Τι πρέπει, τι δεν πρέπει...

Με περισσότερο καθαρό μυαλό, πέντε ημέρες μετά τη μαύρη πορεία του Συντάγματος και ενώ οι φωτιές συνεχίζουν ακόμη, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου και των αλισβερισίων, μπορούν να προστεθούν κάποιες σκέψεις σχετικά με το πού είμαστε και πού πάμε.

Θετικότατο στοιχείο η ανταπόκριση όλων μας. Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας ήταν συγκλονιστική σε μέγεθος, αλλά και σε παλμό. Απουσίαζαν σε μεγάλο βαθμό οι απόπειρες κομματικής εκπροσώπησης και καπήλευσης – ακόμη και όταν εμφανίστηκαν τα πανώ, ο κόσμος ανταποκρίθηκε αυθόρμητα γιουχάροντας. Ούτε φωνές, ούτε φασαρία και σε μεγάλο βαθμό ούτε σκουπίδια, τουλάχιστον μέχρι τις 9 περίπου που αποχώρησα. Μητέρες με καρότσια, μπαμπάδες με τα παιδιά στους ώμους, ηλικιωμένοι που το λέει η καρδούλα τους και που έχουν ένα λόγο παραπάνω να πονάνε την επαρχία. Άνθρωποι από εκεί που δεν το περιμένεις. Βρήκα τουλάχιστον έξι γνωστούς μου από το πουθενά, άνθρωποι που δεν περίμενα να τους βρω εκεί, άλλος από τη δουλειά, άλλος συμφοιτητής χαμένος εδώ και χρόνια, άνθρωποι στα μαύρα με διάθεση να δηλώσουν κάτι σημαντικό: την παρουσία τους, την απουσία του κράτους και τη διάθεσή τους για προσφορά.

Μελανά σημεία της διαμαρτυρίας λίγα αλλά υπαρκτά. Πέρα από το γνωστό παιχνίδι αριστερίζουσων οργανώσεων με τα κανάλια – δεν είναι τυχαίο ότι ανεβάσανε τα πανώ γύρω στις 8:20 που κάνανε τις ανταποκρίσεις τους τα δελτία των ιδιωτικών καναλιών – και κάποιες άλλες οργανώσεις προσπαθήσανε να εκμεταλλευτούν την περίσταση, εν τούτοις ο κόσμος δεν ενέδωσε. Το αντίθετο, μάλιστα. Ενεργή παρουσία από μέσα, κυρίως ο ΣΚΑΙ και η ΝΕΤ. Άλλο μελανό σημείο, πράγματα που γίνανε γύρω στις 9. Έμαθα για τις χειροβομβίδες που τραυματίσανε κόσμο, για τη ρίψη μπουκαλιών προς τους ανθρώπους των ΜΑΤ. Αυτό που είδα και μου έκανε κακή εντύπωση ήταν επιστρέφοντας κατά τις 11 στην πλατεία, οι τελευταίοι τριακόσιοι γνωστοί-άγνωστοι (όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε) που πετούσαν μπουκάλια, καθόντουσαν κάτω, πίνανε μπύρες και πετούσαν σκουπίδια ένα σωρό. Είναι κρίμα μια δυναμική κόσμου να αμαυρώνεται από την παρουσία ελαχίστων. Δεν πετύχαμε τον στόχο για καθαρότητα του χώρου, παρόλο που η μεγάλη μάζα απέφυγε να επιτείνει την κατάσταση. Μία επίσης ευκαιρία που δεν αξιοποιήθηκε ήταν η δίψα του κόσμου για ενημέρωση. Θα μπορούσαν να υπάρχουν κάποια σταντ που να ενημέρωναν τον κόσμο για περιβαλλοντικά ζητήματα, για θέματα πυρκαγιών και θέματα σχετικού ενδιαφέροντος. Ευτυχώς υπάρχει το Ίντερνετ για να καλύψει αυτό το κενό. Οψόμεθα.

Τι κρατάω από όλη την προσπάθεια; Ότι για πρώτη φορά μεγάλη μερίδα του κόσμου ενεργοποιείται, ξυπνάει, αρχίζει να ενδιαφέρεται για τα κοινά (όχι μόνο με την πολιτική έννοια). Ποτέ άλλοτε σα λαός δεν είχαμε τέτοια μαζική ανταπόκριση και είναι πρόδηλο, μέσω Ίντερνετ, μέσω συγκεντρώσεων. Συστήνονται ομάδες ενεργοποίησης, ο κόσμος διψά να μάθει και να προσφέρει. Συγκινητική επίσης η προσφορά του κόσμου σε είδος, σε χρήματα, αλλά και σε εργασία στους πληγέντες συνανθρώπους μας. Κόσμος πηγαινοέρχεται στον Ερυθρό Σταυρό και άλλες οργανώσεις προσφέροντας, καταθέτει χρήματα στις τράπεζες, ρωτάει, μαθαίνει.

Η επόμενη ημέρα; Η ενεργοποίηση αυτή του κόσμου πρέπει να αξιοποιηθεί τώρα που τα πράγματα είναι ζεστά (sic). Τώρα, γιατί μετά θα ξεχαστεί γρήγορα. Έχουμε την τάση αυτή σαν λαός. Μέσα από το κλίμα των ημερών, όμορφες κινήσεις και πάνω απ’ όλα δραστήριες ξεπετιόνται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επί του πρακτέου η αξιόλογη προσπάθεια του SaveGalatsi, χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι μπορούμε να κάνουμε ως πολίτες. Γιατί μπορούμε, εάν θέλουμε.

Τι μένει ακόμη; Πολλά. Καταρχάς, η σωστή ενημέρωση όλων μας. Γιατί ο ενημερωμένος πολίτης μπορεί να γίνει καλύτερα ενεργός. Ο συντονισμός, όχι τόσο σε κεντρικό επίπεδο, όσο σε επίπεδο μικρών ομάδων που μπορούν να αναλάβουν δράση πχ για πυροφύλαξη με περιπολίες, με ομάδες «εκχερσώσεων» τύπου SaveGalatsi. Σε ατομικό επίπεδο, η εντατικοποίηση της ανακύκλωσης και ενημέρωση γνωστών και φίλων. Η σωστότερη ενημέρωση περί θεμάτων περιβάλλοντος – ας είναι καλά το Ίντερνετ που παρέχει πολλές ευκαιρίες ενημέρωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το http://www.oikologio.gr/.

Τέλος, με μία μικρή έκκληση – πρόταση. Μπορεί να φαίνεται μικρό, μπορεί να φαίνεται ελάχιστο, αλλά είναι μία σημαντική κίνηση. Μία επιπλέον γλάστρα ο καθένας μας, ένα παραπάνω δέντρο στη βεράντα μας. Σαν μονάδα δεν είναι τίποτε, αθροιστικά όμως το καλό που μπορεί να προκύψει είναι πολλαπλάσιο. Γιατί όλα τα μεγάλα βήματα ξεκίνησαν από κάτι μικρό. Ας το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Απλές σκέψεις, λοιπόν, ενός απλού ανθρώπου.