι αντίστοιχο και είναι φανταστικό για γλυκό και όχι μόνο. Κυκλοφορεί σε αρκετές γεύσεις, με καλύτερες αυτή με μήλο και κανέλλα, η άλλη με τις μπίλιες σοκολάτας και φυσικά η γεύση με την καραμέλα. Μην το παραλείψετε! Επιπλέον οι Stroopwafels είναι κάτι το μοναδικό. Είναι μπισκοτοειδή φρέσκα (γι αυτό και μαλακά) με ενδιάμεσα σιρόπι καραμέλας. Απλώς, άψογα! Κυκλοφορούν και με επικάλυψη σοκολάτας για επιπλέον απόλαυση. Και ενώ το Vla έχει ημερομηνία λήξης και θέλει ψυγείο, άρα δεν μπορούμε να κουβαλήσουμε εδώ, γυρνώντας μπορούμε να εφοδιαστούμε με αρκετά κουτιά Stroopwafels! Οι φίλοι σας θα σας ευγνωμονούν!

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν. Ό,τι μου διαφεύγει, ας το συμπληρώσουμε μαζί.

ΥΓ Αύριο και μεθαύριο θα μιλήσω περισσότερο για τη φιλοξενία και τον τρόπο σκέψης αυτού του λαού, όπως τον έζησα, αλλά και ορισμένες σκόρπιες αναμνήσεις.