Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Ανάρτηση σαν εξομολόγηση

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Η αλήθεια είναι ότι πάει κάποιος καιρός από τότε που σε επισκέφτηκα τελευταία φορά. Δεν εννοώ για να σε διαβάσω, γιατί ανατρέχω σε παλιότερες σκέψεις που μοιραστήκαμε και σε κλεφτές ματιές. Αναφέρομαι σε αυτές τις ενδόμυχες αναλύσεις (λέμε τώρα), τις στοχαστικές αναζητήσεις (ξαναλέμε τώρα), σε όσα περάσαμε μαζί βρε αδερφέ.

Θα είμαι ειλικρινής: Η αλήθεια είναι ότι μου λείπεις. Αυτή η επικοινωνία, τα σώψυχα που μοιράζονται, τα σχόλια και ούτω καθεξής. Θέλω να σου πω ευθαρσώς ότι σε απατάω. Ναι, σε απατάω με ένα πλασματάκι που μπήκε στη ζωή μας εδώ και 9 μήνες περίπου. Το πλασματάκι αυτό είναι αχόρταγο. Όχι τόσο σε θέμα φαγητού, αλλά σε θέμα προσοχής, φροντίδας, αγάπης, επιμέλειας. Θέλει όλο το χρόνο μας, τον καταναλώνει μονομιάς και προχωράει. Το ανταποδίδει όμως. Με χαμόγελα, με γκριμάτσες, με αγκαλιά, με χάδια, με κινήσεις, με κραυγούλες που τυχαία σχηματίζουν λέξεις (μαμ, μαμά, μπαμπά, άντε και κάτι άλλα περίεργα που δυστυχώς δεν τα καταλαβαίνουμε). Και όσα περισσότερα αποδίδει, τόσα περισσότερα θέλουμε να του δίνουμε και τόσα περισσότερα μας δίνει και ούτω καθεξής.

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, αγαπητό ημερολόγιο ότι ο χρόνος είναι περιορισμένος. Σίγουρα είναι και θέμα επιλογής. Έχεις ανταποδώσει αρκετά και συ, απλώς η σύγκριση είναι συντριπτικά αναπόφευκτη. Μην ανησυχείς, όποτε βρίσκω λίγο χρόνο και έμπνευση, θα επανέρχομαι - όπως τώρα καλή ώρα. Απλώς μην περιμένεις να είναι συντονισμένες χρονικά οι επισκέψεις. Για να μην παρεξηγούμαστε, δηλαδή.

Αυτά προς το παρόν. Σαν να ακούω το #kitsopaido να ξυπνάει, οπότε η προτεραιότητα επανέρχεται στα φυσιολογικά της. Τα λέμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου