ΖΗΤΩ το ελληνικό τραγούδι*

Τελικά ως απλώς λαός έχουμε φιλότιμο. Δώσε μας λίγο κίνητρο, μια μικρή ανταμοιβή έστω και ηθική και θα ανταποκριθούμε. Και το κάνουμε μαζικά. Το δείξαμε πέρσι με τις πυρκαγιές. Το δείξαμε και χθες το βράδυ με την συναυλία στο Καλλιμάρμαρο. Πλέον των εβδομήντα χιλιάδων ανθρώπων παρακολούθησαν μια συναυλία με ιερό σκοπό, τα δάση μας. Δεκαπέντε καλλιτέχνες, δέκα ευρώ το εισιτήριο. Ηλικίες από δέκα μέχρι ογδόντα χρονών.

Ό,τι και να λέμε, όποιο είδος μουσικής και να ακούει κανείς φανατικά όταν ακούς ζωντανά δικούς μας μεγάλους τραγουδιστές δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς. Λίγοι φαντάζομαι δεν ανατριχιάζουν ακούγοντας τον Μητσιά να ερμηνεύει το Ερωτικό (ο στίχος Εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι πάντα με συγκλονίζει). Λίγοι επίσης μπορούν να αντισταθούν σε ερμηνεία της Χάρις Αλεξίου (είχε φέρει μαζί της και μια μπάντα από την Κορσική), στα σκέρτσα της Τσαλιγοπούλου που γέμισε τη σκηνή με την τσαχπινιά της. Στα ροκ ακούσματα του Στόκα, του Τσακνή, του Μαχαιρίτσα, του Πορτοκάλογλου. Ακόμη και στα τραγούδια του Νταλάρα, παρά τις όποιες αντιπάθειες. Και τα καραγκιοζιλίκια με την καλή έννοια του Θάνου Μικρούτσικου που ξεσήκωνε το κοινό και υποκλινόταν στο μεγαλείο της συγκέντρωσης, η φωνή της Φαραντούρη, η φωνή της Μελίνας μαζί με τον Μάνο Χατζηδάκη να τραγουδάνε τον κυρ Αντώνη σε ελληνικά και γαλλικά μέσα από το βίντεο. Τα πολιτικά μηνύματα του Παπακωνσταντίνου – μόνος μαζί με τον Μικρούτσικο που θίξανε και αυτά τα ζητήματα. Η εμφάνιση του Μητροπάνου που ήταν συγκλονιστική και καθήλωσε όλο το στάδιο. Και φυσικά ο αγέραστος Σαββόπουλος με τους χορούς και τους καραγκιόζηδές του.

Καλώς ή κακώς αυτά τα τραγούδια περικλείουν την ελληνική ψυχή της σύγχρονης εποχής. Όσο και να θέλεις ή να μη θέλεις σε αγγίζουν και σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Και όσο μπορούμε να τα ακούμε να ερμηνεύονται ζωντανά είμαστε τυχεροί. Γιατί καλές οι συναυλίες μεγάλων ξένων καλλιτεχνών (θα είμαι και εγώ στη Μαντόνα), καλές οι μεμονωμένες συναυλίες καλλιτεχνών, αλλά η παράσταση με βάθος όπως η συγκεκριμένη έχουν το κατιτίς παραπάνω να δώσουν. Εύγε για άλλη μια φορά σε όλους: στους διοργανωτές ΣΚΑΪ, Μουσείο Γουλανδρή και Μελωδία, στους καλλιτέχνες, στα μέσα μαζικής μεταφοράς που δουλέψανε ως αργά για την εξυπηρέτηση του κόσμου και φυσικά σε όλους όσοι παραβρέθηκαν σε κάτι τόσο μοναδικό.

Τραγουδήσαμε όλη την ώρα, χειροκροτήσαμε, απολαύσαμε, συγκινηθήκαμε. Ας είναι η επόμενη φορά για κάτι πιο χαρούμενο... Εθνική Ελλάδος γεια σου!


*ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από εκπομπή του Διονύση Σαββόπουλου στα τέλη της δεκαετίας του 80. Επίτηδες δεν έχει τονισμό γιατί η σημασία είναι διττή: ζητώ το ελληνικό τραγούδι και ζήτω το ελληνικό τραγούδι.


ΥΓ Υπήρχαν κάποια μελανά σημεία στη βραδιά (όπως ότι τα λεωφορεία μεν περάσανε αλλά ήταν πήχτρα) ή ότι μπαίνοντας δεν υπήρχε σχέδιο οργανωμένο με αποτέλεσμα την καθυστέρηση στην είσοδο, αλλά όταν η βραδιά είναι μεγαλειώδης είναι μεμψίμοιρο να στέκεσαι σ’αυτά.

ΥΓ1 Τα βίντεο και τα τραγούδια είναι επιλεγμένα. Ακούστε τα ένα προς ένα!