Το κράτος. Η Ελλάδα. Εμείς. Εγώ. Ο καθένας. Το κοινό συμφέρον. Το ατομικό όφελος. Το κοινό καλό. Η δική μου τσέπη. Η άμεση και έμμεση φορολόγηση. Η φοροδιαφυγή. Η φορο-αρπαχτή...
Αυτά και άλλα πολλά αποτελούν δείγματα της καθημερινής αιώνιας πάλης του καθένα μας. Η κόντρα μεταξύ του ατομικού και του προσωπικού. Μια κόντρα που υπάρχει από τη στιγμή που ζούμε και λειτουργούμε μέσα σε οργανωμένα κοινωνικά σύνολα και δομές. Ένα μεγάλο θέμα, με άπειρες προεκτάσεις, που βρίσκει εφαρμογή σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας όλων μας.
Ο νεοΈλληνας δεν αισθάνεται το κράτος δικό του. Ίσως γιατί το ίδιο το κράτος τον αντιμετωπίζει ως εχθρό. Τον υποτιμά, τον ταλαιπωρεί με τη γραφειοκρατία και την αναλγησία του, τον αναγκάζει να παρανομεί με τους παράλογους νόμους του. Τον κάνει να κοιτά πάντα πίσω από τις λέξεις - δεν κρύβεται πάντα ο Αλέξης, κατά το γνωστό άσμα.
Ίσως, επίσης, γιατί είναι τέτοια η καχυποψία του νεοΈλληνα. Έχει μάθει να βλέπει παντού παρασκήνια. Παντού τον κυνηγάνε, τον κλέβουνε, πάνε να τον ρίξουνε. Άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνεις στα Τάρταρα. Μην τολμήσει και ανεβεί ψηλότερα ο διπλανός. Χέρια θα απλωθούν να τον τραβήξουν πάλι πίσω. Κουβέντες, σχόλια αρχίζουν να λέγονται. Ότι έκλεψε, ότι καταχράστηκε, ότι είχε μπάρμπα στην Κορώνη και τα σχετικά...
Όχι ότι αυτά δεν γίνονται, έτσι; Δεν τα ισοπεδώνουμε όλα. Όμως, κανένας δε βάζει τις παραμέτρους Δουλειά, Εργατικότητα, Εξυπνάδα, Επιμονή. Στρεφόμαστε κατευθείαν στα αρνητικά. Ίσως γιατί αυτά είναι τα εύκολα, αυτά που μπορεί κανείς να κατανοήσει και να τα κατηγορήσει. Ίσως γιατί τα δύσκολα θέλουν κόπο και "Ποιος να τρέχει μωρέ τώρα;". Ίσως...
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές στάθηκε μια σχετική e-κουβέντα στο blog του korkodeila, σχετικά με την "ταμπελοποίηση". Η αναμέτρηση μεταξύ συλλογικού και ατομικού συμφέροντος είναι ένα βήμα παραπέρα, ένα δίλημμα καθημερινό. Το ζητούμενο είναι αν τελικά θα επικρατήσει ο εγωισμός ή το φιλότιμο. Πότε δηλαδή θα καταλάβουμε όλοι ότι το ατομικό συμφέρον μπορεί να πραγματωθεί μέσω του συλλογικού.
Περισσότερες σκέψεις και συγκεκριμένα παραδείγματα σε επόμενες αναρτήσεις, καθότι ξεκινήσανε επιτέλους και οι διακοπές.
Έκανες μια πολυ σωστή ερώτηση kitsosmitsos: "Πότε δηλαδή θα καταλάβουμε όλοι ότι το ατομικό συμφέρον μπορεί να πραγματωθεί μέσω του συλλογικού." ΠΟΤΕ ρε φίλε και θα σου πω το γιατί. Εδω βλέπουμε έχθρα μετξύ συγγενών, μεταξύ αίματος αδέρφια, ξαδέρφια, θείοι κλπ γίνεται σφαγή ρε φίλε. Βρες μια οικογένεια που να είναι όλοι καλά. Ασε μην ψάχνεις άδικα δεν υπάρχει ρε φίλε και αν υπάρχει είναι ή παράδειγμα ή κάτι δεν πάει καλά και θα φανεί στο μέλλον. Απο κει και πέρα απο που κι ως που να ενδιαφερθει για το καλό σου ο ξένος? Συναντάμε περιπτώσεις και μάλιστα άπειρες όπου οι φίλοι αποδεικνύονται πολύ πιο σημαντικοί απο τους συγγενείς. Ναι έτσι είναι γιατι όλοι αυτοί φαίνονται στις χαρές και όχι στις λύπες. Ποιός είναι αυτ΄ςο που θα χαρεί με τη χαρά σου? Ποιός είναι αυτ΄ςο που θα κλάψει απο ευτυχία στο γάμος σου? ή στο πρώτο σου παιδί? χαχα καμιά κουφάλα πλην εξαιρέσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι τελευταίο, Ο φίλος είναι η συγνώμη του Θεού για τους συγγενείς που μας έδωσε. Αντε καλημέρα και καλές διακοπές κι εσυ...
Συμπιεσμένη όλοκληρη η Ελληνική κοινωνία σε μια και μόνο σελίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πιστεύω ότι το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που δεν αισθανόμαστε το κράτος δικό μας. Εφόσων ο Έλληνας δεν θεωρεί το κράτος δικό του δεν έχει και λόγο να το προστατεύσει. Του αντστέκεται όπως ο γιος τον αυστηρό του πατέρα: κάνει ακριβώς τα αντίθετα απ' ότι του λέει και βρίσκει παραθυράκια να γλιτώσει από την τιμωρία.
@korkodeilas Συμφωνώ απολύτως, μάλιστα είναι θέμα που θα θίξω σε επόμενη ανάρτηση. Γιατί στις χαρές και στις λύπες...Μεγάλη κουβέντα φίλτατε.
ΑπάντησηΔιαγραφή@haris Καλωσήλθες, αγαπητέ και ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Συμφωνώ ότι η συμπεριφορά μας συνήθως είναι σαν παιδιού στην εφηβεία: άρνηση και συνεχείς απόπειρες να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο χωρίς προφανές όφελος, αλλά μόνο για το καπρίτσιο.